Τι είναι αυτό που μας κάνει να ξυπνάμε στις έξι το πρωί του Σαββάτου, έξω το θερμόμετρο μόλις να ξεπερνά το μηδέν, και να τρέχουμε στα βουνά; Να νιώθουμε σαν φυλακισμένοι όταν ένα κρύωμα ή ένας τραυματισμός μας καθηλώνει στο σπίτι. Και να πιστεύουμε ότι είναι μεγάλη ευτυχία καταϊδρωμένοι, ξέπνοοι και με τα χέρια ξυλιασμένα από τον κρύο αέρα, να ανεβαίνουμε, με όση αντοχή έχει ο καθένας, τις πλαγιές της Πάρνηθας βλέποντας από κάτω την πόλη να κοιμάται;
Δεν μου είναι εύκολο να το εκφράσω και ούτε, για να πω την αλήθεια, με απασχολεί ιδιαίτερα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι αυτές τις ώρες που κάνουμε το μεγάλο μας τρέξιμο, είναι οι μόνες ώρες της εβδομάδας που δεν με απασχολεί τίποτε άλλο από το μονοπάτι που έχω μπροστά μου, τη φύση γύρω μου, τη θέα και, αραιά και πού, μια πέρδικα που πετάγεται δίπλα μου ή ένα ελάφι που με κοιτά με ανάμικτο φόβο και περιέργεια.
Εντάξει δεν λέω όλη την αλήθεια. Γιατί μαζί με την απόλαυση υπάρχει η επίγνωση ότι αυτές τις ώρες κάνουμε προπόνηση για τον μεγάλο φετινό στόχο, τον Μαραθώνιο του Ολύμπου. Έναν αγώνα που καλύπτει μια διαδρομή 44 χιλιομέτρων με θετική υψομετρική διαφορά πάνω από 3000 μέτρα. Ξεκινά από τον αρχαιολογικό χώρο στο Δίον και φτάνει σε υψόμετρο 2700 μέτρων, στο τελευταίο αλπικό λιβάδι, ακριβώς κάτω από τον θρόνο του Δία. Αυτή την μικρή περιπέτεια της προετοιμασίας σκέφτομαι να καταγράφω στο μπλογκ που ξεκινώ σήμερα στην Athens Voice, θέλοντας να μοιραστώ σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς με όσους και όσες ενδιαφέρονται, είτε είναι δρομείς είτε απλώς έχουν την περιέργεια να παρακολουθήσουν αυτή την εμπειρία.
22°
