Με λένε Sky. Δεν επέλεξα εγώ το όνομά μου. Έτσι με ονόμασαν οι γονείς μου. Δεν επέλεξα ούτε τους γονείς μου. Κανείς εξάλλου δεν τους επιλέγει.
Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους πιο διαβόητους διαρρήκτες στο Camden και στο Kentish Town. Ειδικευόταν σε κοσμηματοπωλεία. Νομίζω ότι ποτέ δεν είχε διαρρήξει σπίτι. Ήταν γνωστός στην αστυνομία αλλά δεν μπορούσαν να τον πιάσουν για χρόνια. Έπαιζε κρυφτούλι με τους μπάτσους. Όμως οι επιτυχίες του τον είχαν κάνει απρόσεκτο. Είχε αρχίσει να παίρνει ό,τι ναρκωτικά κυκλοφορούσαν τότε. Ηρωίνη, κοκαΐνη, LSD. Το ίδιο και η μάνα μου. Νομίζω κιόλας ότι με βγάλαν Sky απο το «Lucy in the Sky with Diamonds». Δεν μπορούσαν να με βγάλουν Lucy, κι απ’ τα άλλα δυο, διάλεξαν το Sky. Πάλι καλά. Τελικά τον έπιασαν. Αυτός λέει ότι τον κάρφωσε ένας συνέταιρός του. Δεν έχει σημασία. Η μάνα μου ξαναπαντρεύτηκε, ένα μαλάκα.
Στη φυλακή ο πατέρας μου έμαθε να ζωγραφίζει και να ακούει φωνές. Και τα δυο του φάνηκαν χρήσιμα. Έκανε πορτρέτα απο φωτογραφίες μέσα στη φυλακή και κέρδιζε κάτι ψιλά για τις ανάγκες του. Με τις φωνές, του δώσαν τελικά διάγνωση σχιζοφρένειας, τον έβγαλαν πριν να εκτίσει την ποινή του και τον παρέδωσαν στις ντόπιες ψυχιατρικές υπηρεσίες.
Του έδωσαν κι ένα ωραίο διαμερισματάκι κι επιδόματα ενοικίου και αναπηρίας. Τα επιδόματα του τα ’τρωγε σε ηρωίνη, μπίρες και τσιγάρα. Εγώ πηγαινοερχόμουνα. Έφευγα από τη μάνα μου και τον μαλάκα τον άντρα της και πήγαινα να μείνω λίγες μέρες στο διαμέρισμα του πατέρα μου. Ήταν όμως άθλια εκεί μέσα. Βρώμικο, γεμάτο σύριγγες, πλαστικές σακούλες μ’ αποφάγια και ξεραμένα ξερατά. Δεν άντεχα και γύρναγα στη μάνα μου. Και δώσ’ του οι κοινωνικοί λειτουργοί να μας επισκέπτονται και στα δύο σπίτια.
Και κάθε λίγο και λιγάκι χτυπούσαν την πόρτα κι οι μπάτσοι. Άδειαζε η μάνα μου τα σακουλάκια τους με ηρωίνες, κοκαΐνες, κάνναβη, χαπάκια κι ό,τι άλλο ειχαν, στην τουαλέτα και τραβούσαν το καζανάκι. Μπαίναν οι μπάτσοι, έψαχναν λίγο, έτσι, για τα μάτια του κόσμου, και μετά έφευγαν. Αυτά στο σπίτι της μάνας μου.
Στον πατέρα μου δεν ερχόντουσαν τόσο συχνά. Ίσως μια φορά το μήνα, όταν παραπονιόντουσαν οι γείτονες. Δεν άντεχαν την μπόχα εκεί μέσα. Του ’λεγαν δυο κουβέντες και έφευγαν.
Έτσι μεγάλωσα. Πού και πού πήγαινα στη γιαγιά μου, τη μάνα του πατέρα μου, κι έμενα για λίγες μέρες. Αλλά κι αυτή ήταν ψιλοκατάκοιτη και κατουριόταν επάνω της και μύριζε το σπίτι κατρουλίλα.
Για το σχολείο μου κανείς δεν ενδιαφερόταν. Ούτε ο πατέρας μου ούτε η μάνα μου είχαν έρθει ποτέ να δούνε τους καθηγητές μου. Καλύτερα έτσι. Με το ζόρι τέλειωσα το γυμνάσιο και μετά σταμάτησα.
Έτσι μεγάλωσα στο Kentish Town και στο Camden στο βόρειο Λονδίνο.
Πέρασαν χρόνια απο τότε. Μια μέρα ήμουν στο καφέ του Μάριο στο Kentish Town, 6 Kelly Street. Σε ένα τραπεζάκι είδα έναν τύπο να κάθεται με μια γριά που φαινόταν σαν ρακοσυλλέκτρια. Τον αναγνώρισα. Σηκώθηκα και πήγα και του μίλησα.
Αυτός ο τύπος είχε βοηθήσει τον πατέρα μου κι από κει που σερνότανε μέσα στις σύριγγες, τα αίματα και τους εμετούς, είχε σιγά ξανασταθεί στα πόδια του. Ένα μικρό θαύμα. Έπαιρνε τη μεθαδόνη του και τίποτα άλλο. Είχε πάρει και μια σακαράκα και οδηγούσε, οκ, χωρίς άδεια, δίπλωμα, αλλά οδηγούσε, απο εκεί που δεν μπορούσε να συρθεί από το κρεβάτι στην τουαλέτα. Του ’χε βρει και κάτι άκρες και πουλούσε πορτρέτα σε λάδι κι έβγαζε έξτρα χαρτζιλίκι.
Όμως δεν κράτησε πολύ το θαύμα. Η ηπατίτιδα C από τις γαμημένες τις σύριγγες που μοιράζονταν τόσα χρόνια και οι καταχρήσεις, τελικά τον τσάκισαν.
Τον είδα που στενοχωρήθηκε, όταν του είπα ότι ο πατέρας μου είχε πεθάνει. Το είχε κλείσει το περιστατικό εδώ και χρόνια γιατί ο πατέρας μου πήγαινε τόσο καλά που δεν χρειαζόταν πια βοήθεια.
Εγώ δεν είχα στενοχωρηθεί. Δεν είχα νιώσει τίποτα. Δεν του το είπα, όμως, του τύπου.
Με ρώτησε τι κάνω εγώ, αν χρειάζομαι τίποτα. Του είπα ότι είμαι ok και δεν χρειάζομαι τίποτα. Δεν του είπα τι κάνω ακριβώς. Δεν επέμενε. Χαιρετηθήκαμε, γύρισα στο τραπέζι μου.
Τέλος πάντων, τι κάνω ακριβώς; Προσπαθώ να μάθω να επιλέγω. Και προσπαθώ να αποφεύγω μαλάκες που μπορεί να μου πουν ότι είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω με τη ζωή μου. Και τους αποφέυγω γιατί φοβάμαι ότι αν αρχίσουν να μου λένε τέτοιες μαλακίες θα τους χτυπήσω άσχημα. Αν ζούσε ο Σαρτρ, θα τον απέφευγα όπως ο διάλος το λιβάνι. Επιλέγω λοιπόν να τους αποφεύγω και επιλέγοντάς το, μαθαίνω σιγά-σιγά τι σημαίνει να επιλέγω.
