Μια νύχτα με πολλή ζέστη, μετά από περιπλανήσεις στο Σόχο1/Παγκράτι (το Σόχο2/Ψυρρή και Σόχο3/Αγία Ειρήνη έπεφταν μακριά), μετά από κάτσε-σήκω σε Παγκρατιώτικα στέκια που καθόλου δεν φέρνουν σε Σόχο ως εικόνα αλλά μόνον ως αίσθηση, καταλήξαμε μετά τα μεσάνυχτα στο μπαρ «Έκφραση». Το οποίο είναι «χειμωνιάτικο» μαγαζί, πιάνο μπαρ με ζωντανό πρόγραμμα και δυνατό αιρκοντίσιον, αλλά κυρίως, με την Ελένη Φιλίνη.
Την είχανε δει/ακούσει φίλοι και μου είχαν φάει το κεφάλι πόσο καταπληκτική είναι, αλλά και πάλι έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τραγουδάει σούπερ, εκτός που είναι κουκλάρα – αντιπαρέρχομαι την ενοχλητική ερώτηση «μα πόσο χρονών είναι;» γιατί μπορεί να την γκουγκλάρει κανείς εύκολα και να δει πόσο χρονών είναι, αλλά όχι, δεν σας το λέω εγώ, ας ψαχτεί ο κανείς. Πάντως παίζει στο θέατρο και σε ταινίες από δεκαπέντε χρονών −ίσως και μικρότερη− γι' αυτό μπορεί να πει κανείς «μα τη βλέπω από τότε που φόραγα κοντά σοσόνια!». Γίνεται όλο και πιο ενοχλητικός ο κανείς με αυτά που λέει. Φορούσε και η Φιλίνη κοντά σοσόνια, αν θέλει να ξέρει κανείς, την ίδια εποχή που τα λανσάρισε και ο κανείς αυτοπροσώπως. Απλώς η Φιλίνη τα φορούσε με πιο σέξι τρόπο.
Η «Έκφραση» είναι μια σταλιά μαγαζί στην αρχή της Ερατοσθένους, πριν καλά-καλά μπεις στο Παγκράτι. Τις Πέμπτες τραγουδάνε εκεί οι Γιώργος Καμπανέλλης και Γιώργος Καμπουρίδης, Παρασκευές και Σάββατα, ο Δημήτρης Νεζερίτης και η Ελένη Φιλίνη. Ο Νεζερίτης είναι κι αυτός φωνάρα, είχε κερδίσει το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης το ’92 (με το σουξέ «Καρδιά Λεωφορείο», για τους μεγαλύτερους, μουσική Κώστας Παπαιωάννου, στίχοι Μιχάλης Τουτουμτζής). Ξεκινάει το πρόγραμμά του με ελληνικές επιτυχίες, άνετος και κουλ – η πρώτη του δισκογραφική δουλειά είναι το 1972 φανταστείτε, χρόνια στο χώρο ο Νεζερίτης, και έχει τραγουδήσει κατά καιρούς όλα τα είδη (αν και το λαϊκό του πάει περισσότερο).
Η Φιλίνη βγαίνει μετά τις 12.00: Απλή και πολύ σέξι, με ρεπερτόριο που δεν το περιμένεις, με ωραία κίνηση, διάθεση, αύρα... Πωωωω, είναι παλούκι να προσπαθείς να περιγράψεις μια θεά της οθόνης/σκηνής που την ακούς για πρώτη φορά να τραγουδάει live και μένεις κάγκελο. Μπράβο της! Ό,τι άλλο κι αν πει κανείς περιττεύει. Ήδη μας έχει ζαλίσει ο κανείς που, όσο δύσκολος κι αν είναι, αποκλείεται να μην περάσει καλά/σούπερ στην «Έκφραση». Μπουζούκι παίζει ο Λέων Πέππος και πλήκτρα ο Βαγγέλης Σούλος. Μπορείς να πετάξεις γαρύφαλλα μπορείς και όχι, το ποτό είναι στα €8, το μαγαζί γίνεται σαν πριβέ πάρτι μετά από κάποια ώρα και βγαίνεις έξω στη ζέστη του Σόχο, σόρι, του Παγκρατίου (μετά από 3-4 ώρες στην ψύξη) και δεν είσαι καθόλου φρικάρογλου με το αθηναϊκό καλοκαίρι...
Σε βόλτα άσχετη πέρασα μπροστά από το «Bakaliko Fares» στην Φωκυλίδου ψηλά, εκεί όπου το Κολωνάκι κοντεύει να τελειώσει αλλά όχι ακριβώς. Στον πιο ήσυχο, πριβέ δρόμο της Αθήνας. Το μικρό delicatessen-μπακάλικο έχει βιολογικά προϊόντα, μικρούς και πολύ καλλιεργημένους έλληνες παραγωγούς, εστέτ πράγματα που εύκολα αποκαλεί κανείς «ψαγμένα» (μια και μας έχει ήδη τσαντίσει ο κανείς) αλλά εδώ είναι όντως ένα κι ένα, διαλεχτά ζυμαρικά, τυριά, κουλουράκια, τσάγια, μπαχαρικά κ.λπ. κ.λπ., όλα όσα δηλαδή οφείλει να έχει ένα σωστό Bakaliko στο Κολωνάκι. Ο χώρος είναι συμμαζεμένος και χαριτωμένος, τα εμπορεύματα όμορφα και, σίγουρα, καλά για την υγεία μας και τη χώρα.
Έψαξα μετά τη λέξη «bakal» με τη βεβαιότητα πως είναι τουρκικής προέλευσης και, φαντάσου έκπληξη, δεν είναι ακριβώς: Έτσι αποκαλούσαν οι Εβραίοι της Μολδαβίας το τούρκικο μπακάλικο, ενώ οι Λιθουανοί αποκαλούν τα εμπορεύματα ενός μπακάλικου «bakalejas». «Bakalyaro» στα τούρκικα σημαίνει... μπακαλιάρος. Η λέξη «μπακάλ» υπάρχει στην ινδονησιακή γλώσσα και σημαίνει «υλικό», ενώ στα μαλαισιακά σημαίνει «σίδερο». Αφού έψαχνα όλη νύχτα την ερμηνεία του μπακάλικου σε απίθανες γλώσσες, ανακάλυψα κάπου ότι, ναι, είναι τουρκικής ρίζας στο βάθος (επειδή τα πρώτα, παλιά μπακάλικα πουλούσαν στάνταρ μπακαλιάρο στην άλμη) απλώς υιοθετήθηκε από Πολωνούς, Εβραίους και Λιθουανούς αρχικά, μετά από Βούλγαρους και ‘Έλληνες, και σημαίνει... μπακάλικο. Αυτά παθαίνει ο άνθρωπος όταν τον σφίγγουν οι ζέστες.
17°
