Η ελληνική κοινή γνώμη καταδικάζει τη στάση του Ισραήλ έναντι του Παλαιστινιακού Κινήματος και τη χρήση βίας από την πολεμική μηχανή του Ισραήλ εναντίον διαδηλωτών που είναι άμαχοι ή δεν αποτελούν μεγάλη απειλή, δεν συγκινείται, όμως, όπως κατά το παρελθόν. Έχει επέλθει ένα είδος πολιτικού μιθριδατισμού με την κοινωνία να έχει εκπαιδευτεί στην ωμή, την τυφλή, την άδικη, την παράνομη βία στη Μέση Ανατολή από οπουδήποτε κι αν προέρχεται.
Έτσι μπορούμε να έχουμε σχεδόν ταυτόχρονους πανηγυρισμούς για την ισραηλινή πρωτιά στη Eurovision και τη δεύτερη θέση της Κύπρου, με αποφασιστική ελληνοποιημένη αλβανική παρέμβαση, με την προβολή του οργίου βίας των ισραηλινών στρατευμάτων σε βάρος των Παλαιστινίων, ή να δίνουν μάχη για την πρωτιά στο Twitter η σφαγή των διαμαρτυρόμενων Παλαιστινίων με τις εξελίξεις σε γνωστά τηλεοπτικά δρώμενα. Αυτή είναι η σύγχρονη κοινωνία, ένα φοβερό ανακάτωμα που κανένας δεν ξέρει πώς ακριβώς προέκυψε, ενώ δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια προς τα πού θα πάει.
Άλλαξε το πολιτικό πλαίσιο
Τα τελευταία χρόνια άλλαξε ριζικά το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εξελίσσεται η διαρκής κρίση στη Μέση Ανατολή.
Πρώτον, το Παλαιστινιακό Κίνημα απομακρύνθηκε από τον παραδοσιακό, εθνικό πατριωτικό χαρακτήρα του και έδωσε έμφαση στο Ισλάμ. Αυτόματα η ελληνική κοινή γνώμη δυσκολεύεται να το παρακολουθήσει και να το υποστηρίξει.
Δεύτερον, το Ισραήλ επιβεβαιώθηκε σαν παράγοντας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή και κέρδισε πολλούς πόντους στην ελληνική κοινή γνώμη μέσα από την ενεργειακή συνεργασία, την υποστήριξη που προσφέρει με τη στάση του στην Κύπρο και στα όρια που θέτει, όταν χρειάζεται, στη συμπεριφορά του Ερντογάν. Το γεγονός ότι το Παλαιστινιακό Κίνημα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο Ιράν, το οποίο ενισχύει συνεχώς την επιρροή του σε Ιράκ, Συρία και Λίβανο αναδεικνύει και αυτό τον σταθεροποιητικό ρόλο του Ισραήλ.
Τρίτον, τα περισσότερα αραβικά κράτη κρατάνε, για διάφορους λόγους, το Παλαιστινιακό Κίνημα σε απόσταση ασφαλείας εκτιμώντας ότι η μεθοδολογία του και η στρατηγική του στόχευση δεν είναι πάντα προς το καλώς εννοούμενο συμφέρον τους.
Τέταρτον, το πέρασμα των Η.Π.Α. από τον Ομπάμα στον Τραμπ σήμανε το επίσημο τέλος μιας παγκόσμιας τάξης με χαρακτηριστικά αταξίας. Από τη στιγμή που ο πρόεδρος Τραμπ κλιμακώνει την ένταση πετώντας στο καλάθι των αχρήστων τη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ή μεταφέροντας την πρεσβεία των Η.Π.Α. στην Ιερουσαλήμ όλα μπορεί να συμβούν και όλα θεωρούνται περίπου αυτονόητα από το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινής γνώμης.
Πέμπτον, μετά από μία σειρά αποτυχημένων, με βάση το πολιτικό αποτέλεσμα, επεμβάσεων των ευρωπαϊκών δυνάμεων σε Ιράκ, Συρία και Λιβύη βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις συνέπειες που περιλαμβάνουν το προσφυγικό-μεταναστευτικό, την άνοδο της ισλαμικής τρομοκρατίας και την ανασφάλεια που προκαλεί στην Ε.Ε. Επομένως γνωρίζουμε ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν μπορούν να φέρουν θετικό αποτέλεσμα παρεμβαίνοντας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη Μέση Ανατολή. Όταν είχαν τις δυνάμεις τις κατασπατάλησαν σε άστοχες και αντιπαραγωγικές επεμβάσεις ενώ τώρα δεν έχουν τις πολιτικές και στρατιωτικές προϋποθέσεις για να επέμβουν. Το μέλλον προσδιορίζεται, στη Συρία για παράδειγμα, από τα στρατεύματα της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας και είναι καλό ότι το Ισραήλ είναι μια σημαντική περιφερειακή δύναμη η οποία δεν είναι κοντά στις στρατηγικές επιδιώξεις αυτού που αποκαλούμε χωρίς πάντα να υπάρχει, Δύση.
Η διαφορετική προσέγγιση της ελληνικής κοινής γνώμης σε όσα συμβαίνουν μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων δεν μας προστατεύει από τον τεράστιο λογαριασμό της κλιμάκωσης της βίας.
Η πρώτη πιθανή συνέπεια θα είναι η αύξηση της διεθνούς τιμής του πετρελαίου και του ενεργειακού κόστους, η οποία θα εξασθενήσει την αναιμική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Η δεύτερη εξαιρετικά πιθανή συνέπεια είναι η ενίσχυση της ισλαμικής τρομοκρατίας η οποία είναι περισσότερο εσωτερικό πρόβλημα χωρών όπως η Γαλλία, το Βέλγιο και το Ηνωμένο Βασίλειο, παρά εισαγόμενη. Με τον τρόπο που κινείται ο Τραμπ ακυρώνει όλη την προσπάθεια του Ομπάμα να βελτιώσει την εικόνα των Η.Π.Α. στον αραβικό κόσμο και στο Ισλάμ και είναι φανερό ότι θα υπάρξουν συνέπειες.
Μέσα από την κλιμάκωση της έντασης στη Μέση Ανατολή θα αναδειχθεί πάλι η ουσιαστική ανυπαρξία της Ε.Ε. σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας. Αυτό έχει τεράστια σημασία σε μια περίοδο κατά την οποία εξελίσσεται το Brexit και υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να πάμε σε ρήξη Ιταλίας-Ευρωζώνης.
Τέλος, υπάρχουν αρκετές πιθανότητες η κλιμάκωση της έντασης να ενισχύσει περιφερειακές συγκρούσεις και να φέρει πολέμους μεγάλης κλίμακας στην ευρύτερη περιοχή μας.
