Όλοι έχουν κάτι να πουν, ακόμη και εκείνοι που δεν ξέρουν πού ακριβώς πέφτουν τα Σκόπια. Κόμματα, βουλευτές, ιερείς, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και κάθε είδους δηοσιολογούντες (οι πιο άσχετοι κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία) ανακαλύπτουν τη σημασία που έχει για την επίλυση του μακεδονικού η τροποποίηση του συντάγματος της ΠΓΔΜ και η αλλαγή των σχολικών βιβλίων ιστορίας εκεί, προβληματίζονται για την αναγραφή της εθνικότητάς τους στα διαβατήρια και για τον προσδιορισμό της γλώσσας τους. Σαν να μην έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που συγκλονίστηκε η χώρα για το σκοπιανό, σαν να μην έχουν μεσολαβήσει δεκαετίες άγονων διαπραγματεύσεων στο πλαίσιο του ΟΗΕ, σαν να μην έχει στους φακέλους του ο Μ. Νίμιτς όλες τις εκδοχές μιας δυνητικής συμφωνίας, σαν να υπάρχει παρθενογένεση στη διπλωματία όταν πρόκειται για χρόνιες εκκρεμότητες, όλα ξεκινούν από την αρχή. Και επειδή έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με απλά αντιθετικά σχήματα, διλημματικά και διχαστικά, η τελευταία μας ανακάλυψη είναι ότι μπορεί το κακό που καραδοκεί να βρίσκεται στην αντικατάσταση του γεωγραφικού προσδιορισμού από ένα ύποπτο επίθετο: Γιατί άλλο το περήφανο Βόρεια (ή Ανω) Μακεδονία και άλλο το πονηρό Νέα Μακεδονία. Οι πολύ ψαγμένοι θέτουν και θέμα προφοράς, γιατί άλλο Macedonia και άλλο Makedonija, κάτι που δεν θα λάβει υπόψιν το Monde γράφοντας Macedoine ή ο Guardian επιμένοντας στο Macedonia, αλλά ποια αξία έχει το de facto μπροστά στο κύρος του de jure. Αγωνία μεγάλη υπάρχει και για το erga omnes (χρήση του νέου ονόματος έναντι όλων). Γιατί δεν έχει σημασία μόνο πώς θα αναφέρονται στα πολυμερή fora (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΗΕ) αλλά και πώς θα τους αποκαλούν οι Κογκολέζοι. Σήμερα τους αποκαλούν όπως θέλουν, συνήθως με το καταραμένο συνταγματικό τους όνομα, αλλά εμείς μπορούμε πάντα να κάνουμε διάβημα διαμαρτυρίας και αυτό είναι που μετράει ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον.
Πάμε αλλιώς.
Η ΠΓΔΜ είναι μια μικρή και οικονομικά αδύναμη χώρα, η φτωχότερη των Βαλκανίων, που δονείται από εθνοτικές εντάσεις λόγω της ισχυρής αλβανικής μειονότητας που καθοδηγείται από τα Τίρανα. Είναι ζήτημα επιβίωσης γι’ αυτούς η ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ που εμποδίζεται λόγω του προβλήματος της ονομασίας. Έχουν, λοιπόν, ισχυρό κίνητρο για τη λύση. Τώρα έχουν και μια κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό Ζόραν Ζάεφ που δείχνει βούληση για υπέρβαση του αδιεξόδου. Το θέλουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, το θέλουν και οι Κινέζοι γιατί έχουν ανοίξει δουλειές στα Σκόπια, δεν το θέλουν οι Ρώσοι γιατί δεν θέλουν την επέκταση του ΝΑΤΟ και θέλουν να ενισχύσουν τη δική τους επιρροή στα Βαλκάνια. Η κυβέρνηση Ζάεφ εξετάζει το ενδεχόμενο να θέσει τη συμφωνία σε δημοψήφισμα με ένα ερώτημα που θα ενθαρρύνει το ΝΑΙ: Θέλετε να ενταχθούμε στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ αλλάζοντας το συνταγματικό μας όνομα; Είναι ο μοναδικός τρόπος για να εξασφαλιστεί η κατάφαση του λαού των Σκοπίων που θα αναγκαστεί να δεχθεί αλλαγές οι οποίες αγγίζουν την εθνική ταυτότητα, να εγκαταλείψει τις αλυτρωτικές φαντασιώσεις κατεδαφίζοντας αγάλματα και να ξαναδιαβάσει την ιστορία του που έχει παραχαραχθεί από τις προηγούμενες εθνικιστικές ηγεσίες.
Σε εμάς τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πολύ πιο εύκολα. Έχουμε μόνο να κερδίσουμε από έναν συμβιβασμό. Θα βελτιώσουμε τη θέση μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ ως μια χώρα που δεν φέρνει μόνο αλλά λύνει προβλήματα, θα αποτρέψουμε τον κίνδυνο νέου κύματος αναγνωρίσεων των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», θα συμβάλουμε στην σταθερότητα των Βαλκανίων όπου η χώρα μας θέλει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν θα βρεθούμε στη δύσκολη θέση να αρνούμαστε μόνοι εμείς σε όλο το ΝΑΤΟ την ένταξη της ΠΓΔΜ, θα βελτιώσουμε τις εμπορικές μας σχέσεις με τη γειτονική χώρα από την οποία θα έρχονται όλο και περισσότεροι τουρίστες στη βόρεια Ελλάδα. Με όρους διπλωματικού ορθολογισμού, το μείζον είναι να διασφαλιστεί ο έλεγχος του μεγαλοϊδεατισμού των Σκοπίων και να σταματήσει η καπηλεία της ιστορίας της Μακεδονίας.
Όλα αυτά είναι αδιάφορα για Ανεξάρτητους και άλλους πολύ Έλληνες, οι οποίοι κρύβονται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, το διατρέχουν οριζόντια, και ετοιμάζονται για λαοσυνάξεις και συγκινησιακές εκδηλώσεις πατριωτισμού, αναζητώντας διάφορα προσχήματα που θα μας γλιτώσουν από τη λύση. Γιατί το (εθνικό) πρόβλημα μας θρέφει και το θρέφουμε. Μας καθορίζει και το καθορίζουμε. Για να το πούμε με όρους 1992, είναι η ψυχή μας.
20°
