Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια των «58» και της «ΕΛΙΑΣ», μια νέα απόπειρα να ξαναμπεί το ΠΑΣΟΚ στο παιχνίδι της εξουσίας βρίσκεται σε εξέλιξη. Μια τρίτη θέση στην εκλογική βαθμολογία θα του έδινε την ευκαιρία να πάρει το ρόλο του ρυθμιστή και να διεκδικήσει κυβερνητικές θέσεις με αξιώσεις.
Γιατί πέρα από τις γνωστές πλην βαρετές διακηρύξεις περί μεγάλης κεντροαριστεράς, νέου σχήματος και νέου αρχηγού, περί του ΠΑΣΟΚ πρόκειται. Αυτό είναι η πραγματική πολιτική δύναμη στο όλον εγχείρημα. Αν είχε σήμερα ένα 10-15% στις δημοσκοπήσεις, προφανώς και δεν θα έκανε τον κόπο να πειραματίζεται με ανοίκειες ανοικτές διαδικασίες. Θα έλεγε το προφανές «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό» και όποιος θέλει ας έρθει με την ομάδα του να ενταχθεί και να διεκδικήσει πολιτική ισχύ και αξιώματα. Αλλά και το ΠΟΤΑΜΙ, το μόνο άλλο κόμμα που διεκδικεί την αρχηγία του νέου φορέα, αν είχε ένα 5-7% δε νομίζω ότι θα συνομιλούσε με το «παλιό πολιτικό σύστημα». Δεν ξέρω αν θα καταδεχόταν και να το κοιτάξει.
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, θέλει να επιστρέψει. Το δικαιούται όσο τουλάχιστον το δικαιούται κάθε άλλο ιστορικό κόμμα, όπως η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και για ένα λόγο παραπάνω. Γιατί αυτό υπέστη τη μεγαλύτερη φθορά του κύματος των αγανακτισμένων, παρόλο που χειρίστηκε αξιοπρεπώς την πρώτη μπόρα των μνημονίων. Είναι το κόμμα που είδε πληθώρα στελεχών του κάθε κατηγορίας να μεταπηδούν στο περιβάλλον ΣΥΡΙΖΑ και να συμπαρασύρουν ικανό τμήμα των ψηφοφόρων του. Οι εναπομείναντες με τη βοήθεια περιθωριακών ομάδων και προσωπικοτήτων αναζητούν σήμερα έναν κάποιο τρόπο να επανέλθουν. Μόνο που τους λείπει η πολιτική ουσία. Η πολιτική γενναιότητα να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.
Αν για κάτι δεν νομιμοποιείται ο κεντρώος χώρος είναι η αμφίσημη γλώσσα, το «γιαμαμότο» που λέω εγώ. Και απ’ ό,τι βλέπω οι υποψήφιοι αρχηγοί του δεν ξέρουν άλλη γλώσσα. Η χώρα δεν θέλει γενικώς όραμα, βαρέθηκε. Χρειάζεται ένα πολύ-πολύ συγκεκριμένο μηχανολογικό σχέδιο που θα συμπληρώνει ή και θα διορθώνει τις μνημονικές επιταγές και θα οδηγεί στο τέλος της πολιτικής επιτροπείας. Και το σχέδιο απαιτείται να έχει θέσεις καθαρές για την (ελεύθερη) οικονομία, τη δημόσια διοίκηση, τη διαφάνεια, το κοινωνικό κράτος, την παιδεία, την ευρωπαϊκή πολιτική. Για την παραγωγή πλούτου, πολύ πλούτου και όχι μόνο για τη διανομή του. Ειδικά από το ΠΑΣΟΚ που ταλαιπώρησε επί μακρόν την ελληνική κοινωνία με τα σοσιαλιστικά του οράματα που κατέληξαν σε διαπλεκόμενα παροράματα. Με την κρατικοδίαιτη αντιπαραγωγική οικονομία των δανεικών που κατέρρευσε και τελικά άνοιξε το δρόμο στην παρέα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ειδικότερα από τους σημερινούς του φίλους, που κατά καιρούς υποσχέθηκαν πολλά μέσα από τα σχήματα που υπηρέτησαν (ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ) αλλά απέφυγαν να σχεδιάσουν κάτι συγκεκριμένο και εφικτό και γι’ αυτό απέτυχαν. Γιατί μετά την εμπειρία «ΣΥΡΙΖΑ» ο κόσμος που κυκλοφορεί εκεί έξω δύσκολα πλέον πείθεται με πομφόλυγες. Ειδικά όταν δεν είναι και «χαρισματικός» αυτός που τις εκτοξεύει. Και όλοι γνωρίζουν την αλήθεια που έχει ανάγκη ο τόπος. Δεν είναι η αλήθεια του παρωχημένου σοσιαλισμού, ούτε του Κόρμπιν ούτε του Μελανσόν ούτε καν του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είναι η αλήθεια του καπιταλισμού σε παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράγεις και πουλάς; Επιβιώνεις σφιχτά και συγκρατημένα. Παράγεις πολύ και καλά και πουλάς πολύ και ακριβά; Εξυπηρετείς τα δάνειά σου, «έχεις μούτρα» στην αγορά, αξιώνεις ισχύ. Βελτιώνεις το κοινωνικό σου κράτος, εκσυγχρονίζεσαι, καινοτομείς. Η νέα Ευρώπη, που οραματίζεται και ο Μακρόν, σε εμπεριέχει.
Αλλιώς σέρνεσαι στα δανεικά ως διακονιάρης, επιζητείς τη λύπηση των άλλων και χάνεις το καλύτερο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό σου. Μαραζώνεις, καλή ώρα, και περιμένεις την έξοδο. Αν σου δοθεί η ευκαιρία υπερασπίζεσαι, από κόμπλεξ, π.χ. τα εγκλήματα του κομμουνισμού και φαντάζεις ως ένας διεθνής σαλτιμπάγκος.
Το ΠΑΣΟΚ τα ξέρει αυτά και τα ξέρει καλά γιατί κυβέρνησε πολλά χρόνια και υπό διάφορες συνθήκες. Είναι αμαρτία να πουλάει τώρα αριστεριλίκι για να επανεντάξει τους όψιμους εραστές του Βελουχιώτη. Για να κλείσει το μάτι στους αποστασιοποιημένους του ΣΥΡΙΖΑ υποσχόμενο έναν ανάλογο κρατισμό με αυτόν των κυβερνώντων. Υποτιμά την ιστορία και τα πεπραγμένα του. Τους τέως ηγέτες του. Και αυτό φαίνεται τόσο από τα δημοσκοπικά ποσοστά όσο και από το δημόσιο ενδιαφέρον για το «νέο φορέα». Όποιος θέλει παλιό καλό ΠΑΣΟΚ ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχει ούτε ενοχές. Ειδικά τώρα που κάνει ντεμέκ στροφή προς τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα.
Αν για κάτι θέλουμε τον κεντρώο χώρο είναι για την πολιτική ισορροπία. Όχι όμως με την έννοια των ίσων αποστάσεων. Μέχρι η Δεξιά να αποκτήσει, αν αποκτήσει ποτέ, αυθεντικά φιλελεύθερα χαρακτηριστικά, το μετριοπαθές κέντρο είναι αυτό που θα συμπληρώνει το σύστημα εξουσίας με κοινωνική αρωγή και ευαισθησία, κοσμοπολιτισμό, «left-liberal» διάθεση. Με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν στεγανά από την αμετροέπεια, την ανοησία και τον πολιτικό αμοραλισμό αυτής της κυβερνώσας αριστεράς. Τον κρατισμό και την αβελτηρία της. Την υπόρρητη βία και την προπαγάνδα της. Την ασπόνδυλη ιδεολογία της και το εύκολο ψέμα. Όλα αυτά δηλαδή που συγκίνησαν τους πολίτες και τους επέφεραν τα δύο πρόσφατα μνημόνια. Αυτά που συγκροτούν τη σημερινή δυσοίωνη κατάσταση.
Αν είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ να αναζητά με κάθε τρόπο τη σύμπλευση με την Αριστερά στα πλαίσια ενός μελλοντικού «light left» μπλοκ εξουσίας δεν θα είναι χρήσιμο για τον τόπο. Ή μάλλον θα είναι και επικίνδυνο. Και γι’ αυτό οι πολίτες το αντιμετωπίζουν καχύποπτα ή αδιάφορα. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετεί μια χαρά την κοινωνική ανάγκη του υπολανθάνοντος τριτοκοσμικού αριστερισμού με πινελιές «ευρωπαϊκού εκδημοκρατισμού» και «δίκαιης ανάπτυξης». Ο χώρος είναι πιασμένος. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τραβηχτεί πιο αριστερά. Μόνο που η άλλη Ελλάδα, η ευρωπαϊκή, που θα παίξει στη νέα εποχή, έχει μπουχτίσει από τη δήθεν εξτραβαγκάντσια. Δεν θα κάτσει να τη λουστεί ξανά μανά και μάλιστα από το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τον ορισμό του συστήματος.
Φτιάξτε όσους φορείς θέλετε, με όσους αρχηγούς θέλετε. Αλλά να ξέρετε ότι δεν μπορείτε πια να μας δουλεύετε. Τουλάχιστον όχι όλους. Ο τόπος είναι μικρός και όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.
21°
