Χανιά: Η Παυλίνα Βουλγαράκη γράφει για το αγαπημένο της νησί την Athens Voice
Όταν είμαι στα Χανιά δεν θέλω ποτέ να φύγω και κάθε φορά που με συνεπαίρνει κάπου κάποια ομορφιά, μια φωνή μου ψιθυρίζει «ωραία, ναι, όμως δεν είναι τα Χανιά». Απόκοσμη ομορφιά, αρχοντική, αρχέγονη. Μια πόλη με καρδιά 5.000 ετών, στην οποία αισθάνεσαι τους παλμούς των πολιτισμών, των λαών, των θρησκειών, ακόμα και στον αέρα που αναπνέεις.
Αγαπώ το Ενετικό Λιμάνι
Η πιο δική μου ώρα, όταν ο ήλιος πεθαίνει ξανά. Κάθομαι στο παγκάκι μπροστά στο Γιαλί Τζαμί κι άλλες φορές στον Αιγυπτιακό φάρο, και περιμένω η φωτιά στον ουρανό να σβήσει και ν’ ανάψουν τα φωτάκια του δρόμου, να δυναμώσουν οι ήχοι και οι μυρωδιές.
Το αγαπημένο μου θερινό σινεμά, κοντά στα δικαστήρια, εκεί που έμαθα να αγαπώ τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Σινεμά παραπάνω από 60 ετών, μου προκαλεί νοσταλγία μιας εποχής που δεν έζησα ποτέ. Όπως και κάθε μέρος στα Χανιά, περιβάλλεται από το αίσθημα μιας ανεξήγητης νοσταλγίας.
Δεν θα μπορούσα όμως να παραδοθώ απόλυτα σ’ έναν τόπο, εάν η νύχτα του δεν με χωρούσε. Στα Χανιά, σε ένα διατηρητέο κτίριο του 15ου αιώνα, ήταν οι πρώτες μου επαφές με την jazz μουσική. Στο ίδιο κτίριο χρόνια μετά άκουσα τον ζωντανό θρύλο, Ψαραντώνη, να απαγγέλλει τον «Ερωτόκριτο».
Κάπου εκεί υπάρχουν μέρη που σταματούν τον χρόνο, όπως τα Φαλάσαρνα. Η παραλία όπου μπερδεύεται ο ουρανός με τη θάλασσα. Όπως το Σεϊτάν λιμάνι, που είναι σαν μια κρυψώνα από τον ίδιο τον κόσμο – ονομασία τουρκικής προέλευσης που σημαίνει καταραμένο/διαβολικό λιμάνι λόγω της επικινδυνότητας των κυματισμών.
Όποιος κι αν είσαι, αυτός ο νομός στο πρώτο κοίταγμα θα σε αιχμαλωτίσει.
Εκεί που τη ρακί τη λένε μόνο «τσικουδιά» και που ένα μικρό ποτηράκι θα το πιεις το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ.
Θυμάμαι το πρώτο μεθύσι της εφηβείας μου με τσικουδιά στο Λουτρό. Στο ίδιο μέρος που ορκιζόμουν ότι δεν θα δοκιμάσω ποτέ χοχλιούς (μπουμπουριστούς) και μετά από κάποιο στοίχημα κατέληξαν να είναι το αγαπημένο μου φαγητό.
18°
