Συχνά η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση τείνει να επικεντρώνεται στην πολύπαθη οικονομία. Δικαιολογημένα εν πολλοίς, μιας και μοναδική οικονομική φιλοσοφία (sic) των κυβερνώντων δείχνει να είναι η πανάρχαιη όσο και απλή συνταγή: «φόρους, φόρους, και ακόμα περισσότερους φόρους». Ελεύθερος επαγγελματίας, ετών 60 ας πούμε, οικογενειάρχης, ήδη τριάντα χρόνια εργαζόμενος, που κερδίζει 20.000€ τον χρόνο, δίνει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές 9.807€, ήτοι περίπου το 49% των εσόδων του. Με άλλα λόγια, καλείται να ζήσει με 10.200€ τον χρόνο, ήτοι 850€ τον μήνα. Για να μη σας πως για τον σαραντάχρονο με δύο παιδιά που διδάσκει με σύμβαση στο Πανεπιστήμιο (παρακαλώ…) και αμείβεται με περίπου 12.000€ τον χρόνο, από τις οποίες, μετά τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές, του μένουν περίπου 6.500€, ήτοι 550€ τον μήνα! Μη συνεχίσω σε αυτό το μοτίβο, γιατί θα με πιάσει και θα σας πιάσει η ψυχή μου/σας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά να έχεις και τον Τσακαλώτο να λέει υπομειδιώντας: «Αφού δεν καταφέραμε να πιάσουμε τη φοροδιαφυγή, φορολογούμε αυτούς που μπορούμε». Με άλλα λόγια: «Σας γδέρνουμε ως επαγγελματική κατηγορία, και θα σας γδάρουμε ακόμα περισσότερο».
Έστω και αν παρακάμψουμε –προς στιγμήν, για τις ανάγκες της συζήτησης– τα οικονομικά, που ας πούμε ότι «τους έπεσαν κομμάτι δύσκολα» των Συριζανέληδων, θα είχε πράγματι ενδιαφέρον αν μπορούσε κάποιος να εντοπίσει έστω και ένα πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση να έχει να επιδείξει θετικό έργο. Στη δημόσια τάξη, άσε καλύτερα. Στην εξωτερική πολιτική, ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Στην άμυνα, μη μου πείτε ότι με τον Καμμένο υπουργό και τον κυρ-Φώτη αναπληρωτή αισθάνεστε ασφάλεια για τα ελληνοτουρκικά. Στην παιδεία, το οικοδόμημα του νόμου Διαμαντοπούλου γκρεμίζεται πετραδάκι πετραδάκι, προκειμένου να γυρίσουμε στα «άσυλα», στους «αιώνιους», στις εκλογές πρυτάνεων από τους κομματικούς στρατούς, κ.λπ. Στον πολιτισμό, συνυπάρχουν αρμονικά ο ερασιτεχνισμός με το βόλεμα και την προώθηση ημετέρων. Στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο Σκουρλέτης ασχολείται με το πώς να μαγειρέψει τις δημοτικές εκλογές για να μην καταποντιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις συγκοινωνίες, ο βελουχιωτολάτρης Σπίρτζης δεν έχει καταφέρει ακόμη να βρει πώς θα ακυρώνονται τα εισιτήρια, ενώ οργανισμοί που κάποτε ήταν πλεονασματικοί βουλιάζουν στα χρέη (που κι αυτά εμείς, οι γνωστοί μ…, θα τα πληρώσουμε).
Όμως, αν μη τι άλλο, μη μου πείτε ότι δεν πιάνουν τόπο τα λεφτά μας, αυτά που μαζεύει η κυβέρνηση γδέρνοντάς μας. Μπορεί να έχει νεκρώσει σχεδόν κάθε παραγωγική δραστηριότητα στη χώρα, μπορεί επενδύσεις να μη φαίνονται στον ορίζοντα ούτε με το κιάλι, μπορεί χιλιάδες μαγαζιά και γραφεία να παραμένουν ξενοίκιαστα, αλλά για τους Συριζανέληδες και τους πελάτες τους «λεφτά υπάρχουν». Και διορισμοί ημετέρων γίνονται, και καινούργιοι δημόσιοι οργανισμοί ξεφυτρώνουν (κατά κανόνα, για να επιβλέπουν και να συντονίζουν κάποιους ήδη υπάρχοντες… δημόσιους οργανισμούς), και, και, και. Και πού να δείτε τι μας περιμένει όσο θα πλησιάζουμε στις εκλογές! Θα τρίβουμε τα μάτια μας με το πόσο ανοιχτοχέρικο μπορεί να γίνει το κατ’ ουσίαν χρεοκοπημένο κράτος μας.
Αλλά και τα χρήματα που μας αποσπά βιαίως το κράτος για την ΕΡΤ, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, κι αυτά πιάνουν τόπο. Και μόνο που έχουμε την Κατερίνα Ακριβοπούλου κάθε απομεσήμερο να μας «ενημερώνει», θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Άλλωστε, ακόμα και αν κλείσει ο κύκλος των Συριζανέληδων, ταλέντα σαν το δικό της δεν πρόκειται να πάνε χαμένα. Απλώς, ίσως αναγκαστεί να ξενιτευτεί, για να αναλάβει καθήκοντα στο Καράκας, στην Αβάνα ή στην Πιονγκγιάνγκ.
Αλήθεια, οι οπαδοί της κολεγιάς με τον ΣΥΡΙΖΑ, πώς ακριβώς τη φαντάζονται την προσέγγιση; Μήπως στο πλαίσιο της «σύγκλισης» θα πρέπει να γίνει και συζήτηση με τον Κυρίτση για το πόσο αγνό είναι το Ισλάμ και πόσο δολοφονική η Δύση; Με την Αυλωνίτη, ίσως, που ρωτάει κάθε πρωί τον καθρέφτη της αν υπάρχει στον κόσμο κάποια πιο όμορφη, πιο μορφωμένη και με τόσο υψηλού επιπέδου «πολιτικό λόγο» όπως αυτή, κι εκείνος τής απαντάει «Όχι, βέβαια»; Με τον Κατρούγκαλο για το πόσο προοδευτικό είναι το καθεστώς Μαδούρο και πόσα θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από αυτό; Μήπως με τον Τζανακόπουλο και τον Καρτερό, για την προσφορά του Κουρή ή για την ενημέρωση των πολιτών για το Τσερνόμπιλ;
Προς το παρόν πάντως, και μέχρις ότου αυτοί που εζήλωσαν τη δόξα του Κουβέλη δουν τα «προοδευτικά» και «σοσιαλδημοκρατικά» τους όνειρα να γίνονται πραγματικότητα, ας θυμούνται πού και πού ότι εδώ και μερικά χρόνια μάς κυβερνά μια πολιτική παρέα στην οποία συνυπάρχουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα οι Καρτεροπολάκηδες με τους Καμμενοκατσίκηδες. Ενδιαφέρουσα διασταύρωση, δεν λέω, αλλά…
14°
