Τα καλοκαίρια μας. Ήλιος, θάλασσα, αλάτι, ιώδιο, μαλλιά αλατισμένα, σαγιονάρες, σορτς, φλερτ, γέλια, όλα μακριά από την καθημερινότητά μας, για μένα σηματοδοτούν τα χρόνια μου. Γυρνάω πίσω και με θυμάμαι να παίζω στην άμμο, να παλεύω με τα κύματα, να ηρεμώ απ’ όσες σκέψεις μπορεί να με βαραίνουν από τον χειμώνα, σαν να ξεπλένονται από την θάλασσα και μαγικά να εξαφανίζονται.
Τα υπέροχά μας καλοκαίρια.
Η εποχή της ελευθερίας και της ανεμελιάς, που μπορεί στις μέρες μας να κουβαλάμε τις σκέψεις μαζί, αλλά οι αναμνήσεις τους είναι που μας κάνουν να νοιώθουμε ζωντανοί και ελεύθεροι. Αυτό το φως του Απόλλωνα, οι ιριδισμοί του, αέναο δεν σταματά ποτέ, κάτι σαν ένα παιχνίδι καλοκαιρινό με χρώματα όπου όλα μπερδεύονται γλυκά κι όπου το κάθε αεράκι, μοναδικό, εκπέμπει την δική του ενέργεια. Σκέφτομαι τον ήλιο, τις ακτίνες του, μαυρισμένο δέρμα, ανάγκη ελευθερίας και παιχνιδιού που τόσο μας λείπει σήμερα.
Αυτήν την ενέργεια αποζητώ σαν ένα κλεφτό φιλί στο στόμα, μια παγωμένη λεμονάδα, ένα χάδι της άμμου και του ήλιου πάνω μας, κάτι σαν σύμβολο ελευθερίας, ένας αέρας που φυσάει κι ανακατεύει τα μαλλιά μας.
Ναι, ήρθε η ώρα που θα φορέσουμε τα μακό φορέματά μας, τις κελεμπίες μας, τα σορτσάκια μας, ένα καπέλο, κι ένα φυλαχτό με μια πίστη ενός εσωτερικού καλοκαιριού που δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει με τίποτα. Κάθομαι και κοιτώ από τη βεράντα μου τη θάλασσα και νοιώθω υπέροχα. Ακόμα κι όταν πέσει η νύχτα εγώ είμαι ένα μικρό κορίτσι που παίζει μέχρι να το φωνάξουν να πάει για ύπνο, κι όλο αναβάλλει να μπει μες το σπίτι, όλο κάτι βρίσκει για να μείνει εκεί γιατί ξέρει πως αυτό που περιμένει είναι πολύτιμο.
Κάποτε είχα δει μια διαφήμιση, της Guardian νομίζω ήταν, που έδειχνε μια ηλικιωμένη να περπατά στο πεζοδρόμιο κι έναν άντρα να την βλέπει να της επιτίθεται και να την ρίχνει μακριά. Μετά, άλλαζε η οπτική της κάμερας κι έβλεπες πάλι την ηλικιωμένη γυναίκα να περπατά ενώ έπεφτε με ταχύτητα ένα πιάνο από ψηλά καταπάνω της, όπου ορμάει ο ίδιος άντρας την σπρώχνει και την σώζει. Αυτή ακριβώς η αλλαγή οπτικής γωνίας είναι η πάλη μου και η πίστη σε κάτι καλύτερο, σε ό,τι καλύτερο υπάρχει μέσα κι έξω μας που ξεχνάμε να δούμε. Αυτές οι διαφορετικές μοίρες γίνονται καλειδοσκόπιο κι αλλάζουν συνδυασμούς της πραγματικότητας κάνοντάς την μαγική, να ίπταται πάνω απ’ όλα. Σαν ένα κύμα που σού χαϊδεύει τα πόδια η σε ρίχνει κάτω κι εσύ γελάς γιατί σ’ αρέσει να παίζεις με την θάλασσα, που δεν είναι άλλη από την ίδια την ζωή.
