Ήμουν στο δημοτικό, πρέπει να ‘μουν στην Πέμπτη, όταν αντέδρασα πρώτη φορά στο λάθος του συστήματος. Η μητέρα μου ήταν Αντλεριανή που απαγόρευε οποιαδήποτε μορφή βίας κι έτσι μαθημένη μού φαινόταν αδιανόητο όταν ο δάσκαλος των μαθηματικών χτυπούσε με τον χάρακα τις παλάμες των μαθητών που απαντούσαν λάθος. Γνωρίζοντας πως ο μαθηματικός, Παππά τον έλεγαν, και η μητέρα μου τα πήγαιναν καλά πίστευα ότι θα σταματήσει αυτόν τον εξευτελισμό του μεσαίωνα γιατί πίστευα πως οι φίλοι έχουν κοινές απόψεις, ήμουν μικρή και αθώα. Μαθηματικά λοιπόν, καλεί μια μαθήτρια να λύσει μια άσκηση αυτή δεν ήξερε τι της γινόταν, ήταν και χαζούλικο παιδί χαμηλών τόνων και τη φώναξε στην έδρα να την ραπίσει. Με κλειστά μάτια αυτή της τρέχαν δάκρυα ενώ αυτός χτυπούσε και βλέποντάς την εκείνη τη στιγμή τα πόδια μου με σήκωσαν από την καρέκλα κ φώναξα «ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ Κ ΕΙΣΤΕ ΔΑΣΚΑΛΟΣ! ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ!».
Αφού η φωνή είχε βγει πριν την επεξεργαστώ βρέθηκα μετέωρη μες την ντροπή με όλη τη τάξη να με κοιτάζει άναυδη με τον δάσκαλο να ‘χει μείνει με τον χάρακα στον αέρα. Τι είπες παιδί μου; Με ρώτησε και ακάθεκτη με τη φόρα που είχα πάρει συνέχισα «ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΩΜΑ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΛΕΡ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΧΤΥΠΑΤΕ ΠΑΙΔΙΑ», σίγουρη πως η μοίρα μου θα ‘ταν να πάω στον διευθυντή. Αντ’ αυτού ο δάσκαλος κώλωσε, άφησε κάτω τον χάρακα και δεν ξαναχτύπησε ποτέ κανέναν.
Ακόμα θυμάμαι πως τρέμαν τα γόνατά μου, και μου έτρεχαν δάκρυα, ενώ υπερασπιζόμουν τα παιδικά δικαιώματα και θαυμάζω την ικανότητα που είχα να διεκδικήσω το σωστό.
Απ’ όλα τα χρόνια στο σχολείο αυτό ήταν το κυριότερό (ίσως και το μοναδικό) μου μάθημα.
25°
