Εδώ και αρκετά χρόνια τα «θεάματα της πραγματικότητας» αποτελούν ένα νέο είδος επι-κοινωνίας ίσως και τέχνης, σίγουρα θέαμα/θέαση μιας πολύ συγκεκριμένης διαβίωσης, συγκεκριμένων ομάδων ανθρώπων σε πολύ ειδικές συνθήκες. Είναι ένα νέο κοινωνικό, πολιτισμικό φαινόμενο, και δεν είναι παιχνίδι!
Θα περάσω κατευθείαν στο τελευταίο που έχει «σπάσει» τους δείκτες τηλεθέασης. Τι βλέπουμε; Όχι γιατί το βλέπουμε, αλλά τι βλέπει ο καθένας. Κι αυτό έχει σημασία. Είπαμε είναι μια νέα κοινωνικοπολιτισμική πραγματικότητα στην οποία όποιος κλείνει τα μάτια ή πολύ περισσότερο την υποτιμά, τότε είναι εκτός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Παρενθετικά το κοινωνικό γίγνεσθαι, είναι μια διαδικασία, ρέει, κυλά ασταμάτητα…
Εκείνος που κρίνει ή ακόμα χειρότερα που επιδιώκει μετά μανίας να ιδεολογικοποιήσει την «τρέχουσα» πραγματικότητα, είναι εκτός πραγματικότητας. Ανήκει στο σκοτεινό κόσμο των ψευδαισθητικών πραγματικοτήτων που «υπόσχονται»! Η ζωή δεν υπόσχεται, ρέει. Υπάρχουν συγκρούσεις, αντίπαλα στρατόπεδα αντιμαχόμενες ομάδες, κι η ζωή κυλά.
Τι βλέπουμε, λοιπόν; Μας βλέπουμε και φανταζόμαστε και ονειροπολούμε και ταυτιζόμαστε και χαιρόμαστε και θυμώνουμε και ζηλεύουμε, και, και, και… ατέλειωτα τα και. Όπως στη ζωή, στην καθημερινότητά μας, βλέπουμε τον άλλον, τον διπλανό μας, τον παραδίπλα, τον πιο πέρα, τι κάνουν, γιατί, πώς, χαιρόμαστε, λυπόμαστε, πολλές φορές ζηλεύουμε, αλλά και φθονούμε μέχρι θανάτου το άλλο και θέλουμε εμείς να κερδίσουμε το «έπαθλο»! Είμαστε μια ομάδα, μεγαλύτερη σίγουρα, μια κοινωνία, μικρή-μεγάλη, δεν έχει σημασία, ίσως στην πιο μικρή είναι πιο έντονα τα πάθη, αλλά τελικά ο καθένας στοχεύει μόνος του στο στόχο. Θέλει να κερδίσει. Η εμπορικότητα; Μα όλοι δεν είμαστε εμπορεύματα; Άλλοι χρήσιμα, άλλοι για σαβούρα.
Δεν κατάλαβα πού είναι το πρόβλημα! Έτσι δεν κάνουμε; Αυτοί δεν είμαστε ή μήπως δεν μας αρέσει να βλέπουμε τα μούτρα μας στον καθρέφτη;
18°
