Παλιά δεν καταλάβαινα γιατί ο δρόμος είχε δύο ονόματα - στην αρχή Ναυαρίνου, μετά Σκουφά. Ένας δρόμος ήταν, που ανηφόριζε γλυκά από την μποέμ ευφορία των Εξαρχείων στην κοσμοπολίτικη εξωστρέφεια του Κολωνακίου - γιατί να αλλάζει όνομα στη μέση σαν κάποιες γυναίκες που από ένα σημείο και μετά παίρνουν το όνομα του συζύγου; Ήταν στα χρόνια που όλα ήταν καλύτερα, και η Ναυαρίνου - Σκουφά απλώς συνόψιζε όλη τη γκάμα των επιλογών μας, για καφέ, μάθημα, ποτό, φαΐ, ψώνια. Ο δρόμος που ένωνε νοητά τις δύο πλατείες - κάστρα του διαφορετικού Αθηναϊκού στυλ, Εξαρχείων και Κολωνακίου, γεμάτος μπαρ, καφέ και μικρά μαγαζιά, άλλαζε ανεπαίσθητα ταυτότητα ανηφορίζοντας, καλύπτοντας στο τέλος όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις τρόπου και αισθητικής ανάμεσα στους δύο κόσμους. Που τότε συνυπήρχαν και ανακατεύονταν ειρηνικά και νωχελικά.
Και μετά ήρθαν οι μέρες που διάφοροι φίλοι μου, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, καθηγητές, ανακοίνωναν ο ένας μετά τον άλλον ότι μπορούσαν να περπατήσουν με ασφάλεια μόνο μέχρι εκεί που ο δρόμος λεγόταν Σκουφά. Ότι από τη Ναυαρίνου και κάτω άρχιζαν να συναντούν περίεργα βλέμματα και όχι φιλικές προθέσεις. Λίγο μετά άρχισαν οι προπηλακισμοί και οι προγραφές. Οι φίλοι αυτοί δεν ξαναπέρασαν το σύνορο της μετονομασίας, κάποιοι που έμεναν από την κάτω μεριά μετακόμισαν. Όταν πια ανέβηκαν από τη Ναυαρίνου τα παιδιά με τις κουκούλες και έσπασαν τις βιτρίνες της Σκουφά, κατάλαβα γιατί τα δύο ονόματα. Δεν ήταν δρόμος, ήταν γέφυρα, που ένωνε και χώριζε δύο στρατόπεδα, όπως η Γέφυρα του ποταμού Σπρέε το Δυτικό από το Ανατολικό Βερολίνο.
Παρά την ανέγερση όμως του νοητού Τείχους το Δυτικό Βερολίνο συνέχιζε να ακμάζει. Με Πρωτεύουσα το «Φίλιον» και πολιούχο τον Άγιο Διονύσιο, δεν σταμάτησε ποτέ να είναι συμπυκνωμένη η χαρά του δυτικού πολιτισμού σε ένα δρόμο. Όπως τον τραγουδά ο Φοίβος. Καλοντυμένες κυρίες παλαιού τύπου Αθήνας, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και νεολαία να εναλάσσονται στα μπαρ, τα καφέ και τα μοντέρνα φαγάδικα που άνοιγαν στη θέση των θρυλικών Ρόσμπαντ και Τραϊμπέκα, γυναίκες όλων των ηλικιών να κοιτάζουν τις καινούργιες βιτρίνες και να δοκιμάζουν τις νέες παραλαβές, ένας φωτεινός, ζωντανός, χαρούμενος δρόμος που εκβάλλει ήρεμος στην Πλατεία. Γιατί αυτό είναι κυρίως η Σκουφά. Ένας cool δρόμος. Όμορφα νεοκλασσικά, κομψές πολυκατοικίες του ΄60, ψηλά δένδρα, πράσινες πρασιές, γραφικοί κάθετοι πεζόδρομοι και στυλάτα τραπεζοκαθίσματα στα πεζοδρόμια, συνθέτουν ένα διακριτικό, κοσμοπολίτικο αστικό τοπίο χωρίς εκζήτηση και ναρκισσισμό.
Τελευταία άρχισε πάλι να επεκτείνεται και προς τα κάτω. Σαν να ζητά ο δρόμος να αποκατασταθεί η παλιά του συνέχεια. Κάποια καινούργια μπαρ, κάτι μικρά καλόγουστα καταστήματα ξεπρόβαλαν δειλά στη ζώνη εκεχειρίας πριν το τετράγωνο που γράφει Ναυαρίνου. Σκέφτομαι τη μέρα που θα γίνει η ειρηνική εισβολή. Που δεν θα υπάρχει πια απειλή για κανέναν. Που θα πάρω τους προγραμμένους φίλους μου να κατηφορίσουμε πάλι μαζί όλην την απόσταση μέχρι την πλατεία Εξαρχείων. Αργά και νωχελικά, πολλές ώρες, σταματώντας για καφέ, για φαγητό, για ποτό, από τη μια και την άλλη μεριά του δρόμου, όπως κάναμε τα χαρούμενα χρόνια στις αρχές του 2000, όταν τη διαφορά Ναυαρίνου- Σκουφά τη βλέπαμε μόνο στη βότκα πορτοκάλι που παραγγέλλαμε.
12°
