Αντιγόνη Αμανίτου

Δύο λόγοι που σας έκαναν να διαλέξετε αυτή τη γειτονιά;

Γεννήθηκα στη Μουρούζη. Επομένως η γειτονιά με διάλεξε. Ζω στο κέντρο της πόλης, ανάμεσα στον Λυκαβηττό, την Ακρόπολη, το Μετς, δύο βήματα από το Σύνταγμα, την Πλάκα, το Μοναστηράκι, την Καισαριανή, το Πεδίο του Άρεως, τρεις σταθμούς του μετρό, τη Βουλή, του Μαξίμου, όλα τα μνημεία κι όλους τους ανδριάντες της πόλης, τα θέατρα, τα σινεμά, τα εστιατόρια, τα μπαρ, τα ταχυφαγεία κ.λπ. κ.λπ. Ή μένεις στην πόλη ή παίρνεις τα βουνά. 

Τι αγαπάτε πιο πολύ στο δρόμο που μένετε και γιατί;

Σίγουρα το παγκάκι που βρίσκεται μπροστά στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, γιατί όταν κάθομαι εκεί και με χτυπάει ο ήλιος καταργείται ο χρόνος και δεν υπάρχει ο τόπος.  Αγαπώ τις λεμονιές στη γωνιά του δρόμου που τσακίζω τα λεμόνια τους και ικανοποιώ το πάθος μου για φρούτα κομμένα με τα χέρια μου κατευθείαν από το δέντρο. Επίσης αγαπώ τις πανύψηλες αβοκαντιές (ναι, αβοκαντιές) που με αφήνουν άφωνη τα τεράστια αβοκάντο τους όταν τα ανακαλύπτω ξαφνικά να κρέμονται πάνω απ’ το κεφάλι μου, αλλά σε απόσταση που να μην μπορώ να τα φτάσω, και νομίζω ξαφνικά ότι η Αναπήρων Πολέμου μεταμορφώθηκε σε ένα αναπάντεχο τροπικό άγνωστο μέρος.  

Μια κρυφή γωνιά στο Κολωνάκι;

Ο κήπος και το καφενείο του Βυζαντινού Μουσείου.

Τι δεν βρίσκετε στο Κολωνάκι;

Αυτό που καταρχήν μου λείπει είναι οι προσωπικότητες και οι χαρακτήρες αναφοράς. Παλιά υπήρχαν. Έχει χαθεί η αίσθηση της γειτονιάς και η περιοχή είναι πλέον «transit». Επίσης τα πεζοδρόμια. Που είναι ανύπαρκτα. Τα πάντα έχουν καταληφθεί από καρεκλοτράπεζα. 

Αν ήταν το Κολωνάκι τραγούδι ποιο θα ήταν;

Amanda Lear, «Give a Little Bit of Hmmmmmmm». Ή μήπως Κάκια Μένδρη, «Έτσι είναι η ζωή».