Το δεξί μου πόδι είναι καιρός που πια δε με ακούει. Η δεξιά μου επιγονατίδα είναι καιρός που πια αρνείται να τεντώσει.
Πρώτο χειρουργείο, αδυναμία και πόνος. Πόνος περπατώντας. Πόνος πέφτοντας βάρος. Πόνος όταν τεντώνει το πόδι. Απλές, κάποτε, κινήσεις φαντάζουν δύσκολες και σφίγγομαι κάνοντάς τις. Πόσο περήφανο ήταν και έγινε τόσο λεπτό και αδύνατο. Δεν αντέχω να το βλέπω δίπλα στο άλλο, το δυνατό. Τον καθρέφτη του που πια δεν είναι. Αυτός ο αδύνατος είναι ο τετρακέφαλος που έβγαζε δεκάρια και ημιμαραθώνιους. Κάποτε.
Οδηγώντας στη Μαραθώνος, βλέπω δρομείς να προπονούνται. Άλλος πόνος αυτός μέσα μου και με σφίγγει, πιο μεγάλος από το φυσικό πόνο. Ο γιος μου δίπλα μου δακρύζει... «Τους είδες, μπαμπά, ε; Δεν πρόλαβα να σου μιλήσω, να σε κάνω να σκεφτείς κάτι άλλο, να μη τους παρατηρήσεις». Και τότε κυλάει και το δικό μου δάκρυ...
Το δάκρυ αυτό κυλάει συχνά. Όταν βλέπω φίλους –παλιά τρέχαμε μαζί–, τώρα κάνουν δεκάρια και πεντάρια χωρίς εμένα, ποστάρουν εικόνες. Όταν το Facebook μου βγάζει διαφημίσεις για αθλητικά παπούτσια. Όταν διαφημίζουν τον Κλασικό. Όταν λαμβάνω emails για αγώνες. Πάλι κλαίω. Απλά γυρίζω από την άλλη να μη δουν τα παιδιά. Ούτε η αγάπη μου. Μα πάντα το καταλαβαίνουν.
Το βράδυ, σχεδόν κάθε δεύτερη νύχτα, ονειρεύομαι ότι τρέχω ξανά. Είμαι ευτυχισμένος στ’ όνειρό μου, νιώθω ότι είμαι ξανά ολόκληρος, γερός, λέω ακόμα ότι όλη αυτή η περιπέτεια είναι το όνειρο. Ξυπνάω, θυμάμαι ξανά ποιο το όνειρο και ποια η πραγματικότητα. Αυτή η σκληρή η αληθινή.
Περνάει ο καιρός. Μήνα το μήνα, φυσιοθεραπείες, personal training, συνεδρίες. Δεν θυμάμαι πόσες πια. Είμαι μαχητής, τόση προσπάθεια, μα ο πόνος εκεί – ακόμη κουτσαίνω, αδύναμος ο τετρακέφαλος, δεν προχωράω. Απλός μηνίσκος, «δε θα πονάς μόλις σε βγάλω απ’ το χειρουργείο, θα τρέχεις σε τέσσερις μήνες». Τι λες – με σακάτεψες, το ξέρεις; Πόναγα τρελά για μέρες μετά το μαχαίρι σου. Έκλεισα εξάμηνο και ακόμη πονάω, είμαι αδύναμος, τις λίγες φορές που προσπαθώ να προσποιηθώ στο ταρτάν, πάω με «ενάμιση πόδι».
Είμαι μαχητής. Δεύτερη εγχείρηση – να σώσω ό,τι μπορώ. Με άλλο γιατρό. Ξανά πατερίτσες, μα βγαίνοντας αυτή τη φορά δεν πήρα ούτε ένα παυσίπονο. Ξανά φυσιοθεραπεία, προσπάθεια. Δεν είναι εύκολο. Τίποτα που αξίζει δεν είναι. Η φυσιοθεραπεύτρια φωνάζει «μην κλέβεις». Ζορίζομαι, σφίγγω τα δόντια, την ακούω. Ισομετρικές κάθε βράδυ. Τρεις φορές την εβδομάδα, μιάμιση ώρα μαρτύριο μαζί της. Το ξέρω το έργο, το βλέπω τόσο καιρό. Άντε να δούμε.
Οι μήνες γίνανε χρόνος. Ένας χρόνος εκτός. Κι οι δρομείς γύρω μου συνεχίζουν. Πήρα βάρος στη μέση. Ναι, τρώω, δεν μπορώ να το παλέψω κι αυτό. Έχασα δύο Κλασικούς, κι απαρηγόρητος τον Νοέμβρη την Κυριακή του αγώνα κλείνω Facebook, μπλοκάρω δρομείς και νέα. Μα είναι εκεί – πάντα εκεί, στο μυαλό μου. Και στα όνειρά μου.
Δεκαπέντε μήνες. Ακόμη πονάνε κάποιες κινήσεις. Η επιγονατίδα φωνάζει όταν τεντώνεται. Το πήρα απόφαση, αυτό δεν θα φτιάξει. Ποτέ. Μα η επαναληπτική μαγνητική είναι πιο ελπιδοφόρα. Το πόδι γέμισε, φούσκωσε, και μοιάζει πιο φυσιολογικό. «Δε θα τρέχεις στο δρόμο, μόνο ταρτάν και χόρτο. Και πάρ’ το αργά, μέχρι πεντάρια, άντε κανένα δεκάρι. Όταν σε αποδεσμεύσω. Όταν...» Δεν τολμάω να χαρώ. Συγκεντρώνομαι στην πρέσα και στο ισομετρικό. Στα λάστιχα, στην μπάλα ισορροπίας. Τρεις φορές τη βδομάδα. Ισομετρικές στο σπίτι κάθε βράδυ, τις άλλες.
Αν συνεχίσω έτσι, θα σας ξαναβρώ, ελπίζω. Πενταράκια στα γήπεδα, άντε σε κανένα ομαλό trailing. Και, αν θέλει ο Θεός ή ό,τι αγαθό υπάρχει εκεί πάνω, έστω και μία φορά το χρόνο στο δεκάρι του Κλασικού.
