Σε αυτό το σπίτι μένω από το ’97, αν και στην περιοχή του άλσους Συγγρού, κοντά στο ομώνυμο νοσοκομείο, ζω περισσότερα χρόνια. Τη διάλεξαν οι γονείς μου τη δεκαετία του ’70 γιατί είναι κέντρο-απόκεντρο και γιατί εμείς οι Κερκυραίοι είναι αδύνατον να ζήσουμε χωρίς πράσινο. Το σπίτι αυτό είναι δώρο Θεού. Έχει μπροστά του το άλσος και παρότι μένω στο κέντρο ζω μέσα στο πράσινο, μυρίζω το χώμα μετά τη βροχή, ακούω πουλιά και, ακόμη και μέσα από το σπίτι, βλέπω μόνο δένδρα. Δεν ξέρω αν το σπίτι μου έχει στιλ και ποιο είναι αυτό, πάντως αν έχει είναι το δικό μου.
Μου μοιάζει. Φανερώνει με την πρώτη ματιά τη δουλειά μου, την καταγωγή μου, τη ζωή μου μέχρι σήμερα. Δεν δεσπόζουν μεγάλα έργα τέχνης, αλλά «τεκμήρια» των προσωπικών μου σχέσεων με τους καλλιτέχνες. Ελάχιστα πράγματα έχω αγοράσει. Τα στρώματα των κρεβατιών, έναν καναπέ που χρειάστηκε επειγόντως... Δεν είμαι αδιάφορη, αλλά δεν έχω την αγωνία να αγοράσω κάτι. Βρίσκω πιο σημαντικό να μου «έρθει». Τα περισσότερα έπιπλα, λοιπόν, έφτασαν σε μένα από σπίτια δικών μου: του παππού, της θείας, των φίλων μου… Είμαι θιασώτης της ανακύκλωσης. Τώρα που το σκέφτομαι, έχει ένα στιλ ετερόκλητο και νομαδικό, μια κι εγώ από παιδί κινούμαι πολύ και συνδέομαι με χώρους, χώρες, άτομα. Είναι ένα συνονθύλευμα αντικειμένων από διαφορετικές εποχές και φάσεις της ζωής μου αλλά και αυτής αγαπημένων ανθρώπων. Μου αρέσουν τα λίγα χρώματα, το άσπρο και το μαύρο. Όμως, το χειμώνα το σπίτι γίνεται πολύχρωμο χάρη σ’ ένα τεράστιο κιλίμι που ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, διπλωμένο στο... κεφάλι ενός Τούρκου στην Κωνσταντινούπολη και αγόρασα, επιτόπου, στο δρόμο!
Κατερίνα Κοσκινά
Τις περισσότερες ώρες τα τελευταία έξι χρόνια που εργάζομαι για το ΚΜΣΤ, τις περνάω στο γραφείο. Ούσα εντός του... δεν το βλέπω. Η μεγάλη δρύινη πόρτα που δίνει στο καθιστικό δεν έχει φύλλα κι έτσι το μάτι μου πλανιέται στο χώρο που ανοίγεται μπροστά μου και στη φύση. Το πιο αγαπημένο μου σημείο; Φυσικά, το δωμάτιο της κόρης μου και μετά η κουζίνα, που θεωρώ ανέκαθεν εργαστήριο τροφής και ιδεών. Το σπίτι για μένα είναι κέλυφος. Παλιότερα μιας μοναχικής χελώνας, τώρα μιας ολιγομελούς οικογένειας. Έχω πάθος να ψάχνω για σπίτια και είμαι φανατική των αγγελιών. Ζητούμενο πάντα, ο ορίζοντας και το πράσινο. Όχι, δεν θα το άλλαζα εύκολα το σπιτάκι μου. Σας είπα: είναι δώρο Θεού. Δεν μου λείπει κάτι. Πειρασμός; Ίσως κάποιο που θα έβλεπε τη θάλασσα, ή μάλλον την Ακρόπολη. Aν γίνεται και τα δύο.
Η ιστορικός Τέχνης Κ.Κ. είναι η νέα διευθύντρια του ΕΜΣΤ.
1. Η βιβλιοθήκη είναι από το δικηγορικό γραφείο του παππού μου, στη συνέχεια πέρασε στον πατέρα μου και τώρα την έχω εγώ. Μου αρέσει να κάθομαι στο ίδιο κάθισμα και να δουλεύω στο γραφείο δύο ανθρώπων που όρισαν τη ζωή μου.
2. Όταν έχεις τόση πρασινάδα έξω δεν έχεις ανάγκη φυτά και λουλούδια. Αλλά όταν μου χαρίζουν ένα ζωντανό φυτό κάνω ό,τι μπορώ για να ζήσει. Έχω κάποια από φοιτήτρια!
3. Η σκαλιστή «κασαδούρα», το δρύινο πλαίσιο της πόρτας και το ύψος των δωματίων (3 μ.) μου θυμίζουν το σπίτι των γονιών μου στην Κέρκυρα.
4. Ένα Μπαρ του Παύλου, ενθύμιο της επιμέλειας της αναδρομικής του από το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου, στο οποίο εργάζομαι πάνω από 22 χρόνια.
5. Πορτρέτο μου, ή καλύτερα εκμαγείο του κεφαλιού μου, φτιαγμένο ένα βράδυ από τον Νίκο Αλεξίου με τα συρματάκια που δένουμε τις σακούλες σκουπιδιών.
6. Το βραβείο που μου δόθηκε από τον ΟΜΕΠΟ το ’98 για την καλύτερη επιμέλεια έκθεσης της χρονιάς, αυτής του Παύλου.
7. Κηροπήγιο που μου χάρισε πριν χρόνια η Αλεξάνδρα Τσουκαλά, σε συνέχεια της συνεργασίας μας στο Ίδρυμα Ι. Φ. Κωστοπούλου για το βιβλίο «Τα Θεόκτιστα», του πατέρα της, Άρη Κωνσταντινίδη.
8. Έργο του Γιάννη Μιχαλούδη από μια συνεργασία μας στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Είναι μια σύνθετη κατασκευή που ουσιαστικά προστατεύει το ευαίσθητο υλικό, από 99% αέρα και 1% γυαλί, ενός ειδωλίου. Εντυπωσιακό το βράδυ.
9. Το «Αυγό» είναι έργο του Γ. Ζογγολόπουλου. Μου το έστειλε λίγο πριν «φύγει». Είχαμε μια πολύ ζεστή σχέση.
10. Πολύ ευαίσθητο, αγαπημένο σχέδιο του Valentino Marengo, που αγόρασα στην πρώτη του έκθεση. Είναι η προσωπογραφία ενός άντρα.
11. Τη λάμπα την κληρονόμησα από την προγιαγιά μου. Είναι σε ετοιμότητα για διακοπή ρεύματος. Μ’ αρέσει να συνυπάρχουν κομμάτια της δικής μου καθημερινότητας με αυτά του παρελθόντος.
12. Το φωτιστικό, που δεν δίνει καλό φως, είναι ένα ραγισμένο παλιό φανάρι που αγόρασα φοιτήτρια από το Παγκράτι.
13. Τοπίο της Μάνης, ένα μικρό έργο της Άννης Κωστοπούλου που την αγαπώ πολύ και της χρωστάω πολλά.
12°
