Σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ινδίας, στο Phangane, ένα σχολείο για… γιαγιάδες γιορτάζει τον πρώτο χρόνο λειτουργίας τους. Η ημέρα ίδρυσης του βέβαια επιλέχθηκε συμβολικά, καθώς η 8η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Αυτό στο δυτικό πολιτισμό δεν έχει την ίδια σημασία όπως σε χώρες του κόσμου, λόγου χάρη στην Ινδία, όπου οι γυναίκες δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, με συνέπεια ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών να είναι αναλφάβητες.
Ο φωτογράφος Satyaki Ghosh έφτασε στην Ινδία για να απαθανατίσει αυτές τις δυναμικές γυναίκες, οι οποίες παρά την ηλικία τους, κάθε μεσημέρι τυλίγονται με ροζ σάρι, το παραδοσιακό ένδυμα των γυναικών στην Ινδία, παίρνουν τα σακίδια τους και πάνε σχολείο, για να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο και να αποκτήσουν επιτέλους μια βασική παιδεία.
Το σχολείο ιδρύθηκε αυτή την πολύ ξεχωριστή ημέρα διότι, όπως δήλωσε και ο Ypgendra Bangar, ιδρυτής του σχολείου: «Θα πρέπει να δείχνουμε σεβασμό στις γυναίκες την Ημέρα της Γυναίκας, οπότε σκεφτήκαμε ότι οι γιαγιάδες μας, οι οποίες έως σήμερα δεν έχουν λάβει σεβασμό, θα πρέπει επιτέλους να λάβουν το σεβασμό που τους αξίζει». Έτσι, πραγματοποίησε την επιθυμία των γιαγιάδων του χωριού, να μάθουν να διαβάζουν, ώστε να μπορούν να διαβάσουν τη ζωή του Chatrapati Shivaji Maharaj, ενός βασιλιά τον οποίο τιμούν με εορτές στο χωριό κάθε χρόνο. «Αν μια γυναίκα είναι μορφωμένη, όλο το σπίτι γίνεται μορφωμένο, καθώς εκείνη φέρνει τη γνώση και το φως στο σπίτι» συμπλήρωσε ο κύριος Bangar.
Οι γιαγιάδες λοιπόν κάθε μέρα καταφθάνουν στην τάξη για το μάθημα τους. Διδάσκονται γραφή, ανάγνωση και αριθμητική από τη Sheetal More, μια 30χρονη δασκάλα, η οποία εργάζεται εκεί εθελοντικά. Δεν είναι εύκολο ωστόσο στην ηλικία τους να μάθουν καινούρια πράγματα για αυτό μερικές γυναίκες παραπονιούνται, όμως δεν τα παρατούν, συνεχίζουν την προσπάθεια.
Νιώθουν υπερήφανες για τον εαυτό τους, παρόλο που τους διδάσκει μια, κατά πολλά χρόνια νεότερη τους, δασκάλα. Όπως δήλωσε και μια από τις γιαγιάδες- μαθήτριες: «Μου αρέσει να έρχομαι στο σχολείο. Κάνει την ημέρα να αξίζει».
Η Ansuya Deshmukhν είναι μία 90χρονη μαθήτρια, η οποία ανέφερε χαρακτηριστικά: «Συνήθιζα να πηγαίνω σχολείο κάποιες φορές, αλλά επειδή αρρώσταινα σταμάτησαν να με στέλνουν». Τώρα έχει μάθει να γράφει το όνομά της, να λέει το αλφάβητο και να μετρά ως το 21. Οι μαθήτριες επίσης συμφωνούν στο εξής: «Όταν θα πεθάνουμε και θα πάμε στο Θεό και θα μας ρωτήσει: ‘Τι κάνατε στη ζωή σας;’ Θα του πούμε ότι δεν κάναμε πολλά αλλά πήγαμε σχολείο και τουλάχιστον μάθαμε να γράφουμε το όνομά μας».
Σήμερα θα τιμήσουν τον ένα χρόνο λειτουργίας του σχολείο με εορταστικές τελετές.
14°
