Αν εγώ και ένας από σας αγοράσουμε πέντε μέτρα ύφασμα και ένα κουτί μαύρη μπογιά, αυτομάτως αναβαθμιζόμαστε σε «συλλογικότητα». Πλέον υπάρχει το πανό που στέκεται περήφανο και αδάμαστο πάνω σε κάγκελα, δεμένο ανάμεσα σε κολώνες, εμβληματικό σε φωτογραφία στα social media. Στην περίπτωση δε, που υπάρχει χρόνος και διάθεση (συνήθως διατίθενται και τα δύο), θα φτιάξουμε μία σελίδα στο Facebook, θα ζητήσουμε από φίλους και συγγενείς να την ακολουθήσουν και μέσα σε μία εβδομάδα έχουμε συλλογικότητα με μέλη, θέσεις και πανό. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, αλλά μέχρι εκεί. Στο Ελληνικό μπορεί να είμαστε και πέντε-έξι παραπάνω, αλλά δεν έχει σημασία. Η δουλειά μας έγινε. Υποτίθεται ότι οι ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ και οι εμμονές των αρχαιολόγων δεν επιτρέπουν να ξεκινήσει ένα έργο που, σε μία κανονική χώρα, θα είχε τελειώσει πριν από δώδεκα χρόνια. (Δεν γίνεται να κάθεσαι και να το χαζεύεις, ως Αρχαιολογική Υπηρεσία επί 16 χρόνια.) Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έχει να κάνει με τις κουτοπονηριές δημάρχων και τοπικών παραγόντων. Αφορά τις εθνικές μας προκαταλήψεις.
Το Ελληνικό δεν μπλοκάρει μόνο επειδή έχουν αντίρρηση ο Σκουρλέτης με τον Κυρίτση. Το έργο παραμένει μακέτα επειδή για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης πρέπει να μετατραπεί σε τεράστιο πάρκο, με δωρεάν είσοδο και υπαλλήλους περισσότερους από τα δένδρα. Το πώς θα ποτίζεται όλο αυτό, δεν μας αφορά. Το όφελος που θα έχει ο κάτοικος της Θήβας ή της Δράμας, επίσης δεν μας αφορά. Στη μονοδιάστατη ανάλυση του συρμού, όπου προκύπτει ελεύθερος χώρος πρέπει σώνει και καλά να μετατρέπεται σε πράσινο. Κάτι τέτοιο έγινε και στο Πάρκο Τρίτση που τώρα είναι διαθέσιμο μόνο για το Hollywood, για την περίπτωση που θέλουν να γυρίσουν κάτι σε Indiana Jones. Και κάθονταν ο γραφίστας (πρώτος εξάδελφος της συλλογικότητας) και έφτιαχνε κάτι γραφικά με δάση και λιβάδια στο Ελληνικό και χαρούμενες οικογένειας να κάνουν πικ νικ, λες και έβλεπες φυλλάδιο από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ε, μετά έρχονται οι άλλοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και σου λένε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που θα τους καταψηφίσει έτσι και δεν ξεκινήσει το έργο. Έτσι όμως και αναδειχθούν τα αρχαία και οι κορμοράνοι, όλο και κάποιος θα αφήσει το κουκί του στην Αριστερά.
Την προηγούμενη εβδομάδα όλη η χίπστερ, φιλελέ, μένουμευρώπη κοινότητα ξεσπάθωσε υπέρ του Taxibeat. Την ίδια στιγμή στην «Αυγή» διάβαζες κάτι χαριτωμένους τίτλους για τον Σπίρτζη που έρχεται να βάλει τάξη. Αλλού έγραφαν ότι οι αντιδράσεις στο έντιμο σχέδιο της κυβέρνησης εκπορεύονται από σκοπιμότητες που εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα. Μη λησμονούμε ότι από τη δεκαετία του ’80 και μετά, οτιδήποτε ιδιωτικό σε αυτόν τον τόπο φορτώνεται με αρνητικό πρόσημο. Οι ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνται εξ ορισμού καταστροφικές, η δε ανάθεση έργου σε ιδιώτες υποδηλώνει διαφθορά. Τέλος πάντων, ξεσηκώθηκε κόσμος και κοσμάκης υπέρ του Taxibeat, κάνοντας και πιο εύκολη του ζωή του Σπίρτζη – «για να αντιδρούν οι φιλελέ, κάτι φιλολαϊκό και σωστό κάνουμε».
Παιδιά sorry που σας απογοητεύω, αλλά η κυβέρνηση μόνο κέρδος έχει να αποκομίσει από το πέσιμο στο Taxibeat. Μαζεύει σε ένα μπλοκ κίτρινα ψηφαλάκια στη Β΄ Αθηνών και μετατρέπει τα ταξί σε hot spot του ΣΥΡΙΖΑ. Και σιγά μην ενδιαφέρει το θέμα πέρα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και μάλιστα ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Είναι όπως στην περίπτωση του Ελληνικού: κανένας δεν πρόκειται να καταψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ αν καταργήσει το Taxibeat. Θα βρεθούν, όμως, αρκετοί που θα τον ψηφίσουν έτσι και πάρει το app από τα κινητά. Όχι μόνο οι ταξιτζήδες, αλλά και το ακροατήριο που τσιμπάει με τα «ήρθαν οι Γερμανοί να μας πάρουν τα ταξί και να αφήσουν στο δρόμο τον ταρίφα-βιοπαλαιστή-ψυχαναλυτή».
Δεν είναι, λοιπόν, η πολιτική. Είναι η κοινωνία. Που λατρεύει να ζει στα 80s. Αναζητεί την πατρίδα που έχασε, αρνούμενη να φτιάξει μία καινούργια. Και αυτό, κάποιος πρέπει πλέον να το πει ωμά και δυνατά στο «Μέτωπο της Λογικής», μήπως και καταλάβουν τι συμβαίνει.
