Ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ διανύει κατά μέσο όρο 100.000 χιλιόμετρα το χρόνο, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες κυκλοφορίας και φόρτισης. Για αυτό και το 2002, που έγινε η τελευταία παραγγελία των νέων λεωφορείων του οργανισμού, η οικονομική συμφωνία που υπογράφηκε, τον υποχρέωνε να τα αποσύρει μετά από 12 χρόνια.
Δυστυχώς, το όριο ηλικίας αυξήθηκε διαδοχικά στη συνέχεια: έγινε 15 χρόνια το 2008, 18 χρόνια το 2012, 20 χρόνια το 2014 και πρόσφατα, το 2018, έφτασε, με απόφαση του κ. Σπίρτζη, αισίως τα 23 χρόνια!
Το λεωφορείο 6 (Καλαμαριά-Βενιζέλου) που πήρα προχθές από την Ανάληψη για το κέντρο, το αναγνώρισα αμέσως: ήταν από εκείνη την τελευταία φουρνιά του 2002, που έπρεπε κανονικά να αποσυρθεί το 2014. Τώρα, όμως, πρέπει να καλύψει συνολικά 2.300.000 χιλιόμετρα (23 επί 100.000 το χρόνο) μέχρι το 2025, με ελλιπή συντήρηση, συνεχώς υπερφορτωμένο, μέσα στην ατέλειωτη κυκλοφοριακή συμφόρηση.
Κατεβαίνοντας, έριξα μια τελευταία ματιά στους ανυποψίαστους επιβάτες. Οι πιο ηλικιωμένοι κοιτούσαν αφηρημένα έξω από το παράθυρο, τα νέα παιδιά έπαιζαν νευρικά με το κινητό τους. Και, καθώς έβλεπα το λεωφορείο να απομακρύνεται τρίζοντας ολόκληρο κι αγκομαχώντας, ευχήθηκα ολόψυχα, για λογαριασμό τους, να αντέξει και να τα καταφέρει ως το τέλος. Όμως αυτό μοιάζει αδύνατο.
Στο βάθος, η φωτισμένη πόλη περίμενε αδιάφορη, παθητική και βαριεστημένη, άλλη μια νύχτα.
12°
