«Ο Πειραιάς είναι η ζωή μου όλη. Όλες μου οι μνήμες, η παιδική μου ηλικία, η εφηβεία μου, άντρας, επιχειρηματίας, όλα εδώ στον Πειραιά τα έχω ζήσει.
Γεννήθηκα στη Δεληγιώργη, μεγάλωσα στην Ευαγγελίστρια, έπαιξα στα “Βοτσαλάκια” του Παρασκευά και στην “Ταραντέλα” στο Νέο Φάληρο. Τότε, στη “Ταραντέλα” παιάνιζε η Φιλαρμονική του Πειραιά και κατέβαινε όλη η Αθήνα για να χορέψει βαλς! Αργότερα αλητεύαμε στο “Ρολόι” μπροστά στο Πασαλιμάνι, στη Σωτήρος που ήταν τα σφαιριστήρια του Σιδέρη, το ωραιότερο σουβλάκι το παίρναμε από το “Πι και Φι”, για γλυκό κορνέ πηγαίναμε στις “Πυραμίδες” –το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής–, για αράπικο φιστίκι πάλι στη Σωτήρος και για ποδοσφαιράκια στης κυρίας Μαρίας δίπλα από τις “Πυραμίδες”.
Το νυφοπάζαρο γινόταν Πασαλιμάνι με πλατεία Αλεξάνδρας, έξω από τη Ράλλειο κοντά στο Δημοτικό Θέατρο, και στο Α' Θηλέων κοντά στην Ευαγγελίστρια. Ο Πειραιάς παλιά είχε τουλάχιστον 10 σινεμά Α' προβολής, είχε υπέροχα καφενεία, το “Σπλέντιτ”, τις “Βερσαλλίες”, τον “Καραντάση”, το “Παλλάς”, είχε και το ουζερί “Ατλαντίς” μέσα στη στοά, στο παλιό Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Τίποτα απ’ αυτά δεν υπάρχει πια. Με τα μεγάλα πολυκαταστήματα άλλαξε η φυσιογνωμία του Πειραιά. Όταν θέλω να πάρω "μυρωδιά" από παλιό Πειραιά πάω στα παλιά του ταβερνάκια. Στον “Μουστάκια” ή στον “Ζήση” στον Προφήτη Ηλία για αξεπέραστα παϊδάκια που δεν τα αλλάζω με τίποτα!
Ήταν μια καθαρά ευρωπαϊκή πόλη ο Πειραιάς, πολύ κοσμοπολίτικη. Και στις μέρες μας όμως γίνονται πράγματα. Με το Δημοτικό Θέατρο που επιτέλους ξανάνοιξε και ανεβάζει εξαιρετικές παραστάσεις, με τις επισκευές που έγιναν στο Αρχαιολογικό Μουσείο, με το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με τη δημοτική του αρχή. Κι εγώ όμως με την επιστροφή του “Βαρούλκου” στο Μικρολίμανο θέλησα να βοηθήσω, να συμβάλω στην ανάπτυξή του, πρόσθεσα κι εγώ ένα αστέρι (σ.σ. Michelin) στο παραλιακό του "μέτωπο". Εύχομαι ο Πειραιάς να συνεχίσει να είναι το πολιτιστικό και κοσμοπολίτικο κέντρο που γνώρισα εγώ την εποχή των νιάτων μου.»
19°
