Θα ήθελα να αρχίσω κάνοντας μια εισαγωγή σχετικά με την γκαντεμιά ‒πες το κακό μάτι, κακό φρύδι όπως θέλεις,‒ που με δέρνει κάθε φορά που είναι να πάω ένα ταξιδάκι. Θα αναφερθώ περιεκτικά: Παρίσι, δώρο εισιτήρια, δεν έγινε όμως ποτέ λόγω «κακών συγκυριών»· Αμμουλιανή, κάκωση του μυ ίσον δεμένο χέρι για 15 ημέρες· απλή ταπεινή Χαλκιδική, ξαφνικό καθήλωμα στο κρεβάτι λόγω μέσης· Βουδαπέστη, κατάφερα να πάω με κολάρο στο λαιμό κινούμενη σαν τον Ρόμποκοπ και έχοντας όραση από το ένα μάτι.
Καλοκαίρι 2016, λοιπόν, έχοντας δέκα ημέρες τον 15Αύγουστο (δυστυχώς όχι δική μας επιλογή το πότε) και ψάχνοντας σχεδόν ένα μήνα πριν λόγω των υψηλών τιμών, καταφέραμε να βρούμε και να κλείσουμε ένα δωμάτιο στη Σαντορίνη (απατηλό όνειρο όμως καθώς δεν τα βρήκαμε στα εισιτήρια ‒ πολύ ακριβά). Έτσι, λοιπόν, η Σαντορίνη έγινε Σκόπελος που φυσικά και ακυρώθηκε γιατί τελευταία στιγμή καταλάβαμε ότι ορίσαμε μια ημέρα πριν στο check in του δωματίου και η επιβίβασή μας στο καράβι ήταν μια μέρα μετά. Έτσι, η Σκόπελος έγινε Λευκάδα (δίχως πλοία, δίχως καράβια, μοτοσακό κτλ) απλό αυτοκίνητο και μόνο μια γέφυρα.
Όλα ακίνδυνα. Τι μπορεί να μας συμβεί; Παρασκευή βρήκαμε δωματιάκι, το κλείνουμε... Σάββατο μεσημέρι είπαμε σε όλους πού θα πάμε (ούτε στα Μπόρα Μπόρα να πηγαίναμε, ρε παιδί μου). Το ίδιο βράδυ έφαγα ένα μπίστο (χορευτική πιρουέτα στον αέρα κατεβαίνοντας σκαλιά με μπρίο μη γνωρίζοντας ότι θα σκάσεις σαν ώριμο καρπούζι στο τελευταίο) και βρίσκομαι στον καναπέ μου με το πόδι στο γύψο για ένα μήνα, καταστρέφοντας την άδεια τη δική μου που μόλις ξεκινούσε, του καλού μου που την πήραμε μαζί φυσικά, και των δικών μου καθώς γυρίσαμε όλοι Θεσσαλονίκη γιατί γύψος συνεπάγεται υπηρετικό προσωπικό.
