Τα παιδιά ψοφάνε να κρατάνε τιμόνια στα χέρια τους, κι επειδή κανένας μεγάλος με λίγο-πολύ τα σωστά του δεν τα αφήνει να οδηγήσουν (το αμάξι του), ψοφάνε για πίστες καρτ. Τα αγόρια περισσότερο, αν και τα κορίτσια δεν πάνε πίσω, μόλις πάρουν το κολάι ενθουσιάζονται και πιέζουν τους μεγάλους όλοι αντάμα, «Πάμε, δεν είναι καθόλου μακριά σου λέω, θέλω οπωσδήποτε να οδηγήσω!» ή, «Υποσχέθηκες ότι θα πάμε καρτ!» όταν εσύ ο γονιός δεν θυμάσαι να έχεις υποσχεθεί κάστανο.
Η πίστα που αρέσει περισσότερο στα παιδιά μας είναι ψιλο-μακριά – στον Ασπρόπυργο. Κάποτε στον Ασπρόπυργο ήταν οι αποθήκες πολλών εκδοτικών οίκων και εταιρειών διανομής, τετράγωνα τσιμεντένια κουτιά ξεχειλισμένα από βιβλία. Παλέτες, ντάνες και μυρωδιά ημι-μουχλιασμένου χαρτιού με βαρύ μολυβένιο μελάνι σε άρπαζε από τα μούτρα. Όταν μου έλεγε κάποιος «Πάμε στον Ασπρόπυργο να μετρήσουμε βιβλία», π.χ., μου σηκωνόταν η τρίχα: εκεί ήταν τα νεκροταφεία βιβλίων, σαν να είχε φύγει η ψυχή μέσα από το χαρτί και να είχε μείνει μόνο το κέλυφος, εξώφυλλα-οπισθόφυλλα, με κενό στη μέση. Σίγουρα δεν ήταν έτσι στην πραγματικότητα αλλά αυτός ήτανε ο συνειρμός όταν άκουγα «Ασπρόπυργος».
Μέχρι πρόσφατα δηλαδή, που τα παιδιά μας ανακάλυψαν το «Speedpark», κόλλησαν, και άρχισαν να το ζητάνε με λύσσα. Τη γλιτώνουμε όταν βρέχει πολύ π.χ., όταν γίνεται χαλασμός κυρίου, αλλά υπό κανονικές συνθήκες, περίπου μια φορά το μήνα μπαίνουμε στο αμάξι και ξεκινάμε.
Η επιχείρηση-Ασπρόπυργος-Speedpark είναι εκδρομή, με τα χιλιόμετρά της (καμιά τριανταριά), τα έξοδά της (δύο παιδιά που κάνουν από τρεις γύρους των δέκα λεπτών το καθένα προς 12 ευρώ ο γύρος, ή 10 ευρώ, όταν είσαι μέλος του κλαμπ) και τα εξτρά της (ό,τι προκύψει, συνήθως νερά-χυμοί-πατατάκια). Υπάρχουν κι άλλες πίστες πιο κοντά αλλά δεν είναι τόσο μεγάλες, τόσο οργανωμένες, τέλος πάντων δεν γυαλίζουν στα παιδιά μας όσο χρειάζεται για διάφορους λόγους. Η εκδρομή είναι του Σαββατοκύριακου – υπάρχουν τέλειες προσφορές τις Πέμπτες με μειωμένες τιμές (6-7 ευρώ αντί για 10 ευρώ ο ένας γύρος, συν καφές για τους γονείς) αλλά δεν μας βολεύουν. Πηγαίνουμε Σάββατο ή Κυριακή απόγευμα, που γίνεται σκοτωμός και τρώμε στάνταρ το τριωράκι εκεί μαζί με τις αναμονές/ουρές. Η πίστα έχει ένα κάμπριο καφέ-σνακ μπαρ στην μία άκρη, με μπαλκονέτο έξω για να βλέπεις τα σπλάχνα σου να οργώνουν την άσφαλτο. Το χειμώνα ανάβουν σόμπες αλλά γενικά το δαγκώνεις, κατεβάζει παγόβουνα στον Ασπρόπυργο, χρειάζεσαι κασκόλ-σκούφο-γάντια, άσε που μπορεί να πατήσεις καμιά πολική αρκούδα με το καρτ άμα δεν προσέχεις.
Είναι (όμως) σούπερ τα καρτ: περιποιημένα, σενιαρισμένα, καλιμπραρισμένα, ερμ, γρήγορα…. Εδώ κανονικά θα έπρεπε να μπούνε όλες οι τεχνικές λεπτομέρειες αλλά επειδή δεν ξεχωρίζω το καρμπυρατέρ από το κασέρι και δεν οδηγώ τίποτε πιο σύνθετο από ποδήλατο, καταθέτω απλώς τη γνώμη της οικογένειάς μου που ξέρει από πίστες, καρτ, οδήγηση, αγώνες και αυτοκίνητα γενικότερα: το Speedpark είναι σούπερ. Έχει δύο ειδών καρτ μάλιστα, τα κλασικά λέει 120 cc/5hp και τα πολύ πιο χάι 200 cc/8hp (στα πρώτα τις εκπτωτικές Πέμπτες η ταρίφα πέφτει στα 6 ευrρώ ο 10λεπτος γύρος, στα δεύτερα 7 ευρώ. Από αυτό συμπεραίνω ότι είναι πιο χάι). Ίσως να έχει κι άλλα καρτ που δεν τα έχει πιάσει το μάτι μας, αυτά πάντως είναι τα σίγουρα.
Επίσης… άσχετο, αλλά γιατί όχι, μια πληροφορία είναι κι αυτή: για όλα τα κορίτσια εκεί έξω που αναρωτιούνται «Μα πού πάνε τα αγόρια;»… έρχονται ΕΔΩ – σίγουρα πάνε και σε άλλες πίστες καρτ αλλά εδώ αποκλείεται να μην πετύχεις αγόρια, πολλά και σε όλα τα σχήματα, μαζεμένα σε ένα τυχαίο απόγευμα-βράδυ που δεν έχει χτυπήσει κυκλώνας την Αττική. Παρέες πέντε-δέκα αγοριών από 12 ως 65 ετών αράζουν στο καφέ, καλαμπουρίζουν, πίνουν καφέδες, τρώνε σάντουιτς και περιμένουν τη σειρά τους να βγούνε στην πίστα. Τέλος πάντων δεν πηγαίνουν στο «Νύχι-νύχι» τα αγόρια, αλλά στο Speedpark να οδηγήσουν καρτ, να ανταγωνιστούν σκληρά ποιος τρέχει πιο γρήγορα, να μαζέψουν πόντους στην ταχύτητα/επιτηδειότητα και να αισθανθούν Νίκυ Λάουντα. Έστω για ένα απόγευμα που φτάνει λάου-λάου ως το βράδυ, και αποδεικνύει ότι τα αγόρια παραμένουν δώδεκα χρονών ακόμα κι όταν μπαγιατεύουν λίγο…
16°
