Περιπλανιέμαι στο μουσείο τους στη Στοκχόλμη, που το δίνουν must seen όλοι οι οδηγοί της πόλης. Τόπος συνάθροισης θαυμαστών από όλο τον κόσμο, πεδίο μνήμης αλλά και ο ορισμός της ποπ κουλτούρας, καθώς μουσική, συναισθήματα, αρχειακό υλικό, σπάνια αντικείμενα, ρούχα, όργανα, αφίσες, φωτό μα και κινούμενες εικόνες από το πέρασμά τους στον κόσμο, συνομολογούν την ιστορία τους με αρχή και μέση. Όχι τέλος, γιατί οι ABBA απλώς διαλύθηκαν, δεν τελείωσαν ούτε και θα τελειώσουν ποτέ.
Περιπλανιέμαι στο μουσείο τους και, καθώς αλλάζω ορόφους- πίστες, μιας και είναι πολυδαίδαλο και πλήρες, εξονυχιστικά επανδρωμένο σαν ντίσκο διαστημόπλοιο, γυρίζω πίσω σε εκείνη την εποχή του «Βατερλώ»! Και μονολογώ μέσα μου, μιας και μ' έπιασε παράκρουση νοσταλγίας, μονολογώ, περιφέρομαι και... μονολογώ! Η Wiki είναι για να μάθεις την ιστορία τους, το youtube για να ανατρέξεις στα χιτ τους και η δισκοκασετοθήκη σου, αν ήσουν τέκνο των καιρών τους και τη φυλάς ατόφια ακόμα, είναι για να τους νοσταλγήσεις. Ακόμα κι αν όταν βγήκε το Waterloo, το ντισκάτο ποπ αριστούργημα που σάρωσε στη Γιουροβίζιον, εσύ ήσουν protopunk -για μένα μιλάω, ήταν η ίδια χρονιά που η Πάτι Σμίθ ηχογράφησε το Piss Factory κι ο Bowie, ο υιός του Θεού ο Μονογενής, γκλάμαρε με το Rebel Rebel- ήταν αδύνατο να μη νιώσω-δονηθώ από τον «αμοράλ ρυθμό τους». Δεν θα δώσω το όνομά του, μιας και πρόκειται σήμερα για γνωστή περσόνα της αθηναϊκής νύχτας, μα έτσι τους αποκάλεσε όταν τους άκουσε για πρώτη φορά, στη μυθική ντίσκο Πήγασος στην Ξάνθη των λέιτ 70s. Συγχωροχάρτι: έφταιγε που ήταν Κνίτης τω καιρώ εκείνο, και αυτό είναι οι ABBA: μια νοσταλγία, μια τρελή εποχή, που ανάμεσα στον Ψυχρό Πόλεμο, με σοβιετικές αρκούδες και αμερικάνικα βουβάλια να αντιμάχονται σε πυραυλικό και αισθητικό επίπεδο, παρά τρίχα να την πλήρωναν τα σουηδικά ελαφάκια!
Όμως πάλι καλά, στα λίγα που η Ελλάδα του πολιτικού τραγουδιού ή του σκυλάδικου -κυρίαρχα ρεύματα της εποχής- κατάφερε να συνδεθεί με το «έξω» ήταν τούτοι δω. ABBA, ABBA, ABBA! Ποπ μπιτλικών προδιαγραφών ως προς τη μελωδία, που ήταν πεντακάθαρα λυρική, ρομάντζα - χα, ύπουλο χτύπημα για να συγκινηθούν κι οι πιο αμετανόητοι ποπ ρόκερς, γκλαμ αισθητική, ώστε να τσιμπήσει κι η εκπαιδευμένη Bowie-κή πρωτοπορία, μπολιασμένη με μια ντίσκο ιντελιτζένσια ρυθμ σέκτσιον, που έσκαγε σαν κυρίαρχος ήχος της εποχής. Εκκλησιά έγδυσαν, οι άτιμοι.
Και καθώς η Eurovision ξανάρχεται, είναι σαν την 25η Μαρτίου η φάση, μέρες δηλαδή, που στον Αντένα παίζει Μαντώ Μαυρογένους με Καρέζη, στο Star τους «Σουλιώτες» με την Κάτια Δανδουλάκη, ε, εδώ ας παίξει λίγο Φρίντα και Αγκνέθα, εδώ στην Άθενς Βόις! Λίγο Μπένι και Μπγιορν ακόμα και για πάντα.
ABBA μόνο. Αγάπη μόνο. Μουσική υπέροχη μόνο, νοσταλγική αλλά κι από το μέλλον. Τους κέρδισε κανένας; Κανένας. Άρα αξεπέραστοι, άρα πρέπει να περάσουν περισσότερα χρόνια, κι αν πάλι κάποιος, αν, καταφέρει να με συγκινήσει, όπως λιώνω κάθε που ακούω το «Ο κερδισμένος σηκώνει την μπάνκα». Και η «Χορευταρού βασίλισσα» μου αρέσει, και ο «Φερνάντο», και το «Δώσε και φέρε μου παίδαρο για μετά τα μεσάνυχτα», κι ας μην είμαι γκέι μπόι, μόνο φρέντλι.
Περιφέρομαι στο Μουσείο των ABBA και μονολογώ, υπογράφω και παροτρύνω: είναι μαγικό, είναι υπέροχο, χαλάλι το 50ευρώ που έσταξα για να αγοράσω ενθύμιο τα τέσσερα γράμματα, υπογεγραμμένα από τον καθένα τους. Είδα τα κοστούμια από τις παγκόσμιες περιοδείες. Άγγιξα το πιάνο τους που πάνω του γράφτηκαν τα τραγούδια. Ζήλεψα το στούντιο με τις κιθάρες, τα μικρόφωνα και τις κονσόλες ηχογραφήσεων.
Τραγούδησα καραόκε -ναι, ο κάγκουρας- το SOS! Ως και εργαστήρι ραπτικής υπάρχει στο μουσείο τους, με τόπια, μηχανές, κλωστές και βελόνες όπου φτιάχνονταν τα ρούχα τους. Βγήκα και φωτογραφία σαν πέμπτο μέλος της μπάντας τους -δις τώρα, ναι ο κάγκουρας, ναι ο κάγκουρας. Κι έφυγα από εκεί ευτυχισμένος, ιδίας έντασης συγκίνηση με την επίσκεψη στον τάφο της Nico στο Βερολίνο.
Και είσαι κι εσύ εξίσου κάγκουρας, αν πεις ή αναρωτηθείς «για στάσου, ρε Τσιτσόπουλε. Συγκρίνονται οι Velvet με τους ABBA»; Γιατί τότε είμαι υποχρεωμένος να σου απαντήσω πως «φίλε, χαμπάρι δεν πήρες από το μεγαλείο της μουσικής και των Underground μα και των ABBA. Άρα κι από αληθινή ζωή, σκράπας είσαι, γιατί πού να σου εξηγώ πως από τον Ρεμπό ως το Βατερλώ, όλα είναι ένα κι η χαρά μοναδική!»
Οι υπόλοιποι όμως, οι κανονικοί άνθρωποι, όχι μόνο να πάτε αν σας βγάλει ο δρόμος στη Στοκχόλμη, μα να πάτε και στη Στοκχόλμη έστω και μόνο γι αυτό!
12°
