Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη δημιούργησε μεγάλη κινητικότητα στο πολιτικό μας σύστημα. Πέρα από τις διεργασίες στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, άνοιξε τις ορέξεις στα δεξιά της δεξιάς. Για αυτό και τα τελευταία 24ωρα ακούμε ότι μια σειρά από πρόσωπα που κινούνται στις παρυφές του πολιτικού περιθωρίου σκέφτονται τη δημιουργία νέου φορέα. Η επιχειρηματολογία τους είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης έχει εγκαταλείψει τις αρχές του Καραμανλισμού, ότι δεν δίνει μάχη για τα εθνικά θέματα (Μακεδονικό, Κυπριακό, ελληνοτουρκικά), ότι είναι ήπιος στο θέμα του μεταναστευτικού, ότι δεν ταυτίζεται με τον ορθόδοξο προσανατολισμό που πρέπει να έχει η χώρα και ότι γενικώς θέλει να στρίψει το κόμμα σε μια πιο φιλελεύθερη κεντροδεξιά κατεύθυνση. Στους πρωτεργάτες της κίνησης αυτής είναι, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης, ο προνομιακός συνομιλητής της Χρυσής Αυγής Τάκης Μπαλτάκος, ο προσωπικός φίλος του κ. Σαμαρά Φαήλος Κρανιδιώτης, ο πρώην περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Παναγιώτης Ψωμιάδης, ενώ το εκκολαπτόμενο σχήμα φαίνεται πως έχει τις ευλογίες του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου. Στους περισσότερους από εμάς, τα προαναφερθέντα πρόσωπα προκαλούν ανατριχίλα. Ωστόσο, είναι πιθανό να κινητοποιήσουν δυνάμεις του πολιτικού και κοινωνικού περιθωρίου, οι οποίες βγάζουν σπυριά ακόμα και με το επίθετο του νέου προέδρου της ΝΔ ή όταν ακούν τις λέξεις Ευρώπη, μεταρρύθμιση, φιλελευθερισμός.
Το αστείο, όμως, της υπόθεσης είναι ότι ακριβώς την ανάποδη κριτική που του κάνουν από τα «δεξιά», δέχεται ο κ. Μητσοτάκης από τα… αριστερά. Σε καθημερινή βάση οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης και τα ρεπορτάζ της «Αυγής» τον τοποθετούν στην ακροδεξιά, τον εγκαλούν ότι έχει υιοθετήσει τη ρητορική του Σαμαρά, του προσάπτουν ότι έχει αγκαλιάσει τον Άδωνι Γεωργιάδη και ότι τέλος πάντων δεν έφερε το φρέσκο αέρα που υποσχόταν στο κόμμα του. Αντικειμενικά δεν μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την ισοπεδωτική του λογική και την απλουστευτική του τακτική έχει κάνει τις έννοιες να χάσουν το νόημά τους.
Είναι προφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι αντιμέτωπος με τις μεγάλες προσδοκίες που δημιούργησε η εκλογή του. Δεύτερον, χρειάζεται τον απαραίτητο χρόνο για να κάνει τις αναγκαίες αλλαγές και να συγκροτήσει το κόμμα με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί. Τρίτον, είναι εμφανές ότι η ΝΔ έχει πολλά βαρίδια, κυρίως, όμως, έχει να αντιμετωπίσει α) την ατζέντα Σαμαρά και β) τα πεπραγμένα και τους φίλους του Καραμανλή. Ο μεν πρώτος ψάχνει με κάθε τρόπο τη δικαίωση της πολιτικής του, ο μεν δεύτερος δεν θέλει να ακούγεται τίποτα για τα όσα (δεν) έκανε η κυβέρνησή του και ταυτοχρόνως θέλει να προστατέψει τους φίλους τους, όπως για παράδειγμα τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης ή διάφορους βουλευτές που υπάρχουν εξαιτίας της όποιας σχέσης μαζί του. Μιλάμε, δηλαδή, για μια ισορροπία τρόμου, η οποία εκ των πραγμάτων προκαλεί παραλυτικές ισορροπίες.
Από την άλλη, η πραγματικότητα πιέζει αφάνταστα τον κ. Μητσοτάκη. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα κάνει πολύ κόσμο να στρέφεται –θέλοντας και μη– στην αξιωματική αντιπολίτευση και να ζητά εδώ και τώρα πειστικές απαντήσεις. Ο πρόεδρος της ΝΔ πρέπει να αποφασίσει άμεσα με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Διότι, όταν θες να τους ικανοποιήσεις όλους τότε φτιάχνεις μια πολύ ωραία πολιτική σούπα, η οποία, φυσικά, δεν εμπνέει. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι σε ένα κόμμα ποιος έχει, με γκραμσιανούς όρους, την ηγεμονία. Μέχρι στιγμής δεν έχει φανεί να την έχουν οι αντιλήψεις του κ. Μητσοτάκη. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες πολίτες τον επέλεξαν τόσο το καλύτερο για τον ίδιο, το κόμμα του και τη χώρα. Η Ελλάδα, στη φάση που βρίσκεται, έχει ανάγκη ένα πραγματικά φιλελεύθερο κεντροδεξιό κόμμα. Επιβάλλεται να συγκρουστεί πολιτικά με αυτό που εκπροσωπούν οι Μπαλτάκοι και οι Φαήλοι, ακόμα και στην πιο light εκδοχή τους. Η διαγραφή του κ. Κρανιδιώτη ήταν ένα μικρό βήμα. Χρειάζονται πολύ περισσότερα, κυρίως σε πολιτικό επίπεδο, προκειμένου να γίνει η ΝΔ ένα κόμμα των αντιλήψεων του κ. Μητσοτάκη. Πρωτίστως χρειάζεται διάθεση για συγκρούσεις με κατεστημένες νοοτροπίες και αντιλήψεις. Όπως το έκανε με τις συντεχνίες, τώρα ήρθε η ώρα να το πράξει και με τις πολιτικές φατρίες. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, καθώς παρά τα βήματα που έγιναν μετά το 2012, το ακροατήριο της ΝΔ έχει γαλουχηθεί με τις λογικές τύπου «άσ’ το για αργότερα», τις χιλιάδες προσλήψεις ημετέρων, τα Ζάππεια, τις ψευτοπατριωτικές κορόνες. Έχω την αίσθηση ότι τόσο στις 20 Δεκεμβρίου, όσο και στις 10 Ιανουαρίου, οι πολίτες που ψήφισαν τον κ. Μητσοτάκη το έκαναν για να συγκρουστεί με όλα αυτά.
