Όταν έκανα τον προγραμματισμό μου για τους αγώνες είχα έντονα την αίσθηση ότι προκαλώ την τύχη μου. Θυμόμουν τόσους και τόσους αγώνες που εγώ ή φίλοι έχουμε χάσει από απρόβλεπτες καταστάσεις. Προπονείσαι τέσσερις μήνες για έναν μαραθώνιο και την παραμονή ξυπνάς με γρίπη. Ένας ξαφνικός τραυματισμός σε καθηλώνει. Κι αυτά είναι τα πιο ήπια από τις τόσες απρόβλεπτες καταστάσεις που μπορεί να σου επιφυλάξει η ζωή.
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν είναι βέβαιο ότι θα καταφέρω να πάω στον Ταΰγετο και ομολογώ ότι αισθάνομαι πολύ περίεργα. Από την μια πλευρά όπως είναι φυσικό στεναχωριέμαι, θα είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που δεν θα μπορέσω να πάω σε έναν από τους πιο αγαπημένους αγώνες. Από την άλλη αισθάνομαι ότι δεν είναι δυνατόν, ότι είναι ντροπή και ασυγχώρητος εγωισμός να στεναχωριέμαι για τόσο «ασήμαντα» πράγματα. Ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα που πρέπει να μας απασχολούν.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος μια αρνητική εμπειρία να την αξιοποιήσεις θετικά. Να συνειδητοποιήσεις ίσως ότι πολλά από όσα θεωρούμε δεδομένα, δεν είναι; Να καταλάβεις πόσο τυχερός είσαι για όσα έχεις μπορέσει να κάνεις και για όσα μπορείς ακόμα να κάνεις;
Διάβαζα μια καταπληκτική συνέντευξη του ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου, μιλούσε για την ευτυχία. «Δεν τη βρήκα ποτέ αυτήν τη λέξη στο λεξικό, είτε το δικό μου είτε της οικογένειάς μου» έλεγε. «Δεν μου έλειψε ποτέ και γι' αυτό δεν είχα και μεγάλες απογοητεύσεις». Ίσως τελικά αυτό να είναι και το μυστικό…
22°
