Δεν υπάρχει καλύτερο. Το ονειρευόμουν όλη την εβδομάδα. Το πρωί που ξύπνησα όμως ήταν πολύ διαφορετικά. Πρώτα από όλα το χθεσινοβραδινό φαγητό. Μετά από μισό κιλό κρασί, πατάτες τηγανητές και λουκάνικα, το τελευταίο που θέλεις είναι να σηκωθείς στις 7 και να βγεις έξω. Ταβερνα στο νησί, δύσκολο να αντισταθείς στους πειρασμούς. Άσε που νιώθεις τα πόδια βαριά, το τρίωρο φαντάζει σαν μια αιωνιότητα. Παρ´ όλα αυτά, με μισή ώρα καθυστέρηση, νάμαι στο μονοπάτι για το Κάστρο.
Οι βροχές του χειμώνα δεν έχουν κάνει σοβαρές ζημιές και στα σημεία που έχει χώμα το τρέξιμο είναι ευχάριστο. Το σώμα όμως ακόμα δεν έχει ξυπνήσει. Ο καιρός συννεφιασμένος με πολύ υγρασία. Εκεί που βλέπει ο ήλιος τις πέτρες ειναι εντάξει. Όσο πλησιάζω στη θάλασσα, οι πέτρες βρεγμένες, γλιστράνε πολύ. Από την υγρασία θαμπώνουν τα γυαλιά μου και στην κατηφόρα προς τα Σεράλια, όλο μεγάλες πλάκες, πηγαίνω σαν να περπατώ σε πάγο. Αποφασίζω να συνεχίσω από τον δρόμο προς την χώρα, ακόμα χωρίς ιδιαίτερο κέφι, νιώθοντας ήδη τα πόδια κουρασμένα. Ευτυχώς είναι νωρίς δεν έχει καθόλου κίνηση, το νησί κοιμάται, με εξαίρεση κάποιους εργάτες, Αλβανούς σίγουρα, που δουλεύουν σε ένα σπίτι. Ποιος Έλληνας ασχολειται με αυτά τώρα; Προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα συνεχίσω μετά την χώρα όταν σε ένα γύρισμα του δρόμου βλέπω τον λόφο του προφήτη Ηλία χαμένο μέσα σε ένα σύννεφο. Αυτό ήταν.
Τέτοιο θέαμα σκέφτομαι δεν μπορεί να το χάσω. Το μοναστήρι μέσα στην καταχνιά να το βλέπεις να κρέμεται σχεδόν, πάνω από το κεφάλι σου. Το κέφι μου φτιάχνει αμέσως. Περνάω την Απολλωνία και μπαίνω στον οικισμό της Καταβατής μέσα από πλακόστρωτο και αρχίζω να ακολουθώ τα άσπρα και κόκκινα σημάδια που έχουν βάλει οι Paths of Greece. Σε λίγο είμαι στο μονοπάτι και αρχίζει η ανάβαση. Πλακόστρωτο στο μεγαλύτερο μέρος του, παρ´ όλα αυτά όμως στεγνό προφανώς γιατί ειναι μακριά από την θάλασσα. Σκέφτομαι πόση δουλειά έχουν κάνει για να το φτιάξουν, αφανείς νησιώτες, ποιος ξέρει πότε, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος και νιώθω ότι τους χρωστάω. Στο τρέξιμο νιώθεις πολύ συχνά ευγνωμοσύνη για πολλά. Γι αυτούς που συντηρούν τα μονοπάτια, για την καλή σου τύχη να μπορείς ακόμα να τρέχεις, για το τραγούδι που ακούς και μπορεί να σε κάνει να νιώσεις στιγμές απίστευτης ευφορίας, για την μοναδική θέα, για απρόσμενες συναντήσεις. Συνεχίζω ενώ το σύννεφο έχει καθίσει χαμηλά στην πεδιάδα στο πλάι μου. Το βλέπω σαν να είμαι σε αεροπλάνο, από ψηλά, ενώ από τα ανοίγματα οι ακτίνες του ήλιου φωτίζουν στο βάθος, τα βράχια της ακτής και σπαράγματα γαλάζιου του Αιγαίου.
Όταν φτάνω στο μοναστήρι ο καιρός έχει κλείσει και φυσάει. Η εικόνα του Αιγαίου σε σκούρες αποχρώσεις, καμία σχέση με καλοκαίρι. Κίμωλος, Μήλος, Φολέγανδρος, Αντίπαρος, μισοκρυμμένα από τα σύννεφα, να ξεχωρίζουν σκόρπιες κορφές, σιλουέτες σκοτεινές. Φοράω αντιανεμικό ,το έχω πάντα μαζί ακολουθώντας συμβουλή παλιού δρομέα. Στο βουνό, λέει, ποτέ δεν ξέρεις πότε αλλάζει ο καιρός. Τρώω μια μπάρα και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Σε μισή ώρα είμαι πίσω. Δύο ώρες και πενήντα λεπτά, 18,2 χιλίομετρα, 796 μέτρα υψομετρική διαφορά κι ένα πρωινό στα πιο όμορφα της Σίφνου.
16°
