Εντάξει, αποφοιτήσαμε πριν 29 χρόνια. Δεν είναι λίγα. Τα τελευταία 7 χρόνια όμως οι παρέες ξαναζωντάνεψαν. Το γιατί, άγνωστο. Ίσως η ανάγκη να νιώθουμε νέοι, ίσως η ξενοιασιά που μας θύμιζαν τα πρόσωπα των παλιών συμφοιτητών, ίσως η κρίση.
Η Ουρανία ήταν από τις χαρακτηριστικές μορφές του έτους μας. Δεν χρειαζόταν καν τη δεκαετία του 1980 να λέμε το επίθετό της, Ουρανία και έφτανε. Χαθήκαμε για κάνα δύο δεκαετίες και όταν ξανασμίξαμε όλοι μαζί, η Ουρανία επέλεξε το μπαράκι που θα βρισκόμαστε. Πέρασαν κιόλας εφτά χρόνια από το πρώτο ξαναντάμωμα, reunion, στα καλά Νέα Ελληνικά. Από τους 50 παλαιούς συμφοιτητές που βρεθήκαμε τότε, συνεχίζουμε και βρισκόμαστε τακτικά, πολύ τακτικά σε μικρότερες παρέες. Μία φορά τον χρόνο κάνουμε και μία μεγάλη μάζωξη, όπου έρχεται και κάποιος καθηγητής για να μας επιτηρεί.
Είναι χαζό, το ξέρω, αλλά όταν είμαστε με τους συμφοιτητές δανειζόμαστε λίγη νεότητα και μπόλικη αισιοδοξία. Για αυτό και το καθιερώσαμε. Μέχρι και εκδρομές πάμε μαζί, μεγάλη φάση. Προτιμούμε τα εξοχικά, τα δικά μας πλέον, όχι των γονέων…
Για αυτό το χθεσινό sms με πάγωσε. Δεν το πίστευα. Το διάβασα τρεις φορές πριν πάρω τηλέφωνο, για λεπτομέρειες. Ανακοπή η Ουρανία, ενώ ήταν στη θάλασσα. Δεν είναι ότι συνειδητοποιείς απότομα ότι καλούν την κλάση σου, άλλωστε δεν ήταν η πρώτη απώλεια του έτους μας. Είναι ότι δεν ξεγελάς πια κανέναν, ούτε τον εαυτό σου. Δεν είμαστε ξένοιαστοι, δεν δικαιούμαστε να αισθανόμαστε έτσι, ούτε για τις ώρες που βρισκόμαστε με τους συμφοιτητές. Δίστασα για λίγο να στείλω mail στους υπολοίπους παλιούς. Γιατί να τους χαλάσω την Κυριακή τους; Τελικά το έστειλα.
Αχ ρε Ουρανία, ακόμα θυμάμαι να διαβάζουμε τον Ιούνιο του 1986 πέντε άτομα μαζί την κβαντική μηχανική στο μπαλκόνι του σπιτιού της Β. Τίποτα δεν είχα καταλάβει από το βιβλίο, αλλά όπως μελετήσαμε μαζί, κάτι έπιασα. Το περάσαμε το παλούκι μάθημα, έστω και δύσκολα. Σε άλλη δύσκολη στροφή όμως κόπηκες εσύ… Καλό ταξίδι.
13°
