Δεν μ’ αρέσει να «συστήνω». Προτείνω, απλώς, ο καθένας στην τελική του κατάληξη, να συνυπολογίσει τις απαντήσεις που ο ίδιος δίνει στα εξής πρόσθετα ερωτήματα:
1. Αν πρέπει να κλείσει ή όχι τ’ αυτιά του σε όσα λένε οι διάφορες πλευρές, και να επιλέξει τη στάση του με τρία κριτήρια: α) τη δική του κρίση και μόνο β) με το νου στις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές της χώρας και γ) με μοναδική έγνοια τι καλό και τι κακό είναι πιθανό να συμβεί στον ίδιο, στους δικούς του και στη χώρα στα επόμενα χρόνια από κάθε επιλογή.
2. Να σκεφτεί τι κίνδυνοι δημιουργούνται και τι μπορεί να σημαίνει για την εθνική μας αξιοπρέπεια η αποδυνάμωση της οικονομικής και συνεπώς και της γεωπολιτικής δύναμης της χώρας, στον περίγυρο μιας Τουρκίας που επαγρυπνεί και ισχυροποιείται, των βαλκανικών εντάσεων και των άλλων εντάσεων στη Μέση Ανατολή και άλλες χώρες γύρω μας.
3. Να αναλογιστεί πόσες φορές δεχτήκαμε ως λαός να καταστρέψουμε με ευκολία δύσκολες κατακτήσεις δεκαετιών, όπως η δημοκρατία μας, θεσμοί, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ή εθνικά συμφέροντα, στο όνομα παρορμητικών συναισθηματικών αντιδράσεων, το κόστος των οποίων βάρυνε αρνητικά και για πολλά πολλά χρόνια στην εθνική διαδρομή μας.
4. Να αναρωτηθεί τι μπορεί να σημαίνει για τη δημοκρατία μας ότι η πιο ακραία αντιδημοκρατική πολιτική δύναμη, η ναζιστική-φασιστική, που δικάζεται αυτές τις μέρες για φόνους και βία, ευθυγραμμίζεται με την κυβέρνηση στο θέμα του δημοψηφίσματος και της ευρωπαϊκής θέσης της Ελλάδας.
Προσωπικά είμαι στο Ναι στη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Δεν πρέπει να τυφλώνεσαι από το τυράκι μπροστά σου και να αδιαφορείς για την καταπακτή στην οποία θα πέσεις μόλις το ακουμπήσεις.
12°
