Υπάρχει ένας κανόνας: όσο μεγαλώνεις σε ηλικία, τόσο μικραίνουν τα κουτιά των δώρων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κανόνας επιβεβαιώθηκε πλήρως. Εγώ ήμουν μόλις οκτώ και το κουτί μέσα στο γυαλιστερό πολύχρωμο χαρτί ήταν τεράστιο. Σχεδόν μπορούσε να με χωρέσει ολόκληρο μέσα.
Σύμφωνα με το δεύτερο κανόνα, ένα από τα πράγματα με τη μικρότερη διάρκεια ζωής στον πλανήτη είναι τα χαρτιά περιτυλίγματος των παιδικών δώρων. Και αυτός ο κανόνας επιβεβαιώθηκε. Το χαρτί κατέληξε σε έναν ακανόνιστο σωρό στο έδαφος, αποκαλύπτοντας ένα αυθεντικό παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Σύμφωνα με τον τρίτο κανόνα, ένα δώρο είναι 90% πιο απολαυστικό όταν δεν το περιμένεις και δεν έχεις καν υποψιαστεί ότι έρχεται. Και αυτός ίσχυσε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το αποδείκνυε η ανεξέλεγκτη κραυγή μου, μόλις συνειδητοποίησα ότι ένα όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα.
Για πολλούς μήνες πριν, περνούσα από το συγκεκριμένο μαγαζί που τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, είχε την αποκλειστική αντιπροσωπεία του αντικειμένου του πόθου μου. Έφτιαχνα σενάρια, έδειχνα με κάθε τρόπο ότι ήθελα να το αποκτήσω, αλλά μου είχε γίνει σαφές ότι ήταν έξω από το οικονομικό μας league.
Και ξαφνικά ήταν μπροστά μου. Η μεγαλύτερη έκδοση του Subbuteo, του εμβληματικού επιτραπέζιου ποδοσφαίρου που είχε βγει ποτέ. Με 6 ομάδες. Με κερκίδες και θεατές. Ακόμα και με προβολείς. Και με τον πατέρα μου να χαμογελάει από πάνω σχεδόν τόσο ευτυχισμένος όσο κι εγώ.
