● ● ● Πάμε κατευθείαν προς Δέλτα Φαλήρου, νότια, και κάνουμε σαν να πηγαίνουμε στο Δέλτα του Μισισιπί, τόσο μας παρασέρνει η λεωφόρος και η άπλα και μία περίεργη χαρά που αφήνουμε πίσω μας το καταραμένο Φιξ, συμβολικά, κι όλο το ρημαδιό της Αθήνας του Αγίου Βαλεντίνου. Στα τσιμεντένια σωθικά του εργοστασίου, εγκλωβισμένος απόηχος από παλιά, μυστικά πάρτι τότε που ήταν τρύπιο κουφάρι, κτίριο φάντασμα και κινδυνεύαμε να πέσουμε στις τρύπες του που έχασκαν να μας καταπιούν, στα τέλη των 80s. Και γύρω του λερωμένοι, τσαλαπατημένοι στις διαβάσεις, έρωτες και αφίσες από τα σλίζι στριπτιτζάδικα της λεωφόρου. Κανένας Βαλεντίνος. Πάτα το. Πιο γρήγορα. Αρχίζει και καθαρίζει ο αέρας τα μυαλά. Μπαίνουμε σε συνθήκη: θάλασσα.
● ● ● Μετά το Ωνάσειο, νιώθουμε να μας παίρνουν οι μεγάλοι γερανοί του Ιδρύματος Νιάρχου και να μας στροβιλίζουν ψηλά, γιγαντιαία ρομποτικά χέρια, σαν ρόλερκόστερ πάνω από τις Τζιτζιφιές – δεξιά μας. Τώρα αριστερά μας. Τώρα ξανά δεξιά μας. Περιδίνηση, καλαμαράκια, γαρίδες, κακαβιές, η Ελευθερία χαράματα μετά το μαγαζί, λιώμα να αναζητάμε μπίρες. Τι θα απογίνουν οι Τζιτζιφιές όταν θα γεμίσουν νέα, φλύαρα, τζαμένια στέκια για όλους αυτούς τους καινούργιους τους τουρίστες; Πού θα κρυφτούν οι μικρές κυριακάτικες βόλτες όταν απλωθεί μπροστά τους «το νέο αθηναϊκό Μαϊάμι;»
● ● ● Κάτω από τη γέφυρα και δεξιά στην Ποσειδώνος. Το Ίδρυμα ελπιδοφόρο ντύνεται σιγά-σιγά με τις μονώσεις και τις καλωδιώσεις του, εμείς κάνουμε ότι αφουγκραστήκαμε στον αέρα τα μυρωδάτα βότανα και τα δέντρα από τις ταράτσες του, θα κάνουμε το οτιδήποτε για να νιώσουμε ότι κάτι αλλάζει. Η λεωφόρος στα δεξιά της παίζει εναλλάξ: μπουζούκια - ντίσκο - μεγάλες πίστες, Μπουμ-Μπουμ, ξενοδοχεία, νοσοκομεία, όλα αυτά που το βράδυ δείχνουν φωτισμένα σαν γιορταστικά καράβια σε νηοπομπή και το πρωί λυπηρές, ξεθωριασμένες από τον ήλιο, χάρτινες προσόψεις.
● ● ● Στο βάθος, ο Σκάι και ο Καραϊσκάκης.
● ● ● Και αριστερά μας η μεγάλη προμενάδα, σαν τεράστιος διάδρομος απογείωσης ανάμεσα σε μας και το νερό. Πρώτα το μουτζουρωμένο Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου, σπασμένες πόρτες, καθίσματα ξεκοιλιασμένα, χόρτα ξερά, κιγκλιδώματα σκεβρωμένα. Το Τάε κβον Ντo που ακόμα ακούς να βουίζουν οι βελόνες και να μυρίζουν τα μελάνια και τα απολυμαντικά των τατουατζήδων, του καθιερωμένου πια Tattoo Φεστιβάλ κάθε Μάιο. Στις μεγάλες άδειες κονκρίτ εκτάσεις γύρω του, το φως πονάει τα μάτια καθώς αντανακλάται κατευθείαν στον εγκέφαλο. Περπατάμε προς τη μικρή μαρίνα, κι ένας ήσυχος φλοίσβος ακούγεται να πλησιάζει και να ξεπλένει τη στεγνή, σκονισμένη ζέστη πάνω μας.
● ● ● Διασχίζουμε την Πλατεία Νερού. Παρά την εικόνα εγκατάλειψης υπάρχουν ποδηλάτες που περνάνε από μπροστά μας σαν φιγούρες του Φασιανού, με καπέλα και τσιγάρα που αφήνουν πίσω τους μία τολύπη καπνού. Μοναχικοί ρόλερ-σκέιτερς πάνω στα γουργουριστά τους ροδάκια που δεν μοιάζουν να ψάχνουν κεκλιμένα επίπεδα, λούπες και πλατφόρμες, παρά μόνο την άπλα και τον ορίζοντα. Προχωρώντας, τα άγρια χόρτα αγριεύουν περισσότερο, τσιμπάνε και τρίζουν γκρινιάρικα, σε οδηγούν στα απομεινάρια άμμου των εγκαταστάσεων του Beach Volley. Ο θαλασσινός αέρας φαίνεται να κρατάει κάτι ακόμα μέσα στην πνοή του, από το wah-wah της κιθάρας του Jack White και το απόμακρο μπουμπουνητό από τα τύμπανα της Meg, από τη μισοτελειωμένη εκείνη λόγω πολλών μποφόρ, συναυλία των White Stripes το 2005.
● ● ● Αν στρίψει κανείς σε εκείνο το περίεργο, μπερδευτικό, τεράστιο δαχτυλίδι μπροστά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, κάνοντας δεξιά θα βρει το ξεχαρβαλωμένο Δελφινάριο και τη μικρή, ωραία βόλτα προς τη σουρεαλιστική προβλήτα με τους εκατοντάδες κυματοθραύστες.
Κάνοντας αριστερά, ανάμεσα σε μικρές εσοχές, πλατώματα και απάνεμες γωνιές, θα βρει τσιγγάνικες παράγκες φτιαγμένες από τενεκέδες, πρόχειρα ξύλινα παραπήγματα, μεγάλες νάιλον τέντες. Μικρές εστίες, κατσαρολάκια πάνω σε στραβές πετρογκάζ, παλιά ντουλάπια, παιδάκια κατάχαμα, κιλίμια, η καλύτερη θέα προς τη θάλασσα.
19°
