Προετοιμάζοντας το επόμενο ταξίδι ψάχνουμε στα πιο φημισμένα ταξιδιωτικά site, καταβροχθίζουμε με μανία λίστες με τα καλύτερα της πόλης που θα επισκεφτούμε, αναζητάμε σε εφαρμογές το καφέ εκείνο με την ιδιαίτερη διακόσμηση που θα κάνουμε το πρώτο μας Instagram post από τις διακοπές. Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν συγκρίνεται με εκείνα που θα σου πει ο «λόκαλ». Κι αυτό, όχι μόνο γιατί έχει το απαραίτητο know how της επιβίωσης στην πόλη του, αλλά γιατί οι πόλεις ορίζονται από τα μάτια των ανθρώπων που τις ζουν.
Η γραφίστρια Νατάσα Παππά μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές της στην Ολλανδία επέστρεψε στην Αθήνα όπου γρήγορα ερωτεύτηκε τις στοές της. Ανακάλυψε μια ανεξάρτητη πόλη μέσα στην πόλη κι αποφάσισε να αποτυπώσει αυτή την πληροφορία σε έναν οδηγό, το Into Stoas – Athens Walkthrough που σύντομα εξελίχθηκε σε μια αγαπημένη αστική δραστηριότητα για ντόπιους και τουρίστες με workshops και τις Athens Walkthrough ξεναγήσεις.
Η Νατάσα επιστρέφει με το Desired Landscapes, μία biannual ανεξάρτητη έκδοση / οδηγό πόλεων που περισσότερο μοιάζει με ένα προσωπικό ημερολόγιο ιδιαίτερων και ενδιαφερόντων ανθρώπων που, όπως αναφέρει η δημιουργός, «γράφουν την ιστορία των σημερινών πόλεων». Σε μορφή pocket, το Desired Landscapes ισορροπεί μεταξύ προσωπικών αφηγήσεων και θεωρητικών αναλύσεων για τον αστικό ιστό μέσα από τη γραφιστική, την αρχιτεκτονική, τη φωτογραφία, την τέχνη ακόμη και τη λογοτεχνία.
Πώς προέκυψε η ιδέα του Desired Landscapes;
Η ιδέα του Desired Landscapes έχει προκύψει από το 2012, όπου κατά την αποφοίτησή μου από το μεταπτυχιακό AKV St. Joost στην Ολλανδία, μου ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι θέλω να ασχοληθώ με τη θεωρητική πλευρά του design και πιο συγκεκριμένα με τη σχέση αυτού και της περιήγησης. Αυτό πέρασε από διάφορα στάδια, από guest blogging και ταξίδια χαρτογράφησης, έως έρευνα και διδασκαλία σε αυτό το πεδίο. Με το πρώτο τεύχος μπορώ να πω πως άρχισε να παίρνει την φόρμα που είχα αρχικά κατά νου, αν και στην πραγματικότητα το βλέπω ως ένα προσωπικό ημερολόγιο αναζητήσεων, εξερευνήσεων και συναντήσεων.
Με ποια κριτήρια επίλεξες τους ανθρώπους και τους τόπους τους οποίους κλήθηκαν να περιγράψουν;
Πέρα από τους ανθρώπους που στήριξαν την ιδέα του Desired Landscapes πριν καν ξεκινήσει να παίρνει μορφή – και θα είναι και σε επόμενα τεύχη – η βασική έρευνα έγινε μέσω Ιnstagram, όπου έψαχνα ενδιαφέροντες ματιές που είχαν σχέση με τις πόλεις που είχα προεπιλέξει. Οπότε το βασικό κριτήριο κατέληξε να είναι η φωτογραφία σε ένα περιοδικό που αποτελείται κατα 2/3 από κείμενα. Γι’ αυτό εξίσου σημαντικό ήταν και το background αυτών των ατόμων, όπου οι περισσότεροι έχουν σχέση με το design, την αρχιτεκτονική, τη θεωρία και τη δημοσιογραφία.
Ενδιαφέρον παράδειγμα είναι η Yağmur Ruzgar. Tην ανακάλυψα λόγω των φωτογραφιών της από Κωνσταντινούπολη, αλλά την γνώρισα σε ένα σύντομο πέρασμά της από το Βερολίνο όπου έμενε για κάποιους μήνες, πριν επιστρέψει στην Βαϊμάρη όπου και σπουδάζει τώρα. Η Yağmur είναι αρχιτέκτων, σχεδιάζει τις σειρές ρούχων Paleworks, ενώ ταυτόχρονα τρέχει το UrbanBackLog με αρχιτεκτονικές φωτογραφίες. Το όμορφο είναι ότι παρόμοιες είναι οι ιστορίες σχεδόν για όλους τους contributors, που μετακινούνται συχνά μεταξύ πόλεων και πεδίων.
Υπάρχει κάτι που δεν σου αρέσει στους παραδοσιακούς τουριστικούς οδηγούς και στο οποίο το Desired Landscapes έρχεται ως αντιπρόταση;
Ίσα-ίσα, βρίσκω πολύ ενδιαφέροντες τους παραδοσιακούς τουριστικούς οδηγούς. Μ’ αρέσει να παρατηρώ το πώς αλλάζει η χρήση γλώσσας, εικόνας και χαρτογράφησης ανά τις δεκαετίες. Μερικές φορές μοιάζουν αστείοι αν τους κρίνεις με τα σημερινά δεδομένα, βλέποντας για παράδειγμα ότι παλιότερα μπορεί να θεωρούταν πιο ενδιαφέρουσα μια νέα κατασκευή δρόμου, παρά ένα εστιατόριο (για εμένα ακόμα είναι). Αυτό που σίγουρα είχαν και ίσως δεν είναι τόσο διακριτό στους σημερινούς οδηγούς, είναι η προσπάθεια της αφήγησης με αρχή, μέση και τέλος. Και αυτό είναι κ αυτό που με συναρπάζει στήνοντας τη δομή του τεύχους.
Μια τόσο προσωπική αφήγηση και περιγραφή μίας πόλης μπορεί να ωφελήσει και τον τουρίστα ή ένα περιοδικό όπως το Desired Landscapes απευθύνεται αποκλειστικά στον flaneur;
Απευθύνεται σε όποιον φτάσει να το ξεφυλλίσει. Τα κείμενα είναι γραμμένα έτσι ώστε να διαβάζονται ένα κυριακάτικο πρωινό στον καναπέ. Το τεύχος έχει μια ισορροπία μεταξύ προσωπικών αφηγήσεων, θεωρητικών αναλύσεων και visual essays, ώστε να απευθύνεται στο ευρύ κοινό.
Τώρα, το πώς ο καθένας προτιμάει να ανακαλύπτει μια πόλή είναι μια άλλη ιστορία. Αυτό που προτείνει αυτό το περιοδικό είναι να την αφήσεις να σε παρασύρει, είτε αυτό γίνεται γνωρίζοντας έναν λόκαλ, είτε ακολουθώντας το αγαπημένο σου χρώμα, είτε πίνοντας καφέ σε ζωντανές διασταυρώσεις, είτε διαβάζοντας για τα κτίριά της. Υπάρχουν άπειροι τρόποι εξερεύνησης, και αρκετά βιβλία που συγκεντρώνουν κάποιους από αυτούς. Στο πρώτο τεύχος μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Lori Waxman “Keep Walking Intently”, όπου αναλύει αρκετά από αυτά.
Ποιος πιστεύεις ότι είναι τελικά ο πυρήνας μιας πόλης; Είναι τα αξιοθέατα της ή η πολυχρωμία μιας απλής γειτονιάς; Η αγορά μιας πολυπολιτισμικής γειτονιάς ή ο δρόμος με τα καλύτερα brunchάδικα και cocktail bar;
Όσο κι αν αγαπάω το τσιμέντο, για μένα μια πόλη είναι οι άνθρωποί της. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι που περιορίζεται στο σήμερα. Μπορεί μέσα από την αφήγηση ενός βιβλίου του 1930 να αγαπήσεις τα σοκάκια του Παρισιού, ή μέσα από τις ιστορίες μιας γιαγιάς να θέλεις να επισκεφθείς την Αλεξάνδρεια. Σίγουρα τα αξιοθέατα, η πολυχρωμία μιας γειτονιάς, μια αγορά, τα brunchάδικα και τα κοκτέιλ μπαρ θα καταλήξουν να γίνουν τα προσωπικά τοπόσημα για τον ταξιδιώτη και θα είναι αυτά που θα του φέρνουν στη μνήμη το υπόλοιπο ταξίδι.
Σε ποιες πόλεις θα περπατήσουμε με το πρώτο τεύχος;
Ξεκινάμε με την Αθήνα φυσικά, με τον δυνατό τίτλο της Μυρτώ Τζίμα “I had nowhere to go”, και πάμε σε Κουβέιτ, Λος Άντζελες, Τόκυο, Μόναχο και Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Μπουένος Άιρες, Παρίσι, Βερολίνο και Βηρυτό. Και όλα αυτά σε pocket size για να μας κάνουν όλες αυτές οι πόλεις παρέα στην παραλία.
22°
