Σάββατο, Θεσσαλονίκη, Ιούλιος μήνας. Βρέχει. Κάθομαι στο σπίτι και χαζεύω στο facebook. Πόσες ώρες άδικα χαμένες. Οι ένοικοι της απέναντι πολυκατοικίας κάθονται στο μπαλκόνι, καπνίζουν, πίνουν κρασί, κρέμονται στα κάγκελα και κοιτούν τον κόσμο. Φέτος δε νομίζω ότι θα ζήσω το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι και εννοώ το νησί, τη θάλασσα, τις ώρες που δεν υπάρχουν, τις μέρες που χάνονται. 3η χρονιά τώρα δε θα πάω στο νησί. Λίγο η ασυνεννοησία, η δουλειά, δυο γάμοι καλών φίλων -πάντα παντρεύονται όλοι στις πιο λάθος εποχές- κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα και θα περάσω, με ένα μικρό διάλειμμα, το καλοκαίρι μου στη Θεσσαλονίκη. Ήδη με έχει πιάσει ένας κόμπος στο στομάχι, όσο το σκέφτομαι αυτό.
Πριν λίγο, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Μια φίλη με ενημέρωσε ότι μόλις γύρισε από τη θάλασσα. Της κλείνω το τηλέφωνο, με τη δικαιολογία ότι πρέπει να συνεχίσω το γράψιμο. Μια άλλη φίλη, μου στέλνει μήνυμα ότι είναι σε μια παραλία στην Ανάφη και ότι δεν έχει σήμα. Της απαντάω με ένα «ζηλεύω» και πολλά θαυμαστικά. Χρόνια πριν, στην Αστυπάλαια, έμενα για ώρες μέσα στη θάλασσα, γινόμουν ένα με το νερό, μέχρι τα σώμα μου να γίνει και αυτό διάφανο. Τα ελληνικά νησιά τα εκτίμησα μεγαλώνοντας. Πριν προτιμούσα να περνάω τα καλοκαίρια μου στο εξωτερικό. Όταν όμως πήγα στην Αστυπάλαια όλα άλλαξαν, εκεί ανακάλυψα γιατί τα νησιά έχουν θαμώνες.
Την πρώτη φορά που πήγα στην Αστυπάλαια ήταν το 2009, παρέα με δυο φίλες και ένα σκυλί, τη Suvi που στα φιλανδικά το όνομά της σημαίνει καλοκαίρι. Θυμάμαι είχαμε μείνει για 15 μέρες στο τρελό κάμπινγκ, το μοναδικό του νησιού. Επειδή δεν υπήρχε χώρος μέσα στο κάμπινγκ είχαμε στήσει τις σκηνές μας σε ένα διπλανό χωράφι, που δεν υπήρχε καμία σκιά. Αλλάξαμε 2 φορές τα εισιτήρια της επιστροφής, δε θέλαμε να γυρίσουμε πίσω στην Αθήνα. Στην Άρτεμις, ένα μαγικό μπαρ, ζητούσα από τον ντι-τζέι να παίξει το Sometimes των James. Έχω πολύ καιρό να ζητήσω από κάποιον να παίξει ένα τραγούδι που αγαπώ. Αυτές τις διακοπές τις κουβαλάω ακόμα μέσα μου. Ήμασταν ξέγνοιαστοι, δεν υπήρχε η κρίση, το άγχος με τα λεφτά, τη δουλειά και όλα τα άλλα, τα πολλά που κουβαλάει πια ο καθένας μας. Μάλλον για αυτό πια δε μπορούμε να συναντηθούμε οι άνθρωποι, λόγω αυτών των «πολλών».
Ο φίλος μου ο Θωμάς στο τηλέφωνο μου λέει ότι οι άνθρωποι επιλέγουν τη μοναξιά. Για αυτό όλοι μας υπογράφουμε σύμφωνα συμβίωσης με τους εαυτούς μας. Ο Θωμάς προσπαθεί να με πείσει να γράψω για τον έρωτα. Έρωτας ανίκητη μάχη, σκέφτομαι και χαμογελάω. Είναι αργά, κανονικά θα έπρεπε να είχα βγει έξω, αλλά δεν είχα όρεξη. Τα Σάββατα δεν είναι μέρες για να βγαίνεις. Τα Σάββατα του καλοκαιριού τα περνάς στη θάλασσα. Η βροχή σταμάτησε και μεταξύ μηχανών και αυτοκινήτων που βρυχώνται, ακούς τη χορωδία των τζιτζικιών. Η Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι δεν υποφέρεται λόγω της υγρασίας, το φθινόπωρο της πάει πιο πολύ. Καλοκαίρι στην πόλη λοιπόν. Εντάξει πόσο άσχημα μπορεί να είναι; Μπορεί να είναι και ωραία, αυτό το σενάριο τώρα μόλις το σκέφτηκα. Καλοκαιρινή, αστική ραστώνη… Τα λέμε την επόμενη Κυριακή.
18°
