Είναι απελπισμένοι. Άθελα σου βρίσκεσαι υπόλογος για εγκλήματα που δεν έχεις διαπράξει. Με κάποιον όμως τρόπο είσαι συνένοχος γιατί κάνεις αυτή τη δουλειά. Δε ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω. Μου έχουν σπάσει τα νεύρα. Βρισκόμενη στο πεδίο τόσο καιρό έχω κουραστεί. Δεν υπάρχει καμία αξιοπρέπεια εδώ. Και έρχονται και αυτοί οι εθελοντές από τις άκρες του κόσμου. Εμφανίζονται σα Μεσσίες με τα ροδουλά τους μάγουλα, κάθονται για μια εβδομάδα και μοιράζουν αγάπη, έτσι αβίαστα και ύστερα την παίρνουν και φεύγουν. Να μοιράζεις αγάπη, αλλά σε όλους, όχι σε μερικούς. Δε ξέρω, νομίζω ότι όλο αυτό είναι άρρωστο. Τι δουλειά έχω εδώ σε αυτό το νεκροταφείο; Τουλάχιστον στην εμπόλεμη ζώνη θα σε βρει μια σφαίρα, μια βόμβα και θα σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα, εδώ είναι νεκροταφείο ψυχών μόλις 20 λεπτά μακριά από την πόλη. Τι δουλειά έχω εγώ εδώ; Τι δουλειά έχουν αυτοί εδώ; Είναι και αυτή η γαμημένη κρίση σε όλα, που σε εξουθενώνει. Θέλω να ζήσω γαμώτο…
Κάθε πρωί τους βρίσκω συγκεντρωμένους έξω από τα κοντέινερ των μεγάλων διεθνών οργανισμών. Περιμένουν άλλοτε με υπομονή και άλλοτε βάζοντας τις φωνές. Οι οργανώσεις έρχονται και φεύγουν. Και εμείς προσπαθούμε να κλείσουμε τρύπες. Άλλος έχασε το λεωφορείο για την προκαθορισμένη του συνέντευξη με την υπηρεσία ασύλου. Τον πήρε ο ύπνος, δεν είχε ξυπνητήρι, το λεωφορείο ήρθε και έφυγε, ποιός ξέρει τι είναι αλήθεια και τι όχι. Κάθονται εκεί με τα γερασμένα τους πρόσωπα. Η προσφυγιά σε γερνάει, γεμίζει με ρυτίδες το σώμα. Ξέρεις τι είναι να είσαι 30 χρονών και να δείχνεις 50; Ξέρεις τι είναι να χάνεις δικούς σου ανθρώπους; Ξέρεις πώς είναι να μιλάς μια γλώσσα ξένη και να χάνεσαι στη μετάφραση; Πόσες λέξεις χάνονται και συναισθήματα κάθε φορά που προσπαθείς να συνεννοηθείς. Εμείς έχουμε δίπλα μας τους διερμηνείς. Παιδιά 20 χρονών που ήρθαν από την άκρη του κόσμου για αυτή την κρίση. Εκείνοι μιλούν τη γλώσσα τους. Μας ακούνε και σαν καλοί γραμματείς μεταφέρουν όσα λέμε. Κι όμως κάτι χάνεται την ώρα της μεταφοράς. Τόνοι, λέξεις, νοήματα, συναισθήματα. Κι όμως με κάποιους συνεννοείσαι μόνο με τα μάτια και αυτό είναι αρκετό.
Είναι Κυριακή μεσημέρι. Δυο μέρες δεν έχω βγει από το σπίτι. Θέλω να κοιμηθώ αλλά δε μπορώ. Κοιμάμαι και ξυπνάω με τους ίδιους εφιάλτες. Σκέφτομαι το πρόγραμμα στο νοσοκομείο. Αύριο θα έχω 10 ασθενείς και έναν μεταφραστή. Ύστερα από απαίτησή μου, η ομάδα μου (εγώ και ένας διερμηνέας) δε δουλεύει πια τα σαββατοκύριακα. Τουλάχιστον σε αυτό υποχώρησε ο Υπεύθυνος. Δεν έχει ιδέα τι κάνει. Τυχαία βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Νομίζει ότι θα σώσει τον κόσμο, μάλλον προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του. Ποιος ξέρει τι κουβαλά μέσα του.
Ο Αμπού είναι 38 χρονών δε ξέρω σε ποια πόλη γεννήθηκε. Δεν έχω χρόνο να μάθω για αυτόν ποιός είναι, πώς ήταν η ζωή του. Είναι άλλοι 9 Αμπού που περιμένουν στην αίθουσα αναμονής, ώρες ατέλειωτες που μοιάζουν με αιώνες. Τα νοσοκομεία ακόμα δεν έχουν διερμηνείς. Περιμένουμε στην άκρη του διαδρόμου. Με πονάει η μέση μου και το κεφάλι μου. Νιώθω ένα σφίξιμο στο στήθος μου. Ο γιατρός ύστερα από ώρα δέχεται να μας δει, δεν έχουμε κλείσει ραντεβού το κάνει χαριστικά λόγω της οικογενειακής μας φιλίας. Στο γραφείο του ακούγεται από ένα κασετόφωνο το Freelove - Depeche Mode.
Ο γιατρός με βάζει να του μεταφράσω το ιστορικό του ασθενή. Δυστυχώς δε μπορώ να καταλάβω τι γράφει η γιατρός που τον κουράρει. Τα γράμματα της μοιάζουν σα μικρούς ανεμοστρόβιλους. Τελικά, το παίρνει εκείνος και αρχίζει και το διαβάζει. Οι γιατροί έχουν έναν κώδικα επικοινωνίας, ειδικά όταν γράφουν οδηγίες και συνταγές, που μόνο αυτοί μπορούν να τον καταλάβουν. Ύστερα από λίγα λεπτά βγάλαμε άκρη για την κατάσταση του ασθενή. Τού αλλάζει το μικρό σακουλάκι που κρέμεται από το σώμα του, το οποίο για κακή μου τύχη είναι διαφορετικό από εκείνο που είχαν δώσει οι γιατροί στον ασθενή στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν πριν. Ο Αμπού πανικοβλημένος παρατηρεί τη διαφορά και αρχίζει να ρωτάει τον γιατρό για την ανομοιότητα και απαιτεί το ακριβώς ίδιο σακουλάκι. Αρχίζει μια μαραθώνια διάσκεψη μεταξύ εμένα και του μεταφραστή, ο Αμπού όμως είναι ανένδοτος και ο γιατρός χάνει τη ψυχραιμία του και μας διώχνει κακήν κακώς από το ιατρείο, ενώ ο Αμπού νιώθει βαθύτατα προσβεβλημένος και δε θέλει να μου μιλήσει. Δεν έχω χρόνο, έχω άλλους 9 Αμπού να με περιμένουν στην άκρη του διαδρόμου, ο ένας θα γεννήσει, ο άλλος έχει καρκίνο, ο άλλος… Δε ξέρω… Τα έχω χαμένα. Δεν αντέχω πια, έχω φτάσει στα όρια μου. Είναι και αυτοί οι ραγισμένοι τοίχοι αυτού του νοσοκομείου. Ίδιο σκηνικό όλη την ώρα. Θέλω πίσω τη ζωή μου…
19°
