Ο Γιώργος Φερέτης και η φωνή του, άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μετάδοση των εθνικοαπελευθερωτικών παρελάσεων για την ΕΤ3, ήταν ό,τι ο Άλκης Στέας για το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης και η Δάφνη Μπόκοτα για τη Γιουροβίζιον: θεσμός! Ο στόμφος, το ρίγος, τα κοσμητικά επίθετα και οι λέξεις με τις οποίες διάνθιζε την περιγραφή του παρέπεμπαν απευθείας στις ηρωικές εκείνες στιγμές του ’21 ή του έπους του ’40 που το έθνος μεγαλούργησε αποτινάζοντας τους τυραννικούς ζυγούς. Ήταν μια καλτ περιγραφή με ολίγη από Βέμπο, Κώστα Πρέκα, Δημήτρη Παπαμιχαήλ στον «Παπαφλέσσα» αλλά και γυμνασιάρχη στο προαύλιο των παιδικών μου χρόνων, καθώς εκφωνούσε τον πανηγυρικό της ημέρας, διάστικτο από κλισέ, όπως περί «ηρώων που πολεμούν σαν Έλληνες», «Έλληνες που πολεμούν σαν ήρωες», «μονάχοι σαν λιοντάρια», «αέρααα», λόγος-καριοφίλι, σχολιασμός μιράζ, και πάντα, φυσικά, και με το απαραίτητο celebrity spotting, μιας και ο Γιώργος Φερέτης ήξερε πάντα να διακρίνει τον υπουργό Άμυνας από του Πολιτισμού, το δήμαρχο από το νομάρχη και το σεβασμιότατο μητροπολίτη από το διάκο ή τον καντηλανάφτη.
Φρίττω με τα τελευταία νέα, που θέλουν αυτόν τον Τυρταίο της ρωμιοσύνης, τον Νίκο Γκάλη της πατριωτικής ασίστ, τον Τερκενλή των γλυκών εθνικών αναμνήσεων, εμπλεκόμενο στο σκάνδαλο των Σαλονικάι Goodfellas. Όπως έφριξα και όταν έμαθα ότι βγήκε στην εργασιακή εφεδρεία τον περασμένο Νοέμβρη και ότι η μετάδοση της παρέλασης της 25ης Μαρτίου του 2012 θα γινόταν από κάποιον άλλο. Γιατί μετάδοση παρέλασης χωρίς Φερέτη ίσον Μουντιάλ χωρίς Διακογιάννη. Κανένας σπίκερ δεν μπορεί να περιγράψει, όπως ο κύριος Γιώργος, τις σωστές ενδεκάδες των ηρώων, να αναλύσει τα κόλπα και τα συστήματα του κόουτς Κολοκοτρώνη ή του στρατηγού Δαβάκη και την άμυνα ζώνης που παίχτηκε στα Δερβενάκια ή το Τεπελένι. Παρέλαση χωρίς Φερέτη ίσον φραπές χωρίς αφρό, κουλούρι χωρίς σουσάμι, μπουγάτσα χωρίς κρέμα, Θεσσαλονίκη χωρίς πλατεία Αριστοτέλους, τι να λέμε τώρα;
Για να επιστρέψω στα γυμνασιακά προαύλια των παιδικών μου χρόνων, ήταν ο εφιάλτης μου η πιθανότητα λόγω ύψους να με διαλέξουν για τη διμοιρία των επίλεκτων μαθητών, που θα «έκλιναν επί δεεεξιάάά», για να αντικρίσουν τους επισήμους της εξέδρας και το βλέμμα τους σαν φωτιά να στείλει το μήνυμα πως όσα φουσάτα εχθρών κι αν περάσουν, και όσοι λίβες τολμήσουν να κάψουν τα ελληνικά σπαρτά, εμείς παρ’ όλα αυτά θα τους σκίσουμε και θα δώσουμε και το αίμα μας για τη γλυκιά πατρίδα. Χρόνια μετά, χάρη στον κύριο Φερέτη και τις επικολυρικές περιγραφές του, κατάλαβα τι έχανα, πόσο λίγος ήμουν αλλά και δειλός, που λούφαρα στις παρελάσεις. Τα έλεγε τόσο ωραία, τόσο ψηστερά, που μια φορά σκέφτηκα να ντυθώ τσολιάς, να πάρω κι ένα λάβαρο και να ξαμολυθώ στο Μακεδονία Παλλάς, να το ανεμίσω και να φωνάξω «γιούρια» και «αέρααα». Αν δεν έσκαγε το ημερολόγιο της συμμορίας που το κατηγορητήριο τον εμπλέκει, μαζί με τα 53 παλικάρια (συν 13 δηλαδή παραπάνω από τα 40 που ξεκίνησαν για την Τριπολιτσά), ήμουν έτοιμος να μαζέψω υπογραφές, ώστε ακόμα και αν συνταξιοδοτηθεί, πάντα να επιστρέφει για τις παρελάσεις στην ΕΤ3, θα έκανα και γκρουπ στο facebook, για να μην πω και απεργία πείνας έξω από τα γραφεία της τηλεόρασης στην Αγγελάκη. Γιατί παρέλαση χωρίς Φερέτη Τρύπες χωρίς Αγγελάκα, Σπαθιά χωρίς Παυλίδη, Ήρα χωρίς Χατζηπαναγή, μιας και είχε μια συμπάθεια στον Γηραιό ο κύριος Γιώργος.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, με πόσο πόνο άκουσα τις ειδήσεις! Πόσο μεγάλο το δράμα που ζω! Για τις 60 μέρες που απομένουν μέχρι την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, ούτε η κρίση με νοιάζει ούτε αν θα πάρουμε τα δις ούτε αν θα μου κόψουν το δώρο. Ένα με νοιάζει: ποιος θα παρουσιάσει την παρέλαση και από πού θα τη δει ο Γιώργος Φερέτης;
20°
