Μήπως σήμερα είναι η μέρα που μπορούμε να μιλήσουμε όλοι εμείς, που δεν ψηφίσαμε την Κυριακή, που δεν συμμετείχαμε ενεργά στη δημιουργία της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, που δεν δώσαμε το «παρών» της συμμετοχής, όταν «ζητήθηκε η γνώμη μας»; Και για να εξηγούμαι, το εμείς δεν περιλαμβάνει κανέναν άλλον εκτός από τη γράφουσα κι ίσως μερικές/ούς φίλους με τους οποίους έχουμε μοιραστεί τους προβληματισμούς μας, αλλά που σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι εκπροσωπώ.
Παρακολούθησα στην αρχή με λελογισμένο ενδιαφέρον και πολύ σύντομα με ανησυχία και θλίψη αυτό που εκτυλίχθηκε τρεις μήνες τώρα, και που οι εμπνευστές του το ονόμασαν το μεγάλο εγχείρημα της κεντροαριστεράς. Στα δικά μου μάτια, που είμαι απλώς μια πολίτης που ενημερώνεται και αναρωτιέται, αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η εμμονική επανάληψη άλλων παρόμοιων εγχειρημάτων, που είχαν την ίδια πάντα κατάληξη: το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό. Τι κι αν η συμμετοχή δεν είναι ένα εκατομμύριο, όπως επί ΓΑΠ, όμως το 75% των 210.000 μας το επανέλαβε με όλη τη δύναμη που του έχει απομείνει. Τι κι αν η φωνή ακούγεται σαν να έρχεται από το παρελθόν; Πείθει και συσπειρώνει. Και βέβαια, το ΠΑΣΟΚ καλά κάνει που προσπαθεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους που έχουν φυλλορροήσει προς το ΣΥΡΙΖΑ κι αλλού. Άλλωστε το colpo grosso πέτυχε.
Τι θέλουν όμως άνθρωποι, που δεν ανήκουν τύποις και ουσία στο ΠΑΣΟΚ, που εκτιμώ και θαυμάζω βαθιά και μαζί με μένα και πολλοί άλλοι πολίτες, και παρασύρουν κάθε φορά καλοπροαίρετους ανεξάρτητους θαυμαστές τους σε εγχειρήματα που αποδεδειγμένα καταλήγουν σε αποτυχία; Μάλλον είναι η ώρα, οι άνθρωποι αυτοί, άξιοι κι ακέραιοι, κατά τα άλλα, να απαλλαγούν από τη ιδεοληπτική πεποίθηση ότι μπορούν να παίξουν ένα ρόλο εντός ΠΑΣΟΚ ή και να το «αναμορφώσουν», «εκσυγχρονίσουν» -όπως λεγόταν κάποτε- ή να το αλλάξουν. Όσοι τους έχουμε ακολουθήσει, ως τώρα ή λίγο πριν, το έχουμε καταλάβει. Η λύση για τους κεντρώους ψηφοφόρους, παλιούς αριστερούς, σοσιαλιστές, φιλελεύθερους, δεν μπορεί να είναι εντός ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να το αντιληφθούν ακόμη κι οι Σημιτικοί που δεν ειναι σαρξ εκ της σαρκός του κόμματος, που όμως ονειρεύονται την επαναφορά τους στην εξουσία του κόμματος με δόξα και τιμή. Αν ξεφύγουμε δε από τη γλώσσα των βαθυστόχαστων αναλύσεων και την ανάλυση των συσχετισμών, θα δούμε την εμμονή μιας «παρέας» να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στον κεντρώο χώρο, με οποίο τίμημα. Δεν εννοώ διαπλοκή και συναλλαγή, αλλά απεμπόληση του ρεαλισμού και της ψύχραιμης αποτίμησης εξαιτίας ενός βολονταρισμού που τα καθαγιάζει όλα. Όπως όταν ερωτευόμαστε, αποφασίζουμε να γίνουμε ζευγάρι και νομίζουμε ότι έχουμε γίνει κιόλας, επειδή αυτή είναι η επιθυμία μας, έτσι κι εδώ, επειδή κάποιοι θέλουν, και το έχουν βάλει στόχο από καιρό, νομίζουν ότι ειναι εφικτό, αλλά και δίκαιο, επειδή αυτοί είναι οι «καλοί» στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Ας σκεφτεί, κάθε ένας καλός λοιπόν, τι ρόλο έχει παίξει, ποιες ευκαιρίες του δόθηκαν και τι τις έκανε κι ίσως να πει «αρκετά, δεν έχω άλλο ρόλο να παίξω. Έχω χρησιμοποιήσει όλους τους πόρους που διέθετα». Ας μείνει λίγο ο χώρος αυτός κενός από το βουητό, τη φασαρία, τις βαρυσήμαντες επαγγελίες και τις αναλύσεις, μήπως κι ακουστεί καμία άλλη φωνή, πιο νεανική και φρέσκια, που να μην μας υπόσχεται συνολικές λύσεις, αλλά να μας δίνει έστω μια μικρή ρεαλιστική υπόσχεση με το σχέδιο για την πραγματοποίησή της.
Και κάτι τελευταίο. Έφτασε ο καιρός να σταματήσουμε να κουνάμε το δάχτυλο στους νέους που δεν συμμετέχουν στην πολιτική. Λάθος! Οι νέοι συμμετέχουν στις δράσεις που ασχολούνται με προσφυγες, με το περιβάλλον, με την ισότητα και την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ΛΑΟΤΚΙ, με την τέχνη και τη δημιουργικότητα. Ας ξυπνήσουμε, πολιτική δεν είναι μόνο η ψήφος!
19°
