Τι τύπος πρέπει να είσαι για να επιλέξεις διακοπές στους Λειψούς; Μάλλον χαλαρός, ελαφρώς ψαγμένος και με κάτι από πνεύμα των λογοτεχνικών πειρατών που αναζητούν ηρεμία. Άλλωστε κάποιος μύθος λέει ότι ήταν το νησί της Καλυψώς, η γεωγραφία πάλι λέει ότι το βασικό νησί λέγεται Λειψώ και Λειψοί μια συστάδα τοσοδούλικων νησιών τριγύρω και η εμπειρία λέει ότι σχεδόν κανείς δεν τα ξέρει αυτά.
Πάντως ο μικρός χάρτης των Λειψών είναι ευγενικός και δεν θα σε κουράσει ούτε με πολλά τοπωνύμια, ούτε με ανηφόρες. Δυο τρία- ονόματα είναι αρκετά. Οι ντόπιοι, άλλωστε, θα σπεύσουν να σου πουν τα πάντα. Τα υπόλοιπα θα γίνουν μόνα τους. Η ασυνήθιστη αγριάδα και γλυκύτητα μαζί που θα βρεις στα 16 τετραγωνικά του χιλιόμετρα, σ΄ έχουν.
Δεν χρειάζεται μια Οδύσσεια στο βαθύ Αιγαίο για να φτάσεις στους Λειψούς, αν κάνεις island hopping. Επίσης αν και κοντά στην τουριστική Πάτμο, οι Λειψοί δεν είναι από τα δημοφιλή Δωδεκάνησα. Οι τουριστικές υποδομές -προσεγμένες μεν, λίγες δε- δεν χωράνε και πολλούς, αλλά έτσι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του νησιού, αποφεύγει το επίκεντρο και όπως δείχνει μάλλον αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Με άλλα λόγια δεν θα απογοητεύσει ποτέ τους πιστούς του.
Πρώτα απ΄ όλα ποτέ δεν περίμενες σε αυτό το κομμάτι γης, και μάλιστα σε μια παραλίτσα τόση δα που λέγεται Πλατύς Γιαλός, να βρεις τόσο γαλάζια και ήρεμα νερά. Παρόλο που αντί για φοίνικες έχει αραιά αρμυρίκια, τα χρώματα θυμίζουν Καραϊβική στο καταμεσήμερο. Και εκεί που αραχτός στην αμμουδιά κοντεύεις να ζήσεις την εξωτική προσομοίωση περνάνε από δίπλα σου οι πάπιες και σου υπενθυμίζουν ότι το σκηνικό είναι ελληνικό. Αφού φας στο ταβερνάκι από πάνω, διάλεξε μια ώρα που να μην καίει ο ήλιος για να πας στο Χωριό περπατώντας από την άσφαλτο. Η πορεία περνάει δίπλα από μια ειδυλλιακή ακτογραμμή με βραχώδεις απολήξεις και μυρίζουν τα αγριόχορτα. Μπορείς, όμως, να πας και με λεωφορειάκι ή με ταξί από το λιμάνι. Ωράρια και τηλέφωνα παρέχονται τοιχοκολλημένα.
Στην Κατσαδιά με την χρωματιστή ταβέρνα Dilale, το παράκτιο τοπίο αλλάζει. Δίχτυα στην προκυμαία, ηλιοκαμένοι ψαράδες, καΐκια που πηγαινοέρχονται και νερά οικεία, ντόπια, πολύ ελληνικά, σαν το χταπόδι που ψήνεται στην θράκα από τη κουζίνα.
Μόλις κατέβει ο ήλιος, οι παραλίες αδειάζουν και ο κόσμος του νησιού έρχεται στο λιμανάκι που, με τα χαμηλά, απλά του κτίρια και τα χρώματα από τα ψαροκάικα, μοιάζει με παιδική ζωγραφιά. Μόνη εξαίρεση η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, που είναι συνήθως και η αφετηρία για να διασχίσεις το λιμάνι από άκρη σε άκρη. Θα χρειαστείς 10.’ Εκτός αν σταματήσεις για καψαλισμένα καλαμαράκια στην ταβέρνα του Θεολόγου και στο Καρνάγιο ή για να μάθεις τα ονόματα από τις βάρκες. Τον Τζακ Νίκολσον, για παράδειγμα, τον ξέρουμε όλοι. Αιγαιοπελαγίτικες φιλοσοφίες θα πεις αφού πιεις ούζα στου Σοφοκλή στην γωνία, που μένει πάντα για το τέλος μια και κλείνει αργά παίζοντας από ρεμπέτικο και έντεχνο.
Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, τσουπ, ανάμεσα από τα στενάκια, πίσω από το λιμάνι βλέπεις τον οικισμό, το Χωριό, όπως το λένε, -σπάνια θα ακούσεις Χώρα- να ανοίγει διάπλατα σαν μαργαριτάρι με φίνα μαγαζάκια, ταβερνεία και ρομαντικά στενάκια για όμορφες βραδιές που διανθίζονται από πολιτιστικά δρώμενα αποκαλύπτοντας το τέμπο της ζωής των ντόπιων. Στις 23 Αυγούστου έχει λιτανεία με την εικόνα της Παναγιάς του Χάρου και εκεί θα δεις πόσο κόσμο έχει το νησί. ΅Όλους τους ξένους μαζί με τους 790 κατοίκους. Μόνιμους παρακαλώ.
21°
