Στα social media μέχρι χθες το βράδυ κυριαρχούσε η κόντρα για το νόημα της Ημέρας της Γυναίκας. Μετά την τεράστια ανατροπή της Barcelona η μάχη μεταφέρθηκε στο πώς πήραν οι Καταλανοί το μεγάλο αυτό αποτέλεσμα. Δεν κράτησε όμως πολύ εξαιτίας των γνωστών επικών tweets του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι χρήστες του Twitter και του Facebook τελικά συμφώνησαν και βρήκαν κοινούς εχθρούς: «Πώς μπορούν να κάνουν πλάκα όταν βουλιάζει η χώρα;» ήταν το νέο trend.
Θα διαφωνήσω. Κατ' αρχάς τα tweets και των δύο είχαν σαφή πολιτικά μηνύματα. Δεν μιλάμε λοιπόν για ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, αλλά για πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου. Αξιοποίησαν και οι δύο ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός για το οποίο μιλούσε όλη η υφήλιος εκείνη τη στιγμή, για να πουν αυτά που ήθελαν.
Και τα δύο μηνύματα είχαν αμεσότητα και χιούμορ. Απουσίαζε ο ξύλινος λόγος για τον οποίο έχουν τόσο κατηγορηθεί οι πολιτικοί. Και βέβαια το μέσο (Twitter) στο οποίο έλαβε χώρα η αντιπαράθεση, ευνοεί τέτοιου είδους κόντρες. Κατά τη γνώμη μου οι δύο ηγέτες ήταν για πρώτη φορά εναρμονισμένοι με το κλίμα της στιγμής. Προσέξτε, της στιγμής όχι το γενικότερο κλίμα.
Και αν έχουμε συνηθίσει από τον Αλέξη Τσίπρα να πετάει τέτοιου είδους ατάκες στη Βουλή ή σε ομιλίες και συνεντεύξεις κερδίζοντας συνήθως τις εντυπώσεις από τον αντίπαλό του, η άμεση και στα ίσα απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν αναπάντεχη και απόλυτα πετυχημένη. Ήταν ίσως η πρώτη επικοινωνιακή νίκη του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επί του αντιπάλου του, αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους ποδοσφαίρου.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια τα προβλήματα για τη χώρα συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα αμείωτα και οφείλουμε ως πολίτες να κρίνουμε αυστηρά τις πολιτικές και τις πράξεις των κομμάτων και των αρχηγών τους. Ας μην είμαστε όμως τόσο αυστηροί για μια στιγμή που και οι δύο έβγαλαν το «παιδικό» αυθόρμητο πρόσωπο τους. Αν μη τι άλλο ποδόσφαιρο έβλεπαν.
25°
