Τω καιρώ εκείνω, οι δουλοπάροικοι εις το Θέμα της Ελλάδος ήσαν πολλά πιεσμένοι. Καιμία το οικονομικόν, μία το μακεδονικόν, μία το οθωμανικόν, ουδείς εγνώριζε τι θα του ξημέρωνε. Ευτυχώς, είχαν εις το πλάιν τους τέσσερις προστάτες αγίους. Τους Βαγγέλα τον Κομψό, Ιβάν τον Ρωσογενή, Μελισσανίδη τον Τιγρόκαρδο και Αλ Αφούζ τον Σφιχτοχέρη.
Ετούτοι αρέσκονταν να διαγωνίζονται ο ένας τον άλλον ή έκαμναν συμμαχίες και έπεφταν, δυο και τρεις αντάμα πάνω σ’ έναν, και γενικώς αλληλοτρώγονταν σαν τα σκυλιά –πάντα όμως με ευγενή άμιλλα− διά να κερδίζουν οφίκια και φυλλάδες και τοκογλυφικά και οργανισμούς μαντεψιάς και στοιχημάτων και κανάλια όπου διοχετεύονταν τα βρωμόνερα του τόπου. Και διά τον ιερόν τούτο σκοπόν, είχαν αγκαζάρει και από έναν δήμο: Τους Πορφυρούς τους είχεν προλάβει ο Βαγγέλας, τους Μαύρους τους πήρε ο Ιβάν, τους Κίτρινους ο Μεσλισσανίδης και τους Πράσινους ο Αλ Αφούζ – οι Βένετοι είχαν υποβιβαστεί από τα χρόνια του Ιουστινιανού. Έτσι, ο κάθε δουλοπάροικος συντασσόταν με τα χρώματα του αφέντη του και μαχόταν διά το καλόν του και όλοι ήσαν ευχαριστημένοι.
Μέχρι πρότινος, ο Βαγγέλας ο Κομψός, αυτός που αργότερα έγινε και άρχοντας του Λαμπρακέικου, είχε σιάξει μιαν παράγκαν εύμορφη και νικούσε σε όλες τες ιπποδρομίες. Αλλά τα κόζια είχαν πια αλλάξει και στα πράγματα είχαν έλθει ο Τίγρης και ο Ιβάν. Ο πρώτος ήταν μάγος τρανός – απόδειξη ότι έχτιζε μιαν ολάκερη Αγιά Σοφιά δίχως να βάλει χέρι εις το πουγκί του. Ο δεύτερος, πάλι, ήταν πανίσχυρος διότι είχε την ευλογία του Άη Γιώργη του Μίνου, του Παοκτζή. Όσο για τον Αλ Αφούζ, ετούτος δεν έβαζε πια φλουριά στους Πράσινους. Μον’ είχε καθίσει στην παχιάν σκιάν του Βαγγέλα, του παλαιού του οχτρού, και ησχολείτο πιότερο με την Δαλάκαν και την Σπυροπούλου και τους αγώνες στον Άγιο Δομίνικο, μεγάλη η χάρη Του.
Οι άρχοντες του τόπου είχαν και αυτοί τες προτιμήσεις τους. Ο μάγιστρος Αλέξιος ο Αγραβάτωτος αγαπούσε τον Ιβάν. Τον είχε σαν πατέρα του και του έκαμνε χατίρια πολλά και του έδινε φυλλάδες ώστε να μην τον πιάνει το κακό το μάτι. Ο δε Τσιριάκος ο αδελφός της Θεοδώρας, είχε από κοντά τους Βαγγέλα και Αλ Αφούζ. Το έκαμνε από καθαρή πονοψυχιά, διά να μη νιώθουν παραγκωνισμένοι οι δυστυχείς.
Κάποτε, οι Πορφυροί ανέβηκαν στην συμβασιλεύουσα διά να αγωνιστούν με τους Μαύρους του Ιβάν. Μα πριν το κοράκιον σφυρίξει, ένας πάπυρος βρήκε εις την μούρην τον γυμναστήν των Πορφυρών Γκαρσίαν τον Ίβηρα. Και ο αγών δεν αρχίνησε και οι Μαύροι τιμωρήθηκαν απηνώς. Μα έπειτα ήλθε η νύχτα και η τιμωρία κάπου θα παράπεσε και εξηφανήσθη. Έτσι, οι δουλοπάροικοι του Ιβάν πήγαν και πάλι στον ιερόν ναό της Παναγιάς της Τούμπας διά να προσευχηθούν και να ιδούν από τα καμπαναριά την μάχη των Μαύρων με τους Κίτρινους.
Τα δύο φουσάτα, έντεκα νοματαίοι από τη μια και έντεκα από την άλλη, αγωνίζονταν ωσάν τους λέοντες διά τον τίτλον. Και ουδείς τολμούσε να πετάξει παπύρους και πυρσούς αναμμένους και χειροβομβίδες όπως παλαιά. Ώσπου, λίγο πριν πέσει η νύχτα, έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του και ένας Μαύρος πέτυχε τον στόχον. Και το Κοράκιον του αγώνος το δέχτηκε, αλλά μετά το ξανασκέφτηκε και άλλαξε γνώμη, διότι θεώρησε πως ένας άλλος Μαύρος που χοροπήδησε πριν την γραμμήν επηρέαζε την φάσιν. Και ακύρωσε εκείνο που πριν είχε κρίνει έγκυρο και ο Ιβάν εμπουκάρισε μαινόμενος. Και το Κοράκιον αναρωτήθηκε: «Άραγε τούτο εκεί στη ζώνη του είναι κουμβούριον ή απλώς ο Ιβάν χαίρεται που βλέπει;». Και για καλό και για κακό έτρεξε στα υπόγεια του ναού και εκεί φαίνεται πήγαν κάποιοι και τον βρήκαν και τον εβοήθησαν να το σκεφτεί καλύτερα. Και του ήρθε θεία φώτιση και συνέταξε ένα χαρτί όπου έλεγε πως εκείνος ο Μαύρος δεν επηρέαζε τελικώς την φάση, αλλά ήτο ντιπ για ντιπ αδιάφορος, γαϊδούρι κανονικό.
Μα το κακό είχε γίνει. Και ο Αλέξιος συγχύστηκε, διότι με τα καμώματα του Ιβάν έχανε και το ηθικόν του πλεονέκτημα και τις ψήφους των Παοκτσήδων. Επιπλέον δε, με τούτα και με εκείνα ξεχνιόταν το μέγα σκάνδαλο με τα μαντζούνια. Κάλεσε λοιπόν τον Βασιλειάδην και τον Παππάν τον Δολοπλόκο. Και ήλθε και ο Φλαμπουράρης με τον φρεντουτσίνον του και ο σοφός Καρανίκας. Και κάθισαν όλοι μαζί και έστυψαν τις κεφαλές τους και απεφάσισαν να παύσουν διά λίγο οι αγώνες, ώστε άπαντες να είναι αγαπημένοι και να μην μαλώνουνε και να επικρατήσει η παγκόσμια ειρήνη και η ευημερία. Έτσι και έγινε. Και το Θέμα της Ελλάδος ανακουφίστηκε. Και οι νιές τραγουδούσαν όλο κέφι όταν πήγαιναν στην βρύση για νερό και τα μνημόνια σκίστηκαν από μόνα τους και η χώρα ορθοπόδησε και τράβηξε μπρος. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη.
