Μετά από κάθε εθνική γιορτή αισθάνομαι φοβερή εξάντληση. Πιο πολύ κι από το εκκωφαντικό εθνικοπατριωτικό φολκλόρ με κουράζει αφάνταστα η μίρλα των αποδομιστών, Βαγγελίστρα μου. Αν ξανακούσω ότι ο Μακρυγιάννης υπήρξε τοκογλύφος, ο Αντρούτσος μουσουλμάνος, ο Μάρκος Μπότσαρης επίσης μουσουλμάνος, ότι ο Μαυρομιχάλης φορούσε γουναρικό με σαρανταπέντε βαθμούς υπό σκιάν, ότι η Μπουμπουλίνα μιλούσε μόνον αρβανίτικα κι ότι ο Παπαμιχαήλ παραήταν χονδρός για Παπαφλέσσας, αλήθεια σας το λέω, θα ξεπέσω κι εγώ στον ρομαντισμό του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, εγέρασα μωρές παιδιά πενήντα χρόνους κλέφτης, που μ’ άρεσε και στο σχολείο, καθώς και στον εξωτισμό του Ουγκώ ο οποίος έγραψε το L’ enfant που πάει να πει «Το Παιδί», ενώ ο Παλαμάς το μετέφρασε ως «Το Ελληνόπουλο» για λόγους που μόνον εκείνος ξέρει.
Και ήταν, νομίζω, σωστό να ξέρουν οι λίγοι και να αγνοούν οι πολλοί. Γιατί πάνω σ' αυτή τη θεία άγνοια δομήθηκε η μεγάλη γεωγραφική παρεξήγηση χάρη στην οποία μας πήγαιναν όλα πρίμα − τουλάχιστον μέχρι πρότινος. Άλλωστε η Αθήνα ανέκαθεν έχανε τον δρόμο της. Αιώνες επί αιώνων πορεύτηκε με τη βεβαιότητα ότι βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη Βιέννη και το Παρίσι, οπότε της είναι τώρα κάπως δύσκολο να αποδεχτεί ότι ήταν είναι και θα είναι μια πρωτεύουσα στη νότια εσχατιά της Βαλκανικής με το 'να της ρουθούνι στο μαχλέπι της εγγύς Ανατολής και τ' άλλο στην καβαλίνα του Αίμου.
Ψάχτε το. Δεν είναι καλό πράγμα οι οσφρητικές παραισθήσεις, λένε οι γιατροί. Είναι προεόρτια ψυχικών διαταραχών, εγκεφαλικών δυσλειτουργιών αλλά και πρόδρομα συμπτώματα ολικού νευρολογικού ξεχαρβαλώματος, κι όμως εγώ, φτου φτου, αισθάνομαι περίφημα. Μ' αρέσει που η χώρα αυτή αψήφησε το γεωγραφικό της κισμέτ −χάρη στην ψωνάρα των Ευρωπαίων βεβαίως-βεβαίως− οι οποίοι, για λόγους που μόνον εκείνοι ξέρουν, μας χαρτζιλίκωσαν με μια αρχαιοπληξία που μας ήρθε κουτί και μας γλίτωσε από μύρια όσα ιστορικά κόμπλεξ. Ότι η επανάσταση του ’21 φερ' ειπείν ήταν το υστερόγραφο στην Πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ψάχτε το.
23°
