Είναι απόγευμα ενός τελευταίου χειμώνα. Σε λίγο θα έρθει η άνοιξη και η Αθήνα θα ομορφύνει. Της πάει η Άνοιξη περισσότερο από τις άλλες εποχές. Όλοι νομίζουν ότι η εαρινή ισημερία ξεκινάει με το που θα μπει ο Μάρτιος. Οι επιστήμονες όμως, έχουν άλλη γνώμη, λένε ότι θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 20 Μαρτίου στις 04:15 το πρωί. Πρέπει να βάλω ξυπνητήρι εκείνη την ημέρα.
Έχουμε συναντηθεί σε έναν καφέ του κέντρου, από αυτά που πηγαίνεις μετά τη δουλειά και ξεχνιέσαι και φεύγεις τις πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας. Εμείς πια δε ξεχνιόμαστε. Γύρω μας άνθρωποι ντυμένοι μασκαράδες, τα μαλλιά μας και του ρούχα μας έχουν γεμίσει κομφετί και οι σερπαντίνες σα φίδια έχουν τυλιχτεί γύρω από τα πόδια μας. Η μουσική είναι δυνατή, σε κάνει να θέλεις να χορέψεις. Βγαίνουμε για τσιγάρο και ησυχία έξω από το μαγαζί και αρχίζουμε να συζητάμε για την άνοιξη και τους σωτήρες όχι της πολιτικής, αυτοί πέθαιναν εδώ και καιρό, ούτε της θρησκείας εκείνοι δε ξέρω αν υπήρξαν ποτέ τους, αλλά της ζωής μας και αυτούς με πολλά εισαγωγικά. Ο συνομιλητής μου κατέληξε ότι κουράστηκε να ψάχνει για σωτήρες, κι εγώ απλά θυμήθηκα ένα καλοκαίρι πολλά χρόνια πριν σε ένα νησί του Αιγαίου.
Αποχαιρετηθήκαμε ύστερα από πολλές βότκες λεμόνι και λίγα τσιγάρα. Έφτασα στο σπίτι με τα πόδια. Ήταν ακόμα νωρίς. Είχα καιρό να περπατήσω στη νυχτερινή Αθήνα. Καμιά φορά αργά τη νύχτα μπορείς για λίγα λεπτά να πατήσεις πάνω στην άσπρη γραμμή που χωρίζει την άσφαλτο. Παλιά τον Αύγουστο όταν η Αθήνα άδειαζε μπορούσες. Μετά βίας το ρολόι έδειχνε 11:00 η ώρα. Δε μπορούσα να κοιμηθώ. Έπλυνα τα πιάτα, καθάρισα το τραπεζάκι του σαλονιού. Άνοιξα την τηλεόραση. Σκεφτόμουν τους σωτήρες και εκείνο το καλοκαίρι. Ήμουν ο λάθος άνθρωπος στο πιο όμορφο νησί του κόσμου. Είναι περίεργο να βρίσκεσαι στο σωστό μέρος και εσύ να είσαι το πιο αταίριαστο πλάσμα σε αυτό. Κάπως έτσι αισθανόμουν εκείνο το καλοκαίρι. Ίσως έφταιγε η μετάβαση από το εξωτερικό στην Ελλάδα, το άγχος για το μετά, η έλλειψη προσανατολισμού και η τυχαία επιλογή ανθρώπων για να περάσω τις διακοπές μου.
Θυμάμαι ένα βράδυ σχεδόν μεθυσμένη, μα περισσότερο απογοητευμένη από τον εαυτό μου, γύρισα με τα πόδια από τη χώρα του νησιού στο κάμπινγκ που μέναμε. Παρόλο που ήμουν εξαντλημένη ήθελα να πιω κι άλλο μέχρι να πεθάνω. Το μπαρ του τρελού κάμπινγκ ήταν ακόμα ανοιχτό. Πηγαίνοντας εκεί συνάντησα τον τύπο που κάθε πρωί προσπαθούσε να μου πιάσει συζήτηση, αλλά εγώ τον απέφευγα. Τώρα όμως τον είχα ανάγκη. Καμιά φορά είναι πιο εύκολο να εξομολογείσαι σε αγνώστους που συναντάς τυχαία στη ζωή σου, γιατί ίσως μέσα σου ξέρεις ότι δε θα τους δεις ποτέ ξανά. Σε παρατηρώ τόσες μέρες μου είπε, και αναρωτιέμαι τι θέλει ένα κορίτσι σαν κι εσένα σε αυτό το κάμπινγκ, σε φανταζόμουν να μένεις σε ένα δωμάτιο στη χώρα. Αυτό μόνο πρόλαβε να πει, γιατί μετά προσπαθούσε να με ηρεμήσει, αφού έκλαιγα με αναφιλητά. Και ύστερα, άρχισα να του μιλάω ακατάπαυστα χωρίς καν να ακούω τι λέω. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι του είπα ότι περιμένω κάποιον να με σώσει. Εκείνος με περίσσια σοφία και ακόμα περισσότερη υπομονή με κέρασε ένα τζιν και μου είπε: «Πουλάκι, στη ζωή μας ψάχνουμε συγκατοίκους και όχι σωτήρες».
