Ο Νίκος Γεωργιάδης αναρωτιέται: Ποιος είναι ο Όλι Ρεν; Τι πίνει και δεν μας δίνει ο Ιωακείμ Αλμούνια;
Ποιος είναι ο Όλι Ρεν; Τι πίνει και δεν μας δίνει ο Ιωακείμ Αλμούνια; Πόσο θα μας προσβάλλει ως Ευρωπαίους πολίτες η απίστευτη ανοησία ενός μετριότατου προέδρου της Κομισιόν που υπάρχει μόνο για να συνδυάζει τις ισορροπίες στο ευρωπαϊκό κονκλάβιο; Πόσο θα μας αποπροσανατολίζει ο παθογενής νεοφιλελευθερισμός της ευρωπαϊκής ελίτ που προκαλεί με την ανευθυνότητά της, την ώρα που ο Μπαράκ Ομπάμα μπροστά στο Κολέγιο των Επιτρόπων φαντάζει «αριστεριστής» κηρύττοντας τον πόλεμο στις Τράπεζες; Πόσο ακόμη η ηγετική ομάδα των Βρυξελλών, σε συνεννόηση με το Βερολίνο, τη Ρώμη, τη Χάγη και το Παρίσι, θα αναπαράγει ένα σύστημα πολιτικής και οικονομικής στρατηγικής που αποδεδειγμένα οδηγεί σε αδιέξοδα αντί να επιλύει τα ζωτικά προβλήματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας;
Στη Ζώνη του Ευρώ κυριαρχεί ένα «σύστημα» που βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις και δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Ο φόβος και ο τρόμος που επικρατούν στις Βρυξέλλες αφορούν τον κίνδυνο ανατροπής του «συστήματος», που με νύχια και με δόντια επιχειρεί να παραμείνει ισχυρό και ως απόλυτος άρχων να επιβάλει τη γραφειοκρατία της ΕΕ ως καθοδηγητή, κριτή και εκτελεστικό μηχανισμό.
«Εξοργίζομαι και ντρέπομαι για το κακό που προκάλεσε η Ελλάδα στην Ευρώπη» δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών της Φινλανδίας Γιούρκι Κατάινεν στη συντηρητική γερμανική εφημερίδα “Die Velt”. Αυτή η «δαιμονοποίηση» του 2,5% του συνολικού ευρωπαϊκού ΑΕΠ, τόσο αντιστοιχεί στην ελληνική οικονομία, προδίδει ανοησία αλλά και απίστευτη ενοχή. Πώς είναι δυνατόν να αγνοεί ο αρμόδιος υπουργός μιας εξαιρετικά πλούσιας και παραγωγικής χώρας, με τον καλύτερο εκπαιδευτικό δείκτη στην Ευρώπη, πως η ευρωπαϊκή οικονομία εισήλθε για τα καλά στα γρανάζια της αντιπαράθεσης με το δολάριο και πως αυτός ο πόλεμος, αναμενόμενος άλλωστε, έχει και μέλλον και παρελθόν και πάντως έχει βάθος; Αργά ή γρήγορα η Ζώνη του Ευρώ θα συγκρουόταν με τη Ζώνη Δολαρίου με επίκεντρο την ενέργεια, τα πετρελαϊκά αποθέματα, τις μεταφορές, τους ναύλους και το διεθνές εμπόριο. Επί της ουσίας, τίθεται ζήτημα κυριαρχίας ή καλύτερα της διατήρησης της αμερικανικής κυριαρχίας με τις ισχνότερες δυνατές απώλειες. Ο Φινλανδός υπουργός τα ξέρει όλα αυτά. «Δαιμονοποιεί» την Ελλάδα και την όντως αχαρακτήριστη συμπεριφορά των κυβερνήσεών της διότι απλά πρέπει να τεθεί ζήτημα «Ατμομηχανής» στην Ε.Ε. Ούτε αγνοεί ότι ο πρώτος διδάξας στην «Ανωτάτη Μπακαλική», γνωστότερη ως «δημοσιονομικές αλχημείες», ήταν η Ιταλία, που κέρδισε δάφνινο στεφάνι στην εξαπάτηση των Βρυξελλών ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Το ζήτημα που τίθεται πλέον δεν αφορά μόνον την ικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων να εξαπατούν και στη συνέχεια να επαιτούν. Το ζήτημα είναι ιδεολογικό, άρα πολιτικό, και αφορά το μοντέλο διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Βρυξέλλες και η γραφειοκρατική ελίτ, που εκφράζουν κατά κύριο λόγο τις τράπεζες και στη συνέχεια πολύ συγκεκριμένα οικονομικά λόμπι, λειτουργούν με αποκλειστικά νεοφιλελεύθερες δυναμικές. Δεν υπέπεσε στην αντίληψή τους η τραγική κατάληξη της ιρλανδικής φούσκας που οι ίδιοι την ανέδειξαν σε μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Ούτε αντιλαμβάνονται το πώς σύρθηκε στη δημοσιονομική κατάπτωση η 4η οικονομία της Ευρώπης, αυτή της Ισπανίας. Ούτε προβληματίζονται που το επόμενο στάδιο στην κατάρρευση θα είναι η Ιταλία. Επιθυμούν να διασώσουν ένα τραπεζικό σύστημα το οποίο εξυπηρετούν ως εκπρόσωποί του στην Κομισιόν.
Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας ήταν απλά ζήτημα χρόνου και αποτέλεσμα μιας λογικής ακολουθίας. Δεν μπορείς να ξεγελάς τους πάντες και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η αντιστρόφως ανάλογη σε ένταση αντίδραση του κεντροευρωπαϊκού λόμπι ωστόσο καταμαρτυρεί πρόθεση και μάλιστα μεθοδευμένη.
Ο μεσογειακός Νότος υπέφερε τα πάνδεινα από τη σύγκρουση των δύο συστημάτων. Η Ιστορία δεν είναι ούτε γαλαντόμα ούτε γενναιόδωρη, απλώς καταγράφει. Στην παγκοσμιοποίηση άλλοι κατάφεραν να πλασαριστούν και άλλοι όχι. Η Φινλανδία και η Δανία τα κατάφεραν. Η Ελλάδα και η Πορτογαλία όχι. Όταν ωστόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση κληθεί να κάνει ταμείο, οι επιπτώσεις θα είναι συνολικές. Η σημερινή οικονομική κρίση εξαρχής δεν έμοιαζε με τις άλλες που κατά κύκλους έπληξαν τον καπιταλισμό. Ούτε η τελική φάση αυτής της κρίσης θα μοιάζει με εκείνες που γνώρισαν οι ειδικοί τα τελευταία 100 χρόνια.
Όπως σημειώνουν οι σύγχρονοι γκουρού της οικονομικής σκέψης, όπως ο συνομιλητής του Γιώργου Παπανδρέου Τζόζεφ Στίγκλιτς, οι κρίσεις μέχρι σήμερα απεικονίζονταν με το λατινικό U και στη συνέχεια με αναποδογυρισμένο το ελληνικό Π. Που σημαίνει κάθετη πτώση, και στη συνέχεια περίοδος προσαρμογής για να ακολουθήσει η κάθετη ανάπτυξη. Για πρώτη φορά η απεικόνιση μιας κρίσης μοιάζει με το λατινικό L, δηλαδή κατάρρευση, στη συνέχεια περίοδος ύφεσης και καμία (ακόμη) πρόβλεψη για ανάπτυξη. Η σχηματική αυτή απεικόνιση σημαίνει απλά ότι η κρίσιμη περίοδος του συνδυασμού Κατάρρευση-Ύφεση δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Οι οικονομολόγοι τρομοκρατούνται στη σκέψη ότι θα υπάρξουν και άλλα κύματα οικονομικών δονήσεων. Κυρίως τρομοκρατούνται από την αδυναμία τους να εξιχνιάσουν τα μελλούμενα.
Τον Καραγκιόζη ως χαρακτήρα τον πρωτογνώρισαν οι σοφοί Πέρσες. Στη συνέχεια τον καταμαύρισαν οι Οθωμανοί. Τελικά τον υιοθέτησαν οι Έλληνες. Προφανώς τους ταίριαζε καλύτερα. Αν κανείς το σκεφτεί καλά, ο Καραγκιόζης ακόμη και στη χειρότερη κατάσταση έχει απόλυτη επίγνωση για το τι του συμβαίνει. Ξέρει να κουλαντρίζει και τους θεούς και τους ανθρώπους από τη στιγμή που αυτοσαρκάζεται. Διαθέτει την άνεση να μην εξαιρεί τον εαυτό του από τη συλλογική δραστηριότητα. Στον ευρωπαϊκό Βορρά, τις φιγούρες του θεάτρου σκιών αντικατέστησαν οι εξίσου αυτοσαρκαστικές μαριονέτες. Στο διάβα της Ιστορίας χάθηκαν και αυτές και αντικαταστάθηκαν πολύ πρόσφατα από κάτι ανθρωπόμορφες φιγούρες, με πρόσωπα φοβισμένα, σώματα συρρικνωμένα και ματάκια γυάλινα. Δεκάδες κλωστούλες τα κινούν. Μοιάζουν σαν νάνοι με ρούχα αστών, με ομιλία προτεστάντη πάστορα. Αποκαλούνται Κομισάριοι. Δεν αυτοσαρκάζονται ποτέ!
