Οι περισσότεροι πολίτες, όσοι είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και δεν συμμετέχουν σε διάφορα κυκλώματα της οικονομίας και της πολιτικής, βρίσκονται αντιμέτωποι με τέσσερις οικονομικούς λογαριασμούς οι οποίοι έχουν όλοι την υπογραφή Τσίπρα.
Αγριεύουν οι τράπεζες
Ο πρώτος λογαριασμός έχει να κάνει με τη ρήξη με την Ευρωζώνη, το πρώτο εξάμηνο του 2015. Το συνολικό κόστος του πειράματος Τσίπρα-Βαρουφάκη είναι ανοικτό σε εκτιμήσεις αλλά οι συνέπειές του θα είναι μαζί μας για πολύ καιρό.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των τραπεζών οι οποίες υιοθετούν μια πολύ σκληρή πολιτική έναντι όσων έχουν «κόκκινα» δάνεια και έναντι όσων έχουν εγγυηθεί δάνεια που «κοκκίνισαν». Οι φορολογούμενοι πολίτες έχουν συμβάλει με ένα ποσό της τάξης των 35 δισ. ευρώ στις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών και χρηματοδοτούν από το υστέρημά τους το αφορολόγητο στα κέρδη των τραπεζών, το οποίο ψηφίστηκε σε μια προσπάθεια να ενισχυθούν τα ίδια κεφάλαιά τους.
Αυτές οι θυσίες υπέρ των τραπεζών που θα ξεπεράσουν αθροιστικά τα 50 δισ. ευρώ δεν απαλλάσσουν τους δανειολήπτες που βρέθηκαν σε αδυναμία χωρίς να έχουν δόλο από την αυστηροποίηση στη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων.
Αν δεν είχαν ρίξει ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης τις τράπεζες έξω το 2015, η επιβάρυνση των φορολογουμένων πολιτών θα ήταν μικρότερη και η μεταχείριση των δανειοληπτών με «κόκκινα» δάνεια επιεικέστερη.
Τριετία στασιμότητας
Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του κατάφεραν να μετατρέψουν την τριετία 2015-2017 από τριετία ανάπτυξης με προβλεπόμενη αύξηση του ΑΕΠ κατά 7% ως 8% σε τριετία οικονομικής στασιμότητας.
Μια σύγκριση με χώρες που πέρασαν από μνημονιακές καταστάσεις λύνει όλες τις απορίες. Την τριετία 2015-2017 η Ιρλανδία αύξησε το ΑΕΠ της κατά ένα ποσοστό της τάξης του 14%. Η Ισπανία κατά 10% και η Πορτογαλία και η Κύπρος κατά 7% ως 8%. Η Ελλάδα μπορούσε να είχε αναπτυξιακές επιδόσεις της τάξης της Πορτογαλίας και της Κύπρου, αυτή άλλωστε ήταν η πρόγνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των διεθνών οργανισμών.
Τελικά είχαμε μηδενική ανάπτυξη εξαιτίας των κυβερνητικών πειραματισμών και της διαχείρισης του πολιτικού χρόνου από τον κ. Τσίπρα. Αυτό σημαίνει ότι χώρες που πριν την κρίση ήταν συγκρίσιμες με την Ελλάδα κάλυψαν σημαντικό μέρος της χαμένης οικονομικής και κοινωνικής απόστασης ενώ εμείς μείναμε ακόμη πιο πίσω και εμφανίζουμε συμπτώματα οικονομικής και κοινωνικής κόπωσης.
Μέτρα μετά το μνημόνιο
Ο τρίτος λογαριασμός που έχει την υπογραφή Τσίπρα και διαχωρίζει την Ελλάδα από όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν και βγήκαν από πρόγραμμα-μνημόνιο είναι η επιβολή πρόσθετων μνημονιακού τύπου μέτρων μετά την επίσημη λήξη του προγράμματος-μνημονίου.
Δημιουργείται έτσι μια εκρηκτική κατάσταση γιατί οι περισσότεροι πολίτες θα κληθούν να σηκώσουν πρόσθετα βάρη ενώ θα ανακοινώνεται η χαλάρωση της πολιτικής που εφαρμόζεται. Η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου θα δοκιμαστεί από αυτόν τον πολιτικό ελιγμό που οδηγεί στην κλιμάκωση των μνημονιακού τύπου μέτρων μετά την επίσημη λήξη του προγράμματος-μνημονίου. Οι υπογραφές αυτής της τετραετίας δεσμεύουν, σε μεγάλο βαθμό, την πολιτική της επόμενης τετραετίας με έναν προκλητικά αντιδημοκρατικό τρόπο.
Το κόστος της πόλωσης
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί το κόστος της στρατηγικής της έντασης και της τεχνητής πόλωσης που ακολουθούν ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το δημοσκοπικό προβάδισμα της ΝΔ με αρνητικό τρόπο. Εκτιμούν ότι τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να ανέβουν πολύ στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτό επιδιώκουν να κατεβάσουν τα ποσοστά της ΝΔ μέσα από τη στρατηγική της έντασης και της τεχνητής πόλωσης.
Η συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος ήταν πάντα το αδύνατο σημείο της ελληνικής οικονομίας γι’ αυτό φτάσαμε στο αδιέξοδο του 2009-2010. Το πάθημα δεν φαίνεται να έγινε μάθημα γιατί ύστερα από οκτώ χρόνια ισοπεδωτικής λιτότητας έχουμε κυβερνητικές πρωτοβουλίες και ελιγμούς που δημιουργούν ένα δύσκολο για την οικονομία πολιτικό περιβάλλον και αυξάνουν ακόμη περισσότερο το κόστος της αναγκαίας και επικίνδυνα καθυστερημένης προσαρμογής.
21°
