Ένας δεινότερος εμού παρατηρητής, θα μπορούσε ίσως να το αποδείξει με μεγαλύτερη πειθώ. Αλλά κι εγώ, με την εμπειρία μου, την αποκτηθείσα εν τω στρατεύματι, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι εκεί στο Μαξίμου έχουν αρχίσει ήδη να μαζεύουν τα πράγματά τους. Με μπογαλάκια μπήκαν, με κοντέινερ θα αποχωρήσουν, αλλά τι σημασία έχει; Αυτό το «στα τσακίδια» του Καρανίκα, ήταν σχεδόν σαιξπηρικό. Γιατί κι ο γελωτοποιός του Ληρ, μη νομίζετε ότι μιλούσε στο βρόντο. Έλεγε τα διφορούμενά του μόνον και μόνον για να φτιάξει κλίμα και να ανακουφίσει το πόπολο από τη βασική του αγωνία. Ουφ, ο ηγεμών δεν είναι παράφρων! Τουλάχιστον όχι, εφ’ όσον στην αυλή υπάρχει επίσημος «τρελός» που η δουλειά του είναι να απορροφά την τρέλα.
Φυσικά, τα πράγματα δεν λειτούργησαν όπως στο συγκεκριμένο ελισαβετιανό δράμα. Πριν καλά-καλά αποσώσει η Μπριζίτ με το lèche-vitrine στου Αλεξανδράκη, το κόκκινο χαλί μαζεύτηκε, η περίφημη one shoulder τουαλέτα της Μπέτυς πέταξε κι άλλον ώμο, κι από την μπιζουτιέρα άρχισαν πάλι να βγαίνουν τα σύνεργα της δουλειάς as usual. Τσάπες, τανάλιες, αεροβόλα, στρακαστρούκες για την επένδυση στις Σκουριές. Αχός βαρύς ακούεται πολλά ντουφέκια πέφτουν, προκειμένου να μην πάρει κανείς είδηση ότι κάποιος, κάπου, φτιάχνει βαλίτσα.
Τα early forties είναι μια καλή ηλικία για να σκεφτεί κανείς σοβαρά το μέλλον του. Να πάψει πια να διασπαθίζει τα αποκτηθέντα κατά τύχη όλως, να δει τι μένει στο συρτάρι και για αύριο. Εικάζω ότι ο «κεντροδεξιός» συνεταίρος του δεν θα μπορέσει πλέον να του φανεί και πολύ χρήσιμος. Από την άλλη, η Ζωή δεν πιάνεται εύκολα φίλος κι ο Λαφαζάνης δεν πιάνεται γενικώς. Το φάντασμα του Ανδρέα πάνω στις πολεμίστρες, ούτε κι αυτό μας τα λέει και τόσο ξεκάθαρα αλλά κι οι καραμανλικοί δεν είναι τόσο χαζοί να κουνηθούν απάνω που τους έφεξε. Οπότε, μοναδική ελπίδα να βρεθείς στην αντιπολίτευση με ένα κάπως μανιτζέβελο ποσοστό είναι η αγνώστου συστάσεως μπάζα του «Αυγέα». Βουτάς; Αρκεί να μην βουτήξεις πάλι με ψαροντούφεκο.
