Ώρα ευθύνης

Του Ιωάννη Κ. Τσιτσόπουλου

Από το 2009 μέχρι σήμερα μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση η χώρα υπογράφει και ένα νέο μνημόνιο. Με την κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά το μνημόνιο υπογράφηκε λίγες μέρες πριν την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης. Καινοτομία ή κουτοπονηριά; Ωστόσο ένα εύλογο ερώτημα που ανακύπτει είναι κατά πόσο τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία δεσμεύονται ότι δεν θα υπογραφεί και νέο σκληρό μνημόνιο μετά τις εκλογές, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση που η πρώτη αξιολόγηση της νέας δανειακής σύμβασης είναι αρνητική. Όλοι αναγνωρίζουν ότι η νέα δανειακή σύμβαση περιέχει δύσκολα και σκληρά (ανάλογα με το περιεχόμενο που δίνει κάποιος στην έννοια σκληρός) μέτρα.

Γιατί πώς να το κάνουμε. Όταν λαμβάνεις λεφτά, αναλαμβάνεις και υποχρεώσεις. Αν δεν τις τηρείς, τότε καίγεσαι! Αυτό πάθαμε και εμείς. Θεωρούσαμε τους ευρωπαίους κουτόφραγκους. Και μόλις αποφάσισαν να σταματήσει το παραμύθι που τους πουλούσαμε τους τελευταίους επτά μήνες, βρεθήκαμε, όπως πάντα, απροετοίμαστοι και με την πλάτη στον τοίχο. Εάν δούμε προσεκτικά το περιεχόμενο και αυτής της δανεικής σύμβασης, εύκολα διαπιστώνουμε ότι αποτελεί ένα ακόμη κείμενο πολιτικής διακυβέρνησης που θέτει ως επιδιωκόμενο αποτέλεσμα :

· Τη δυνατότητα εξασφάλισης της χρηματοδοτικής και οικονομικής βιωσιμότητας της χώρας για τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής της προοπτικής.

· Τη δομική μεταρρύθμιση του κράτους.

· Την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

· Την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.

Αυτά όμως δεν αποτελούσαν και τις επιδιώξεις των κομμάτων μέσα από τα προεκλογικά τους συνθήματα ειδικά από το 2000 και μετά; Ας θυμηθούμε :

· την προεκλογική εκστρατεία του Κώστα Σημίτη το 2000 όπου ο εκσυγχρονισμός θα διασφάλιζε την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή.

· την προεκλογική εκστρατεία του Κώστα Καραμανλή το 2004 όπου μίλησε για την επανίδρυση του κράτους και εισήγαγε με εντυπωσιακή ένταση την έννοια και ανάγκη των μεταρρυθμίσεων.

· την προεκλογική καμπάνια του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 ο οποίος έταζε με το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» την ανάπτυξη αλλά και την ίδρυση ενός διαφανούς κράτους μακριά από την πελατοκρατία.

· τα 18 σημεία ανατροπής του μνημονίου του Αντώνη Σαμαρά.

· την προεκλογική ρητορική του Αλέξη Τσίπρα το 2015 για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και το τέλος των μνημονίων.

Γιατί όλες αυτές οι ωραίες ρητορείες και μεγαλόστομες εξαγγελίες απέτυχαν να μετεξελιχτούν σε επιτυχείς κυβερνητικές δράσεις πλην ελαχίστων εξαιρέσεων; Γιατί συνεχώς λέμε τα ίδια και ίδια αλλάζοντας μόνο τις λέξεις; Τα φώτα στην άκρη του τούνελ, το success story, η ελπίδα που έρχεται, η καλύτερη Ελλάδα που θέλουμε δυστυχώς αποδείχθηκαν πολιτικές κενολογίες. Γιατί τα 400 δις ευρώ που λάβαμε από το 1985 μέχρι σήμερα από την ΕΕ (μαζί με τα δάνεια των μνημονίων) που είναι περισσότερα από τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ για την Ευρώπη μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου δεν τα αξιοποιήσαμε σωστά στο σύνολό τους;

Μπορεί οι ευρωπαίοι εταίροι μας να έκαναν και αυτοί τα λάθη τους όμως το μεγάλο λάθος είναι δικό μας. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είχε βολευτεί στην πλασματική ευδαιμονία. Ζούσε το δικό της ελληνικό μύθο της ανάπτυξης και της επίπλαστης ευημερίας. Ταυτόχρονα με την αποχή στις εκλογές, τα κριτήρια επιλογής της ψήφου, την ανάγκη να ακούγονται μόνο ευχάριστα, τη θέληση να παρακάμπτονται οι κανόνες, τη συμπάθεια στους παραβάτες έδινε ψήφο εμπιστοσύνης στις πολιτικές υπερβάσεις και τα ευχολόγια απορρίπτοντας τη λογική και επιβραβεύοντας την αερολογία, το λαϊκισμό, την προπαγάνδα και τον ωχαδερφισμό. Τα αποτελέσματα τα ζήσαμε πρόσφατα. Είδαμε την Ελλάδα που θα ήταν αγνώριστη σε έξι μήνες όπως μας υποσχέθηκε ο μεγάλος Ευρωπαίος Αλέξης. Μόνο που αγνώριστος έγινε αυτός! Από κατήγορος μεταλλάχθηκε σε θεματοφύλακας του δικού του μνημονίου!

Στις επερχόμενες εκλογές είναι πασιφανές ότι οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν τον καλύτερο διαχειριστή του μνημονίου. Νεοαριστεροί γερμανοτσιολάδες ή δεξιοί ευρωμνημονιακοί; Ή και οι δύο μαζί;

Ακόμη και αν το κόμμα του κ. Λαφαζάνη βγει πρώτο, πάλι μνημόνιο με την ΕΕ θα υπογράψει ακόμη και για την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Μπορεί όμως ένα κόμμα από μόνο του να σηκώσει αυτό το βάρος; Πολύ δε περισσότερο όταν το κόμμα αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ευελπιστεί να είναι αυτοδύναμος; Αλλά και στην περίπτωση που είναι, τι θα συμβεί σε περίπτωση ισχνής αυτοδυναμίας όπως είχε ο Κώστας Καραμανλής μετά τις εκλογές του 2007; Τα κόμματα έχουν επιτέλους την ωριμότητα να δουν κατάματα την αλήθεια και να συνεργαστούν με οποιοδήποτε τρόπο, σοβαρά, προκειμένου η χώρα να βγει οριστικά από το αδιέξοδο;

Στη σημερινή εποχή δεν αρκεί μόνο η ανάδειξη της ευρωπαϊκής ταυτότητας και των πιστοποιητικών ευρωπαϊκής νομιμοφροσύνης των κομμάτων, αλλά και η πιστοποίηση της ευρωπαϊκής τους συμπεριφοράς δείχνοντας δείγματα γραφής με τον πολιτικό τους λόγο και τον τρόπο διεξαγωγής της προεκλογικής του καμπάνιας στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Απαιτείται υπευθυνότητα και σύνεση. Απαιτείται η υπογραφή ενός μνημονίου κατά του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.

Χρειάζεται ένας ισχυρός και στιβαρός κυβερνήτης που θα έχει το θάρρος να κάνει ρήξεις και τομές. Που δεν κρύβεται πίσω από τους άλλους για να μη χαλάσει την εικόνα του. Που είναι πραγματιστής και όχι αιθεροβάμων. Που να μην αδιαφορεί για τις πράξεις του μεταθέτοντας την ευθύνη πάντα στους άλλους. Που ηγείται ομάδας που πιστεύει στην ανάγκη εφαρμογής όλων των μέτρων που απαιτούνται για να φθάσουμε έγκαιρα στο τέλος της κρίσης. Που επιλέγει τη δράση από την απόδραση. Που έχει το θάρρος να κηρύξει μία πανεθνική πανστρατιά όλων των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου. Μια πλατιά κοινωνική και οικονομική συμμαχία.

Επίσης τα κόμματα που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και στην παραμονή μας στο ευρώ τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά πρέπει να συμφωνήσουν για την πλήρη μεταρρύθμιση και αναδιοργάνωση του κράτους με αξιοκρατία, διαφάνεια και αξιολόγηση και την ανάδειξη της επιχειρηματικότητας ως πρώτου πυλώνα για την ανασυγκρότηση της χώρας. Παράλληλα, δίνεται η ευκαιρία στους αρχηγούς των κομμάτων να κάνουν την υπέρβαση, βάζοντας νέους άφθαρτους και με σύγχρονη πολιτική παιδεία ανθρώπους στα ψηφοδέλτια , θέτοντας οριστικά στο περιθώριο το παλιό κομματικό σύστημα που καραδοκεί να αναλάβει και πάλι τα ηνία της χώρας.

Τέλος, τα κόμματα καλούνται να δώσουν τη μάχη των ισοδυνάμων. Όσο πιο γρήγορα και όσες περισσότερες μεταρρυθμίσεις υλοποιήσουμε με επιτυχία, τόσο μεγαλύτερη δυνατότητα αντικατάστασης δύσκολων φορολογικών μέτρων με ισοδύναμα μπορούμε να πετύχουμε. Θα το κάνουμε άραγε σωστά αυτή τη φορά;