Bud Spencer & Terence Hill: Slaps and Beans
Φούσκος. Έψαχνα να βρώ συνώνυμα του γλαφυρότατου ουσιαστικού για το παρόν review στο Slang.gr και το πρώτο ενδιαφέρον λήμμα που μου ’τυχε, το «μπιφτέκι», συνοδευόταν από εικόνα με την αγριόφατσα του θρυλικού Μπουλντόζα ενώ ετοιμάζεται να βιαιοπραγήσει πάνω σε κάποιον κακομοίρη που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο του ή να τον στραβοκοιτάξει. Είναι τόσο εξέχουσα η θέση του Bud Spencer στην παγκόσμια ιστορία της κλωτσοπατινάδας που τον έχουν, κυριολεκτικά, στα λεξικά.
Ο συγκεκριμένος όρος, μάλιστα, προέκυψε διπλά ταιριαστός καθώς εμπεριέχει τις δύο αγαπημένες ασχολίες του λαοφιλούς ήρωα, το ξύλο και το φαί. Αντίστοιχες οι εμμονές και για το ντεμπούτο της Trinity Team, το Bud Spencer & Terence Hill: Slaps and Beans, ή, στο νεοελληνικότερο, Σφαλιάρες και Φασόλια. Πρόκειται για ένα κλασικό beat 'em up με πρωταγωνιστές το ντουέτο που μάζευε την πιτσιρικαρία στα θερινά σινεμά των '80s, την ευρωπαική, καυγατζίδικη εκδοχή του Χοντρού και του Λιγνού. Σεναριακά το παιχνίδι δε στέκεται ψηλότερα απ' τις ταινίες: ένας σατανικός μεγαλοβιομήχανος, τσατισμένος που τα μεταλλαγμένα όσπριά του δε βρήκαν απήχηση στη διεθνή αγορά, σχεδιάζει να καταστρέψει τις καλλιέργειες ολόκληρου του πλανήτη, μέχρι που, για κακή του τύχη, διασταυρώνεται με τους ήρωές μας.
Η παρουσίαση του παιχνιδιού είναι ιδιαίτερα προσεγμένη, αντλώντας την αισθητική της από 16μπιτους τίτλους όπως το Final Fight και το Streets of Rage και πασπαλίζοντάς την με χαριτωμένες αναφορές στην κινηματογραφική ιστορία των Hill και Spencer. Από τις παραλίες του αγαπημένου τους Μαιάμι ως τα κακόφημα σαλούν των western στιγμών τους κι από παιχνίδια στο λούνα παρκ μέχρι βόλτες με καμπριολέ. Ακόμα και το στυλ μάχης του κάθε χαρακτήρα βασίζεται στα κινηματογραφικά τους αντίστοιχα, απ'το απαθές, σχεδόν βαριεστημένο, ταβερνόξυλο του Μπουλντόζα, ως τα φαντεζί ακροβατικά του Hill, αισθάνεσαι πραγματικά ότι συμμετέχεις σε μια ψηφιακή εκδοχή των περιπετειών τους.
Είναι συχνό και ατυχές φαινόμενο όμως, τα παιχνίδια που στοχεύουν στα κέντρα νοσταλγίας μας να εξαντλούν την δημιουργικότητα και την φαντασία τους στο οπτικοακουστικό περιτύλιγμα και στις παραπομπές. Όπως και στο πρόσφατο Crossing Souls, έτσι και στο Slaps and Beans έχουμε έναν κόσμο που σε προκαλεί να τον χαζέψεις αλλά, όταν αποφασίσεις ν' ασχοληθείς ενεργά μαζί του, δεν έχει και τόσα να σου προσφέρει. Οι μάχες, η διαδραστική ραχοκοκκαλιά του παιχνιδιού, είναι ανούσιες, με περιορισμένη γκάμα κινήσεων και εχθρών οι οποίοι, επιπλέον, αποκτούν απελπιστικά υψηλές αντοχές στις τελευταίες πίστες με αποτέλεσμα συχνά να χρειάζεται να επαναλάβεις τις ίδιες 2-3 επιθέσεις δεκάδες φορές για να τους αποτελειώσεις. Ευτυχώς η Trinity Team παρακάμπτει μερικώς το πρόβλημα προσφέροντας πληθώρα από εναλλακτικές ασχολιες: ένας διαγωνισμός φαγητού, μια επικίνδυνη διαδρομή με μηχανές κι ένας φρουτοπόλεμος στο σούπερμάρκετ. Η ποικιλία μπορεί να μην διασώζει πλήρως το Slaps and Beans απ'την εντύπωση πως πρόκειται για χαμένη ευκαιρία αλλά, τουλάχιστον, το διατηρεί στα επίπεδα μιας ευχάριστης, αν και ψιλοανεγκέφαλης, ολιγόωρης ασχολίας, όπως δηλαδή και οι ταινίες του Μπουλντόζα.
Τίτλος: Bud Spencer & Terence Hill – Slaps and Beans
The Way - Remastered
Πριν από περίπου 25 χρόνια εμφανίστηκαν, με διαφορά λίγων μηνών, δύο τίτλοι που προσέγγιζαν το κινηματογραφικό ιδεώδες στο οποίο, σχεδόν εμμονικά, ήταν προσανατολισμένη ολόκληρη η βιομηχανία του gaming. Το Another World και το Flashback (επετειακή έκδοση του οποίου θα είναι επίσης διαθέσιμη για το Switch μέσα στον Ιούνιο) ήταν περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας με αφηγηματικά φιλόδοξα σενάρια, εξωτικούς προορισμούς σε μακρινούς πλανήτες, ποικιλία διαδραστικών δυνατοτήτων και, το χαρακτηριστικότερο, έναν τρόπο παρουσίασης δανεισμένο από χολυγουντιανά blockbusters με συχνές εναλλαγές πλάνων και προδιαγεγραμμένες σκηνές δράσης που αποσκοπούσαν στο εντυπωσιακότερο, οπτικά, αποτέλεσμα. Τεράστια χιτς και τα δύο αλλά η τεχνολογία, αμείλικτα προελαύνουσα, τα προσπέρασε σχεδόν ακαριαία: τα τρισδιάστατα περιβάλλοντα έγιναν, μετά την κυκλοφορία του Doom το 1993, αναπόσπαστο στοιχείο κάθε μεγάλης παραγωγής κι έτσι μια ολόκληρη γενιά παιχνιδιών που θα μπορούσε να έχει εμπνευστεί από τους δύο αυτούς τίτλους παρέμεινε στη σφαίρα του υποθετικού.
Το Remastered edition του The Way, το οποίο πρόσφατα κυκλοφόρησε για την κονσόλα της Nintendo, είναι μια σύγχρονη απόπειρα να μπολιαστεί αυτό το κουτσουρεμένο γενεαλογικό δέντρο. Η εισαγωγή, βουτηγμένη σε μάλλον ατσούμπαλες, αναφορές στο Space Oddity του Bowie, βρίσκει τον πρωταγωνιστή μας, ταγματάρχη Tom, σ'ένα βροχερό νεκροταφείο, να εναποθέτει λουλούδια στον τάφο της αγαπημένης του πρωτού αρχίσει να την ξεθάβει. Το ζεύγος, όπως μαθαίνουμε αφού μεταφέρουμε το άψυχο κορμί της στο εργαστήριο τους, δούλευε για μια κυβερνητική οργάνωση που μελετούσε έναν εξωγήινο πολιτισμό ο οποίος, υποψιάζονταν, είχε ανακαλύψει το μυστικό της αιώνιας ζωής. Ο πνιγμένος απ'τα μαλλιά του πιάνεται κι ο Tom απ'την ελπίδα ότι κάποια ερείπια στην άλλη άκρη του γαλαξία κρύβουν την τεχνολογία που θ'αντιστρέψει την προσωπική του τραγωδία.
Έτσι ξεκινάει ένα όμορφο αλλά και δύστροπο 2D adventure που θα μας βάλει αντιμέτωπους με τα συστήματα ασφαλείας που προστατεύουν το ερευνητικό σκάφος που σκοπεύουμε να δανειστούμε για το μακρινό ταξίδι, με τα γιγάντια έντομα και τα σαρκοφάγα φυτά ενός άγνωστου οικοσυστήματος, καθώς και με τους απαιτητικούς γρίφους που ελέγχουν την πρόσβασή στα άδυτα ξεχασμένων από το χρόνο ναών. Το The Way έχει πιάσει την κινηματογραφική χροιά των προκατόχων του, τόσο στην προσεγμένη pixel art αισθητική του όσο και στον τρόπο που δένει το σενάριο με τη δράση, προσδίδοντας ξεκάθαρο, πειστικό σκοπό για κάθε πίστα του. Βαλτώνει όμως στα δύσχρηστα, ανακριβή controls του και τους ενίοτε εκνευριστικούς γρίφους. Όταν μάλιστα τα δύο συνυπάρχουν, όπως σε μια σειρά από διακόπτες πολλαπλών θέσεων που απαιτούν να σκαρφαλώνεις σε διαφορετικές πλατφόρμες για να πειραματιστείς με τους αχρείαστα πολυάριθμους συνδυασμούς τους, τότε η κατάσταση πλησιάζει την απόγνωση. Οι υπομονετικότεροι (ή νοσταλγικότεροι) πιθανά θα το εκτιμήσουν περισσότερο από μένα. Προσωπικά, χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχει το The Way Remastered ως η συνέχεια ενός είδους που δεν είχε την ευκαιρία να εξελιχθεί. Απλά δεν χαίρομαι και τόσο να το παίζω.
Πλατφόρμα: Switch (και στις περισσότερες άλλες το original edition)
Η Indie Επιλογή του Μήνα: Beckett
Το Beckett είναι ένα bad trip σε ψηφιακή μορφή, ένας σκοτεινός, πνιγηρός εφιάλτης από αυτούς που έχω ακούσει ότι βλέπει ο κόσμος με υψηλό πυρετό. Τους τελευταίους συχνά τους έχω ζηλέψει, όχι τόσο για την ταλαιπωρία της ασθένειας όσο για την εμπειρία της, ανεξέλεγκτης απ'το συνειδητό, παραίσθησης. Τα οποία είναι ένας σχετικά μακροσκελής τρόπος για να εξηγήσω ότι έκανα τις εισαγωγικές παρομοιώσεις με την θετικότερη δυνατή διάθεση για την δυσπρόσιτη αλλά συγκλονιστική τελευταία δουλειά του Simon Meek. Ο τίτλος αυτού του ασυνήθιστου έργου, που είναι μισό παραδοσιακό adventure και μισό installation art, μπορεί να παραπέμπει στον σημαντικότερο θεατρικό συγγραφέα του 20ου αιώνα, αλλά η κατακερματισμένη γραφή του, οι ακαθόριστα απειλητικές γραφειοκρατίες του κι ένα βαρύ νέφος ηθικής αβεβαιότητας, μου έφεραν στο νου ένα υβρίδιο από Kafka κι από Burroughs.
Το Beckett είναι ένα νουάρ χωρίς femme fatale (πέρα απ'τη νεκρή φιλενάδα του πρωταγωνιστή μας – ναι, μάλλον πρόκειται για το μοτίβο του μήνα), μια αναζήτηση χωρίς ξεκάθαρο στόχο και, όπως όλα τα νουάρ που σέβονται τον εαυτό τους, μας ξεκινάει μ'ένα βρώμικο, ανήλιαγο γραφείο κι ένα τηλεφώνημα. Μια απελπισμένη μάνα αναζητεί τον γιο της που δεν εμφανίστηκε στη δουλειά του τις τελευταίες μέρες. Θα αρνηθούμε, αρχικά, αλλά καθώς και η ίδια και ο άφαντος κανακάρης της σύντομα αποδεικνύονται άτομα ειδικού ενδιαφέροντος για τις αρχές, θ'αναγκαστούμε ν'αναλάβουμε μια υπόθεση που είναι προφανές ότι ξεφεύγει απ'το πλαίσιο της τυπικής εξαφάνισης. Όχι ότι πολυαπασχολούν τον ήρωά μας οι προεκτάσεις της, χαμένος καθώς είναι σε έναν ατελείωτο εσωτερικό μονόλογο χτισμένο από αλκοόλ και υπαρξιακούς συνειρμούς. Θα επισκεφτούμε παρηκμασμένα μπαράκια όπου αδιάφορες μητέρες παρατάνε τα νεογέννητα βρέφη τους στα διπλανά τραπέζια, ακριβά εστιατόρια με πιάτα από ζωντανά τριζόνια παγιδευμένα σε παχύρευστη λευκή σως, μια οικοδομή στο κέντρο της οποίας οι εργάτες χαζέυουν μια τρύπα χωρίς πάτο, όλα σε μια απολύτως γραμμική διαδρομή που θα κούραζε αν οι στάσεις της δεν ήταν τόσο ευφάνταστα παρουσιασμένες.
Ο Meek έχει κάνει τεράστια δημιουργικά άλματα από την προηγούμενη δουλειά του, μια ατμοσφαιρική αλλά μάλλον ανούσια μεταφορά του χιτσκοκικού 39 Steps και το Beckett επάξια επιλέχτηκε ως το πρώτο videogame που θα εκτεθεί στο νέο μουσείο V&A στο Dundee της Σκωτίας όταν ανοίξει στα μέσα του ερχόμενου Σεπτέμβρη. Μπορεί να παραμένει περιοριστικό ως προς τις διαδραστικές του επιλογές (ουσιαστικά δεν κάνεις τίποτα παραπάνω απ'το να επιλέγεις που θα κλικάρεις στην οθόνη και να βλέπεις την ιστορία να ξετυλίγεται) αλλά φροντίζει να σε εκπλήσσει με απρόσμενες λέξεις, ήχους και εικόνες, συχνά σκληρές αλλά πάντα καθηλωτικές. Όπως και στ'άλλα δύο παιχνίδια αυτού του μήνα, έτσι κι εδώ έχουμε μια συρραφή παραπομπών, αλλά το Beckett είναι το μόνο που υιοθετεί την τακτική σωστά, δένοντας τα γραφιστικά κόλπα του Dave McKean με το γκροτέσκο stop motion του Svankmajer και την αφαιρετική αφήγηση του Lynch σε ένα έργο που όσα κι αν θυμίζει δεν πάυει ποτέ να έχει ξεχωριστή, ξεκάθαρη ταυτότητα. Η ομορφιά του έγκειται στην βουτιά που μας επιτρέπει να κάνουμε στον βασανισμένο ψυχισμό του πρωταγωνιστή του και όχι στην κατάληξη σε κάποια παραλία έξω απ'την πόλη όπου, τελικά, θα βρούμε τον χαμένο (καταζητούμενο;) Peregrine Starlight και την απάντηση σε κάποιες, αλλά όχι τις σημαντικότερες, απορίες μας.
20°
