Κανονικά σήμερα το προεδρείο της Ομοσπονδίας δημοσιογράφων θα έπρεπε να ‘χει παραιτηθεί. Γιατί προχθές, ζήτησαν από τα μέλη της να «απόσχουν από την κάλυψη των κινήσεων και των δηλώσεων της Γερμανίδας». Και δεν το άκουσε κανένα μέσον ενημέρωσης, κανένας δημοσιογράφος. Μετέδωσαν ως όφειλαν όλες τις ειδήσεις από την επίσκεψη της Α. Μέρκελ.
Έκαναν καλά οι δημοσιογράφοι που δεν ακολούθησαν τις οδηγίες της Ένωσής τους; Έκαναν το μόνο που μπορούσαν να κάνουν. Γιατί το επαγγελματικό τους σωματείο τους ζήτησε το αδιανόητο: Να μην εκτελέσουν το καθήκον τους, να μην κάνουν τη δουλειά τους. Τους ζήτησε την επιβολή λογοκρισίας.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική οι δημοσιογράφοι θα μεταδίδουν τις «κινήσεις και τις δηλώσεις» μόνο για όσους συμπαθούν. Και το αναγνωστικό κοινό θα μαθαίνει μόνο ένα μέρος της πραγματικότητας. Αυτήν που διαλέγουν οι δημοσιογράφοι. Ή μάλλον, το σωματείο τους.
Η ομοσπονδία όμως δεν σταματάει εκεί. Συνεχίζει «αποδοκιμάζοντας τους δημοσιογράφους που με την στάση τους μετατρέπονται συνειδητά σε παπαγαλάκια των μνημονίων, της κυβέρνησης και των μεγαλοεπιχειρηματιών». Εδώ πια, το επαγγελματικό σωματείο μετατρέπεται σε κομματικό όργανο. Δηλαδή, αν αύριο αλλάξει η πλειοψηφία, οι καινούργιοι θα εκδίδουν ανακοινώσεις που θα «αποδοκιμάζουν τα παπαγαλάκια της αντιπολίτευσης, της κομματικής αργομισθίας και των φοροφυγάδων»;
Τα έχει αυτά τα προβλήματα η στρατευμένη δημοσιογραφία. Είναι αδιέξοδη. Γι’ αυτό είναι πια ανάμνηση της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.
Δείχνει όμως και μερικά ακόμα πράγματα που προκαλούν θλίψη. Οι «Γερμανίδες», ο «εκβιασμός του ελληνικού λαού», η «σχεδιαζόμενη κοινωνική γενοκτονία», δείχνουν ότι για κάποια αριστερά, η απόσταση από τον Καμμένο έχει διανυθεί.
Έτσι κι αλλιώς, τέτοια κείμενα μόνο ως κομματικές ανακοινώσεις μπορούν πια να εμφανιστούν. Δεν θα δημοσιευθούν σε κανένα σοβαρό Μέσον Ενημέρωσης. Όχι για πολιτικούς λόγους. Αλλά γιατί παραβαίνουν όλους τους κανόνες και την δημοσιογραφική δεοντολογία.
