Τελευταία φορά που τον είδα ήταν στις 6 Μαΐου του 1995, στη συνάντηση των παλιών Ρηγάδων στη Στροφυλιά η οποία οδήγησε τον Θέμο Αναστασιάδη στο γνωστό σχόλιο και τους Ρηγάδες στο γνωστό γιαούρτωμα. «Πολύ γέροι για ροκ εν ρολ, πολύ νέοι για να ξεχάσουμε» έγραφε το αφισάκι – και παραμένουμε, φίλε μου. Καθόταν αριστερά στο βάθος, σ’ ένα τραπέζι κοντά στην τζαμαρία κι εξιστορούσε στην Χριστίνα Πουλίδου πώς είχε πρόσφατα εγχειριστεί από τον Γιακούμπ και πόσο είχε στενοχωρηθεί που τον υποχρέωσε να σπάσει το ματάκι που φορούσε στο λαιμό, γιατί η αλυσίδα δεν είχε κούμπωμα κι έπρεπε οπωσδήποτε να αφαιρεθεί για το χειρουργείο.
Παραπάνω από μια δεκαετία νωρίτερα, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου τραγουδούσε με τη σπαθάτη φωνή της από τη σκηνή του Ελεύθερου Θεάτρου το «Γιατί Λουκιανέ - γιατί βρε χριστιανέ;», τότε που ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, εξοργισμένος με την κατάσταση στα πανεπιστήμια, κατονόμασε τον φταίχτη με ένα υπέροχο lapsus: «Ο Κελαηδόνης»!
Έκτοτε βγήκαν κι άλλοι που κελάηδησαν λαμπρά σε τόπο και σε χρόνο. Δεσπόζει στ’ αυτιά μου ο Νίκος Πορτοκάλογλου κι από την εξωτερική έρχεται κι ο Φοίβος Δεληβοριάς, αν εκμεταλλευτεί σωστά το πλεονέκτημα που του δίνει η φύση του. Ο Κηλαηδόνης δεν άνοιξε, μου φαίνεται την πόρτα, για να πετάξει φεύγοντας τα κλειδιά στον υπόνομο. Απεναντίας.
Τρεις γενιές τον κλάψανε, η καθεμία για τους δικούς της λόγους. Πιστεύω όμως ότι σύντομα θα προστεθεί και μια τέταρτη και μια πέμπτη και μια έκτη κ.ο.κ. Έτσι όπως έγινε με τη Βουγιουκλάκη, έτσι όπως έγινε και με τους άγιους Πάντες της μαυρόασπρης ελληνικής κωμωδίας. Σ’ αυτό το Πάνθεον, που δεν ξέρω πώς να το ονομάσω, οι θέσεις είναι λιγοστές και δίδονται με κριτήρια που ούτε αυτά ξέρω πώς λέγονται. Τα διαισθάνομαι ωστόσο, τα σέβομαι και περιμένω να μελετηθούν και να αποκωδικοποιηθούν, ούτως ώστε να αποκτήσουμε κάποτε μια σαφέστερη και σχολιασμένη ιδέα για τα εθνικά μας χαρακτηριστικά, έστω στην πιο αλέγρα τους βερσιόν.
24°
