Το Νοέμβριο περίμενα στην ουρά, ελπίζοντας ότι κάποιος τελευταία στιγμή θα ακύρωνε το εισιτήριό του και εγώ θα έβλεπα το «Μαζί ή Τίποτα» του Fatih Akin πριν κυκλοφορήσει στις αίθουσες. Όταν ανακάλυπτα, ότι η ταινία ήταν sold out, με έπιανε μια απογοήτευση που διαρκούσε για μερικά δεύτερα. Δεν είχα χρόνο, έπρεπε να τρέξω στην επόμενη αίθουσα και να στηθώ πάλι στην ουρά περιμένοντας. Όταν είσαι πρωτάρης, σε πιάνει μια ταχυπαλμία. Θέλεις να δεις όλες τις ταινίες. Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν θα τα καταφέρεις. Αλλά επιμένεις. Και ύστερα είναι αυτές οι πεταλούδες στο στομάχι... Μπαίνεις στην αίθουσα, στριμώχνεσαι στις θέσεις, τραυματίζεις τα πόδια σου, και τυφλώνεσαι. Όμως αυτό το σκοτάδι γίνεται φως.
Αυτή τη φορά είχα προπονηθεί καλά. Είχα αγοράσει τον κατάλογο και τα κουπόνια, και είχα μελετήσει ποιά ντοκιμαντέρ θα δω. Όλα ήταν υπό έλεγχο. Η αλήθεια όμως είναι ότι νοστάλγησα αυτό το συναίσθημα της πρώτης φοράς. Είναι τότε που όλα είναι πρωτόγνωρα και εσύ τα ανακαλύπτεις. Ακόμα δε ξέρεις πού είναι η Αποθήκη, μπερδεύεις τις αίθουσες και τα ονόματά τους, χάνεσαι και σου αρέσει. Πλέον όμως υπάρχει μια τρυφερή οικειότητα, που ποτέ δε θα γίνει συνήθεια. Κάπως έτσι είναι η σχέση μου με τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Χθες με ρώτησε ένας φίλος τι κρατάω από αυτό το φεστιβάλ. Στην αρχή σκέφτηκα να του πω για το σύμπαν της Sara Driver και τον δικό της Jean-Michel Basquiat, αλλά και για τα αγαπημένα της ντοκιμαντέρ που επέλεξε για το κοινό. Του μίλησα όμως για την Παρασκευή που έγινε Σάββατο στο Ολύμπιον. Μια σκοτεινή αίθουσα γελούσε, συγκινούνταν και σιγοτραγουδούσε Αγγελάκα, Pulp, Nirvana, Stephin Merrit, Magnetic Fields, και George Michael μέχρι τις 6 το πρωί. Εγώ δεν άντεξα μέχρι το τέλος. Με απογοήτευσα λίγο. Γυρίζοντας στο σπίτι, περπατώντας στους δρόμους του μικρού κέντρου της πόλης, με έπιασα να τραγουδάω το «Common People».
Τώρα κάθομαι στην Αποθήκη. Έχω μια ώρα κενό μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο ντοκιμαντέρ. Έχει ήλιο. Τις τελευταίες μέρες μας έχει κάνει τη χάρη και έχει εμφανιστεί στον ουρανό. Ίσως ήρθε η άνοιξη για αυτό. Μια παρέα δίπλα μου τραγουδάει κάτι στα γαλλικά. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο τραγούδι είναι. Μοιάζει να είναι παιδικό. Ένας κύριος στο διπλανό τραπέζι συζητάει με τον γιο τους για την Ανδρομέδα, τον Περσέα και τα δαχτυλίδια του Κρόνου. Είναι ωραίο να συναντάς τους θαμώνες των φεστιβάλ. Νομίζω σε αυτά τα κενά που μεσολαβούν ανάμεσα στις ταινίες και στα ντοκιμαντέρ έχεις χρόνο να τους δεις μα πιο πολύ να τους παρατηρήσεις. Όλοι μοιάζουν με αυτό που είχε πει ο Jarvis Cocker, «Common People». Σήμερα η αυλαία του φεστιβάλ πέφτει. Δε μου αρέσουν οι τελετές λήξης. Έχουν έντονο το στοιχείο της μελαγχολίας. Είναι και Κυριακή. Γιατί πρέπει όλα να τελειώνουν την Κυριακή;
17°
