Ακούς το συρμό να έρχεται και εσύ τρέχεις στις κυλιόμενες. Για λίγο χάνεις την ισορροπία σου. Επανέρχεσαι όμως και συνεχίζεις να τρέχεις. Φοράς πάλι αυτό το στενό σου κουστουμάκι. Δυο νούμερα πιο μικρό από το κανονικό σου μέγεθος, επίτηδες για να σου κρατάει την ανάσα σε συνεχόμενα τέμπο του staying alive.
Κατεχάκη-Πανόρμου. «Staying alive» ψιθυρίζεις κρυφά στον εαυτό σου κάθε πρωί που φοράς το κουστουμάκι σου. Χρώμα μπλε βαθύ, του κοβαλτίου. Το διάλεξες επίτηδες δυο νούμερα μικρότερο για να σου κόβει την ανάσα. Από μικρός έμαθες να παίζεις ρόλους. Όλα ξεκίνησαν με το ρόλο του καλού παιδιού, αυτός είναι ο πιο δύσκολος. Το ομολόγησες για πρώτη φορά πριν ένα χρόνο. Σηκώθηκες μες στη νύχτα και ξέσπασες μπροστά από τα εικονίσματα που έχεις στοιβάξει σε ένα ράφι της κουζίνας. Κρεμάστηκες από το ντουλάπι και εξομολογήθηκες σε έναν Ιησού γυμνό επί ξύλου κρεμάμενος. Αυτός γυμνός και εσύ φορώντας το κουστουμάκι σου. Υπόκωφες βοές να σου σχίζουν τα σωθικά και η γυναίκα σου να κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Το καλό παιδί, ο πιο δύσκολος ρόλος.
Πανόρμου – Αμπελόκηποι. «Staying alive, επανέλαβε μετά από εμένα», αυτή τη φορά το alive κόλλησε στην άκρη των χειλιών σου. Τα χείλια σου είναι φαγωμένα από το κρύο. Με τη γυναίκα σου δε φιλιέστε πια. Ανταλλάσσετε μικρές καληνύχτες, το καλή το σκεπάζει το πάπλωμα, και το νύχτα απομένει στο μέσον του κρεβατιού χωρίζοντάς σας. Το καλό παιδί, ο πιο δύσκολος ρόλος. Αμπελόκηποι – Μέγαρο Μουσικής. Στο τζάμι κοιτάζεις νοσταλγικά τον αντικατοπτρισμό σου. Είσαι 40, έχεις κάνει ένα γάμο. Έχεις ένα παιδί. Φοράς ένα στενό κουστουμάκι. Στη δεξιά τσέπη το σακακιού σου αν ψάξει κανείς θα βρει ένα καφέ πορτοφόλι. Σε ένα τσεπάκι είναι κρυμμένη μια ασπρόμαυρη φωτογραφία μιας γυναίκας από το παρελθόν. Έχεις σκούρα μάτια. Τις Κυριακές νιώθεις ένα πόνο στο στέρνο, μόνο τις Κυριακές. Τις υπόλοιπες μέρες είσαι αυτός που νιώθει μόνος του μες στο μετρό. Ευαγγελισμός – Σύνταγμα τελευταία στάση. Λίγο ήλιο, θέλεις να δεις τον ήλιο.
Δε μπορείς να αναπνεύσεις. Τρέχεις πάνω στην κυλιόμενη. Σπρώχνεις σώματα. Κάποια από αυτά μοιάζουν σαν κεραίες, άλλα έχουν οβάλ σχήμα. Αν τα ρίξεις κάτω άραγε θα λυγίσουν ή θα σπάσουν; Δεν τολμάς να το κάνεις. Συνεχίζεις να τρέχεις. Στο Σύνταγμα δε μοιράζουν πια free press. Οι νεραντζιές έχουν σημάδια από τους αυτόχειρες. Λίγο ήλιο, θέλεις να δεις τον ήλιο, αλλά σε αποσυντονίζουν τα βήματα των περαστικών. Όταν περιμένεις να αλλάξει το φανάρι σε πράσινο ξεχνάς να στρέψεις το βλέμμα σου προς τον ουρανό. Σε καθηλώνει το κόκκινο. Κόκκινο. Θέλεις να κάνεις σεξ με τη γυναίκα που περνάει δίπλα σου. Την ακολουθείς. Την ποθείς. Έχει καστανά μακριά μαλλιά. Θέλεις να περάσεις τα δάχτυλα σου από μέσα τους. Δεν προλαβαίνεις. Χάνεται κάπου στην Κολοκοτρώνη.
Στην Ευριπίδου τα μαγαζιά με τις λάμπες και τα καλώδια έχουν μόλις ανοίξει. Σήμερα όπως και χθες νιώθεις μόνος. Σκέφτεσαι να αγοράσεις ένα άσπρο καλώδιο. Τη μια του άκρη θα την περάσεις γύρω από το λαιμό σου και την άλλη γύρω από το ντουλάπι με τα εικονίσματα. Όπως βγαίνεις στην Αθηνάς βλέπεις τα σημάδια του ήλιου πάνω στο πεζοδρόμιο. Κάποτε οι άνθρωποι έκλαιγαν μόνο μέσα στα μπαρ. Τώρα πια κλαίνε παντού στα σούπερ μάρκετ, στα ασανσέρ, στο δρόμο. Μικρές αστραπές κρυμμένες κάτω από άσπρα βαμβακερά πουκάμισα που ταιριάζουν με μπλε κουστούμια. Δεν είσαι αυτός. Κάθεσαι απλά παρατημένος σε ένα μπαρ και αμίλητος κοιτάς το τώρα. Λίγο ήλιο γαμώτο!
