Παρατηρώντας τον Λακωνικό Κόλπο από ψηλά, από την κορυφογραμμή που αποτελεί το νοητό στήριγμά του, αισθάνεσαι τον μαγνητισμό των άκρων του.
Υψώνεις τα χέρια και σε μια παραλληλία της απόληξης Πάρνωνα και Ταϋγέτου νομίζεις ότι είναι όλος ο κόλπος φωτεινός στην αγκαλιά σου.
Δεξιά, πριν κατέβεις την Μάνη, το λευκό ηλιόλουστο Γύθειο, είναι η αρχή της καθόδου. Απογυμνωμένος κατηφορίζει ο Ταΰγετος μέχρι να μας καλέσει με το φως του φάρου στον Κάβο Ματαπά να βάλουμε τέλος στη φαντασία. Λίγο πιο πάνω, λίγο πιο πριν, το Πόρτο Κάγιο κρύβει την ομορφιά του και ακόμη λίγο πιο πριν ο κόλπος με τα βότσαλα, το ξεχασμένο σπίτι, γίνεται κάθε καλοκαίρι ανεξάντλητη πηγή επιστροφής.
Αριστερά, η άκρη της ματιάς πιάνει το πέρασμα της Ελαφονήσου, χάνοντας τις λεπτομέρειες των χρωμάτων και τη λεπτή αύρα του βοριά.
Ενωμένο από μακριά με τα Κύθηρα το Λαφονήσι διπλασιάζεται σε ποικιλομορφία και έκταση, κάνει δικά του τα Κύθηρα και κρύβει το μεγάλο πέρασμα, εκεί που τα κύματα μας φοβίζουν και μας γοητεύουν. Λίγο περήφανος, διασώζεται ο φάρος που οδηγεί τα πλοία νότια στο δρόμο προς Ιταλία και ωκεανούς.
Μικροί, διάσπαρτοι νησιώτικοι τόποι κοσμούν το τοπίο. Τα νησιά της Παναγίας ανατολικά, μικρά βότσαλα στην αριστερή παλάμη των απλωμένων χεριών. Οι Μαρμαροφρυγάδες σε διάταξη μικρής νηοπομπής στο κέντρο του κόλπου μαζί με το Γλαρονήσι γίνονται λαμπυρίζον χριστουγεννιάτικο κόσμημα που κρέμεται στο λαιμό του.
Πιο πέρα ο πύργος του Φονιά θυμίζει την ιστορία του Λακωνικού με Ενετούς κατακτητές και πειρατές επιδρομείς.
Στο βάθος ο ορίζοντάς του, ανεμπόδιστος, ανοίγεται νότια, σχεδόν επιθετικά, σχεδόν απρόκλητα. Σε πρώτη συνάντηση με την Κρήτη μάς βάζει σταθερά στο νου ότι μόνο η πλεύση ανοιχτά φέρνει μέσα της σωτηρία.
