Πώς μπορεί να τραγουδήσει μια κοπέλα, ή μάλλον τρεις κοπέλες μαζί, medley ρεμπέτικου με Νίνα Σιμόν; Ή ένα pop-άκι των 80s με άψογα δεμένο ρεφρέν από λαϊκό ελληνικό τραγούδι; Και πώς μπορεί να είναι ΩΡΑΙΟ όλο αυτό – να αισθάνεσαι περηφάνια όταν το ακούς/βλέπεις μπροστά στα έκπληκτα ματάκια σου; Και αυτάκια σου;
Ψοφάω για ρητορικές ερωτήσεις, μου φαίνονται όχι-εντελώς-αλλά-περίπου-ορίτζιναλ εισαγωγή σε οποιοδήποτε θέμα. Οι «Τρεις χάριτες» είναι η απάντηση στα παραπάνω, τρεις κοπέλες εμπνευσμένες, ταλαντούχες και μάλλον δουλευταρούδες – δεν είναι εύκολο να μπλέκεις τα τραγούδια, ελληνικά και ξένα, ή διαφορετικά είδη τραγουδιών, με άνεση μάλιστα, λες και είναι ξηροί καρποί σε μπολάκι στον πάγκο του μπαρ… η αναφορά είναι στο μπαρ «Ευτοπία» όπου πετύχαμε το live των κοριτσιών, οι οποίες είναι: Μαρία Τσάμη ως κυρίως φωνή, Ρόρη Γιαμοπούλου τύμπανα και δεύτερη φωνή, Γιούλη Δανιγγέλη πιάνο, δεύτερη φωνή και διασκευές. Οι φωνές, πρώτες, δεύτερες και τρίτες, είναι εξαιρετικές. Οι τρεις τους έχουνε δέσει ως «Χάριτες» και εμφανίζονται κάθε Παρασκευή στην «Ευτοπία», το χαριτωμένο καφέ μπαρ στην Ομήρου. Το μπαρ έχει εκτός από ποτά, καφέδες κ.λπ. και προσεγμένα σνακς (μικροί παραγωγοί, βιολογικά, ιδιαίτερα τυράκια-σαλαμάκια-ντοματάκια κ.λπ. κ.λπ.).
Όταν κάποιες (καλή ώρα) κάνουν κάτι καλλιτεχνικό μπροστά στα μάτια μου με τρόπο εξαιρετικό (και πάλι καλή ώρα)… αισθάνομαι πραγματικά περήφανη: ότι είναι προνόμιο να βρίσκομαι σε αυτό το μέρος, αυτήν τη στιγμή, μάλιστα καθιστή με παγωμένη μπίρα στο χέρι, και να ακούω αυτό το ηχητικό σύνολο. Δεν διαβάζεται σωστά το «ηχητικό σύνολο», το «γκρουπ» είναι καλύτερη έκφραση. Μόνο που, από κάποια ώρα και μετά το γκρουπ γίνεται όλο το μαγαζί, με πρόθυμες συμμετοχές από το κοινό – αυθόρμητα jamming με χορευτικά νούμερα για συνοδεία. Τη βραδιά που πήγαμε, έπαιξε αριστουργηματικό σαξόφωνο ο Αλέκος Γραμματικός, που δεν τον ξέρω, εκεί τον πέτυχα, αλλά πολύ μου άρεσε και μακάρι να ξαναπαίζει κάθε βράδυ μαζί με τα κορίτσια.
Το πρόγραμμα ξεκινάει στις 10.00 επίσημα αλλά μετά τις 10.30, ανεπίσημα. Η έξτρα χρέωση (4 ευρώ) για το γκρουπ είναι λογικότατη, όπως και οι τιμές της «Ευτοπίας» γενικά. Η βραδιά με τις «Τρεις Χάριτες»… ήταν από αυτές που θα ήθελα να μην τέλειωναν αλλά δυστυχώς φύγαμε κάποια ώρα, μεγάλοι άνθρωποι, και τις αφήσαμε να συνεχίσουν – σας λέω, είναι ό,τι καλύτερο έχω πετύχει σε γκρουπ τα τελευταία χρόνια. Όχι από τη σκοπιά των 800 χρόνων, του μεγάλου ανθρώπου δηλαδή που στις 2.00-3.00 το πρωί (δι λέιτεστ) θέλει να γυρίσει σπίτι του και να βάλει τα πόδια ψηλά/να καθίσει μπροστά στο κομπιούτερ: είχε και πιτσιρικάδα η «Ευτοπία», η βραδιά συνεχίστηκε δηλαδή με κοινό κάθε ηλικίας. Ή μικρότερης ηλικίας. Και ελπίζω να τους πάει έτσι σερί για καιρό – το μαγαζί είναι χαλαρωτικό, κομψό και «με άποψη» (ας είναι 90s η έκφραση, καταλαβαίνετε το υπονοούμενο). Οι «Τρεις Χάριτες» ξαναλέω προς εμπέδωση, είναι φωνάρες, μουσικάρες, θα καταλήξω πάλι με το θεές που κι αν είναι 90s εξακολουθεί να παραμένει περιγραφικότατο.
Και μια μέρα… ανεβαίνοντας την Ασκληπιού ιδρωμένη, φορτωμένη σακούλες με βιβλία και εδώδιμα… πήρε το μάτι μου στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα καφέ αστεράτο-ροζ-γαλάζιο-παστέλ, αστραφτερό και κάπως νεραϊδίσιο. Η κοπέλα που το έχει λέγεται, πολύ ταιριαστά, Κρυσταλλία. Το καφέ της λέγεται «Μελικρήνη» και ήταν το όνειρό της από μικρή, μέχρι που κατάφερε να το στήσει, να το διακοσμήσει σαν το παλάτι της πώς-την-είπαμε* από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και να φτιάξει ένα μενού vegan, με σπιτικές πίτες, χυμούς, σνακς, σούπες, συνταγές της γιαγιάς της φτιαγμένες με βιολογικά προϊόντα, και σπέσιαλ καφέδες από όλο τον κόσμο. Έφαγα ένα κομμάτι τούρτα σοκολάτα ελαφριά σαν μους, υ-πέ-ρο-χη, που όμως δεν είχε ζάχαρη ούτε τίποτε το καλιαρντό μέσα (το είχε φιλοτεχνήσει με τα χεράκια της η Κρυσταλλία) αλλά σπόρους τσία/cia παρακαλώ, «ωμό» κακάο και διάφορα πολύ υγιεινά πράγματα – το θεώρησα «μερίδα φρούτων» δηλαδή όσον αφορά τη διατροφή της ημέρας, μη σας πω και της εβδομάδας...
18°
